Aanvankelijk was kleding niet verdeeld in vrouw en man. Zowel deze als anderen bedekten alleen het onderste gedeelte van het lichaam, gebruikten daartoe voornamelijk dierenhuiden of palmbladeren.
Aan het begin van de beschaving, toen de mensheid leerde om stof te maken, werd de rok niet alleen een kledingstuk, maar ook een indicator van de sociale status van de eigenaar:
- In het oude Egypte, versleten skhenti - rok in de vorm van een schort, die is vastgebonden met een koord rond de taille. Hoe langer het was, des te opmerkelijker en rijker was de eigenaar.
- De complexe snit van de rok begint te verschijnen in de cultuur van de oude Kretenzers. Opgravingen op grond van het leven van deze beschaving duiden erop dat kleding elementen van decoratie begint te krijgen - ruches, ruches, dwarse strepen en inzetstukken van stof.
- De oude Grieken in de archaïsche periode bleven een eenvoudige lendendoek dragen, in tegenstelling tot vrouwelijke modellen kostuums, die in twee delen waren verdeeld, waarvan de onderste een recht gesneden rok was.
In de Middeleeuwen vormde zich in Europa mode. Gedurende deze periode scheidde het lijfje zich van de hoofdjurk, waardoor de kleermaker kon experimenteren met het ontwerp van de rok. De soorten, vorm, volume, lengte en kleur van rokken zijn veranderd. Een speciale rol werd opgedaan door de trein, die dezelfde rol speelde als het lange verband in de antieke geschiedenis - hoe langer, hoe meer onderscheiden de eigenaar ervan. Maak meteen een reservering dat alleen dames in de buurt van het paleis het kunnen dragen.
De koningin had de langste trein met een lengte van 11 el, een beetje korter - de prinsessen droegen 9 el, de andere leden van de koninklijke familie droegen er 7, en de Hertogin 3 el van een trein. In kerkelijke kringen vonden dergelijke innovaties geen gelijkgestemde mensen: katholieke priesters weigerden personen te belijden die met een trein naar hen toe kwamen, totdat zij deze 'duivelse staarten' verwijderden.
Ten slotte verwierf de rok in de 16e eeuw een vrouwelijk gezicht in Spanje, en sinds die tijd begonnen de Spaanse dames van de mode de mode van heel Europa te dicteren. Tijdens deze periode verschijnen pluizige meerlaagse rokken, die zijn gebaseerd op een stijf metalen frame dat bestaat uit verschillende zware hoepels, genaamd "vedrugos".
Onafhankelijk konden hofdames niet omgaan met zo'n structuur, ze werden geholpen door dienaren. Om zich aan te kleden, moest de vrouw de cirkel van de rok "binnengaan" en twee bedienden tilden de ringen op en bevestigden ze aan het lijfje. De bovenkant van zo'n rok was bezaaid met edelstenen en geborduurd met goud, waardoor het nog meer gewicht kreeg.
Franse vrouwen en Italianen accepteerden gretig de nieuwe mode en namen de basis van de vedrugos over - een frame gemaakt van hoepels. Ze veranderden de vorm van de rok - hij kreeg de vorm van een kegel, smal aan de bovenkant en breder naar beneden. Er werd een rok bovenop de kegel geplaatst en er werd een hoes met een uitzettende spleet op aangebracht, waardoor de financiële situatie van de persoon kon worden beoordeeld;
Vanaf de XVIIe eeuw en tot op de dag van vandaag begint Frankrijk mode te dicteren aan de wereld. Fijne Franse vrouwen probeerden de ongemakkelijke en zware korsetten voor lichtere jurken te veranderen. De mode omvat rechte jurken, waarvan de pracht alleen wordt gecreëerd door rokjes onder de onderkant. Elke toprok was iets korter dan de vorige. In de winter bereikte het aantal rokken 15 en in de zomer waren er 5 genoeg.
Tegen het einde van de eeuw gaat straight cut uit de mode, keert terug naar chic en praal. Het metaal in het frame is vervangen door een veel lichtere balein. Er blijven meerdere lagen over, maar er worden nieuwe elementen toegevoegd. De onderrok is versierd met kant, die tijdens het lopen, als bij toeval, ons toeliet de vrouwelijke enkel te zien.De geestelijken waren buitengewoon negatief over zulke outfits en werden niet toegelaten in de kerk.
In het midden van de 19e eeuw komen rokken op een frame van hard paardenhaar - crinoline - in gebruik. Het was een zeer compacte materie, waardoor de vorm van het product behouden kon blijven. Vervolgens begon het woord "crinoline" elke onderrok aan te duiden met frames, of het nu metaal, hout of walvis was.
Tegen het einde van de 19e eeuw verscheen een zeer interessant element in kleding - de turs. Dit is een soort roller, die onder het bovenste deel van de rok in het onderste deel van de taille werd geplaatst, om bijzonder prachtige vormen aan de rug te geven.
Sommige vrouwen in de mode brachten het overdreven in zoverre dat ze het voorwerp werden van spot van cartoonisten uit die tijd, waarbij rechtbankpersoneel werd afgeschilderd als centaurs.
Naast stenen en goud verschenen kant en borduurwerk in het decor van de bovenste rok.
Met het begin van de twintigste eeuw ondergaat de samenleving ingrijpende veranderingen, vrouwen streven naar gelijkheid met mannen. Lange lussen en korsetten gaan de geschiedenis in. Op hun beurt komen in zwang democratische rokken eenvoudige snit.
Met de groeiende populariteit van gepassioneerde Latijns-Amerikaanse dansen - tango en charleston, groeit de populariteit van korte rokken en rokken met openingen die de spleten openen.
Met het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog werd de rok nog korter, de knieën geopend. Toegegeven, met de komst van de moeilijke jaren 30 keerden vrouwen terug naar de vloermodellen.
In het midden van de jaren 60 vinden er in de wereld kardinale veranderingen plaats in de manier waarop een vrouw eruit zou moeten zien - een mini-rok komt in zwang. Zelfs de eerste dame van Amerika, Jacqueline Kennedy, begon zich openlijk met open knieën in het openbaar te vertonen, wat de populariteit van de mini-lengte verder deed toenemen. Mary Count, die vrouwen overal ter wereld de gelegenheid gaf om met open benen te pronken, ontving de Orde van het Britse rijk voor haar product.
Maar toch, Sovjet-vrouwen bleven nog steeds rokken dragen die niet korter waren dan het midden van het kalf en langer, alle andere modellen werden onderworpen aan scherpe kritiek. De lichte industrie van de Sovjet-Unie produceerde in principe geen korte rokjes, dus fashionista's moesten met hun eigen handen naaien wat ze wilden.
Tot op heden bestaat er geen kader en beperkingen in de lengte en stijl van rokken. Elke vrouw kiest voor zichzelf die modellen die ze leuk vindt en past bij haar figuur en stijl in kleding. Vandaag kunt u een rok dragen in bijna elke situatie en op elke plaats - van kantoor en zakelijke lunch tot het brandgevaarlijke feest op het strand. Zelfs op de speelplaats zijn rokken geschikt - onthoud hoe tennisspelers er sexy uitzien op het veld in korte tennisrokken in de plooi.
De bekendste modeontwerpers en high fashion houses passeren dit kledingstuk niet. Ontwerpers komen met veel opties voor stijlen en kleuren van rokken, in elk nieuw seizoen demonstreren hun vaardigheden. De combinatie van een interessante snit en verschillende decoraties, zoals borduurwerk, applicaties, kralen en strass-steentjes, maakt de keuze voor rokken zo divers dat geen enkele vrouw dit soort kleding kan weerstaan en zelf kiest wat ze nodig heeft.
Verhalen over het uiterlijk van bepaalde soorten rokken
Kokerrok is ontstaan dankzij de onovertroffen Coco Chanel, die, na de kleine zwarte jurk, een nieuw meesterwerk creëerde - een zwarte knielange rok met een hoge taille, strakke heupen en een taps toelopende laag. Halverwege de jaren veertig diversifieerde Christian Dior dit model een beetje op zijn show en al snel werd de nieuwe stijl geliefd bij de hele wereld. De beroemde Marilyn Monroe beviel haar fans vaak door in zo'n rokje in het openbaar te verschijnen.
Tutu rok werd gemaakt aan het einde van de 19e eeuw speciaal voor de balletdanseres van het Sylph ballet Maria Taloni.
Een tijdlang waren packs slechts een attribuut van de scène, maar tegen het midden van de twintigste eeuw werden veel high fashion houses geïnspireerd door de pracht van dit model, en niet alleen dansers begonnen deze rok te dragen.En tegen het einde van de eeuw, dankzij de tv-serie 'Sex and the City', waar de hoofdpersoon trots de stad in een tutu pronkt, begonnen de beruchtste vrouwen uit de mode in dergelijke rokken te verschijnen, en dapper te experimenteren met de stijl, kleur en lengte van de modellen. Dus werden ze het belangrijkste attribuut bij het maken van vet en vetgedrukte afbeeldingen, maar tegelijkertijd vrouwelijk en erg sexy.
Tulprok verscheen op de catwalks in de jaren 70 van de vorige eeuw, toen de beroemde kokerrok al verveelde ontwerpers. De tulp was een rok, smal in de taille, met een extensie bij de heupen en taps toelopend naar beneden.
Deze stijl heeft stevig wortel geschoten in de garderobe van vrouwen tot op de dag van vandaag, ondanks het feit dat het potloodmodel weer populair is geworden.
