Airedale Terrier: beschrijving, inhoud en populaire bijnamen

De Airedale Terrier is tegenwoordig niet een van de meest populaire en populaire honden - dit is een van de vele redenen waarom u dit huisdier zou moeten kiezen. Zo'n vriend zal niet slechter zijn dan vertegenwoordigers van meer populaire rassen, maar tegelijkertijd zal het opnieuw aantonen dat de eigenaar een origineel persoon is, met een onrealistische kijk op het leven, in staat om zijn eigen mening te hebben en niet de stroom te volgen onder invloed van modetrends. Als u al geïnteresseerd bent, moet u vertrouwd raken met de Airedale Terriers.

Het is opmerkelijk dat de Airedale Terrier en de Yorkshire Terrier landgenoten zijn die afkomstig zijn uit dezelfde Engelse regio Yorkshire, hoewel hun uiterlijk fundamenteel anders is. De naam van het ras was te danken aan de vallei van de rivier de Ayr, waar het voor het eerst verscheen. De hond is verplicht door zijn verschijning aan de lokale arbeiders, die hem naar buiten brachten, de rode terriër kruisen tussen hemzelf (hij is de Welshe Terriër) met de ruwharige Oud Engelse ondersoort van de zwartbruine teer en Otterhound.

In 1864 ging een nieuwe hond voor de eerste keer naar de tentoonstelling, waar het werd verzonden door de Airedale Terrier Breeding Society die toen bestond, hoewel het ras toen nog niet officieel werd erkend en zelfs geen standaardnaam had. Aanvankelijk heette de nieuwe terriër alleen maar een haar met een harde haar, dan een kustplaats, dan een bingley, en de moderne naam werd pas in 1879 vastgelegd. Zeven jaar later stond het onder deze naam dat de hond officieel was opgenomen in de Engelse club van hondenliefhebbers.

De plaats waar een nieuw ras werd gekweekt, werd niet bij toeval gekozen - gedurende de hele eeuw voor het laatst was de Eyre River-vallei beroemd vanwege het houden van regelmatige sportevenementen, waarbij grote rivierratten werden gevangen met de hulp van jachthonden. Voor deze doeleinden werden relatief kleine honden gebruikt, die in staat waren om de vijand rechtstreeks op zijn grondgebied te bestrijden, dat wil zeggen in een hol.

Erdel bleek relatief groot te zijn en kruipde niet het hol in, maar, in tegenstelling tot de meeste andere terriërs, had hij een mengsel van een hond, daarom kon hij een prooi jagen door geur, het zelf doden en het brengen naar de eigenaar. Zulke activiteiten vereisten veel moed, kracht en vaardigheid, zodat de hond al snel populair werd onder de "officiële" jagers en stropers en al snel ook werd gebruikt om boerderijen of huizen te beschermen. Om te begrijpen hoe snel mensen een nieuw ras beoordeelden, moet dit worden verduidelijkt De eerste hond ging al in 1880 exporteren naar de VS - voordat het ras officieel werd erkend.

Al in 1904 vroeg de Russische ambassade in het VK officieel om hulp: ze wilden kopen honden die zouden helpen de gewonden van het slagveld te dragen - Net begonnen met de Russisch-Japanse oorlog. De Britten hielpen: ze zetten terriers op, meestal Erdel, en sindsdien is het ras wortel geschoten in Rusland.

Sinds enkele decennia worden ze gebruikt als de belangrijkste hulphonden in verschillende activiteitsdomeinen. In 1906 werden de Airedale Terriers in hun thuisland gewaardeerd - hier werden ze ingehuurd door de politie, waar ze aanvankelijk werden vergezeld door patrouilles die zich bezighielden met het handhaven van de orde in de scheepsdokken. Het waren deze honden die niet alleen werden gekozen vanwege hun uitstekende instinct, maar ook vanwege hun uitstekende intelligentie en extreme eenvoud in de verzorging van harde wol.

Wereldoorlog I bracht de Airedale Terriër naar het toppunt van wereldwijde erkenning - Deze eersteklas dieren voerden vele belangrijke taken uit, het leveren van post, ook over de frontlinie, evenals het vinden van de gewonden en het terugtrekken van hen uit het slagveld of leidde hen naar artsen. Na de oorlog raakte een wijze en dappere hond overwoekerd met legendes, zijn populariteit groeide immens, omdat zelfs verschillende Amerikaanse presidenten, waaronder Theodore Roosevelt, Woodrow Wilson, Warren Harding en Calvin Coolidge, vertegenwoordigers van dit specifieke ras bezaten.

Ondanks de indrukwekkende faam van deze honden, Erdels kende massadistributie nooit. In de Verenigde Staten bereikten ze bijvoorbeeld hun hoogtepunt in 1949, maar zelfs toen kwamen ze alleen in de top twintig van de meest gezochte rassen, wat niet slecht is voor de toenmalige lijst van 110 rassen, maar het staat ons niet toe te spreken van landelijke liefde.

Erdel, de taal draait niet om klein te noemen - onder zijn mede-terriers wordt hij terecht als de grootste beschouwd. In vergelijking met sommige andere rassen, kan deze hond klein lijken - zijn lengte is 58-61 cm voor mannen en tot 59 cm voor vrouwen.

Hoewel de groeikenmerken niet praktisch verschillen naargelang het geslacht, zijn de dingen compleet anders met het gewicht. het mannetje weegt 30 kilo, terwijl voor zijn vriendin 20 kilogram al de limiet is. Natuurlijk is het verschil in gewicht met dezelfde hoogte van invloed op de grootte van het lichaam - het meisje lijkt op een mini-versie van een jongen.

De standaard gaat ervan uit dat het hoofd van de Erdel proportioneel is gevouwen en een smalle, langwerpige vorm heeft. Er is geen prominent voorhoofd - het vloeit soepel in het gezicht, zonder een scherpe overgang. De snuit zelf is rechthoekig, een aanzienlijk deel van zijn breedte is bezet door een langwerpige neus, zwart aan het eind. De lippen zijn strak aangedrukt tegen de kaken, die een hoge drukkracht hebben en zijn bezaaid met grote witte tanden. Het verbreken van de greep van zo'n hond is buitengewoon moeilijk.

De hond heeft diepliggende, ronde ogen, waarvan de schaduw kan variëren, maar altijd donker is - in de buurt van donkerbruin of zwart. Van het uiterlijk van de hond is het al duidelijk dat hij is intelligent en opmerkzaam. De oren bevinden zich dicht bij elkaar, ze zijn klein en hebben de vorm van een driehoek, die half naar beneden hangen, maar toch niet slap zijn.

De nek is niet lang of dik, maar hij is gespierd en sterk. Sterke toevoeging is typerend voor het lichaam van de hond - het is vierkant, het heeft een betrouwbare botstructuur, een krachtige rug en een ontwikkelde borst. Een zeer vaste staart wordt meestal gearresteerd - in de oorspronkelijke omstandigheden van de strijd met de vijand, waarvoor de Erdel werd gemaakt, zou het alleen maar belemmeren. Het lichaam rust op de langwerpige, sterke poten van een kleine omvang.

Een opvallend kenmerk van de hond is de toegenomen stijfheid van de vacht - dikke waakharen worden vaak vergeleken met draad. De Airedale Terrier is aangepast om te overleven bij lage temperaturen - onder de "draad" -huls bevindt zich een zachte en dichte ondervacht die op betrouwbare wijze warmte vasthoudt. Deze hond heeft geen totale lengte haar - afhankelijk van het lichaamsdeel kan het langer of korter zijn, maar wel verplicht krullend en gekruld.

De standaard laat een zekere variatie in de kleur van het huisdier toe - het kan helder rood of rood en geel zijn, alleen geel of bruin, hoewel de achterkant altijd zwart blijft. Deze kleur wordt cheprachnym genoemd. Met dit eentonigheid van "kleur" kleur wordt als een belangrijke vereiste beschouwd - vreemde vlekken op de borst zijn nog steeds toegestaan, maar ze moeten klein zijn en de esthetische perceptie van het individu enigszins beïnvloeden.

Tegelijkertijd hebben pups van de Airedale Terrier vanaf de geboorte een strikt zwarte vacht, alleen als ze ouder worden, wordt deze vervangen door een meer bekende.

In tegenstelling tot het feit dat vertegenwoordigers van het ras in hun geschiedenis soms zeer ernstige problemen moesten oplossen, is de Erdel een vrolijke hond, onder degenen die met plezier een extra reden vinden om plezier te hebben. Een wijs dier vermaak zich op intelligente wijze en kan erachter komen dat de eigenaar moet opvrolijken, en tegelijkertijd moet uitvinden hoe het moet.

Meestal is zo'n energieke hond de favoriet van het hele gezin, inclusief kinderen, maar er zijn soorten mensen met wie het Airedale Terrier-karakter incompatibel is. Dit zijn te rustige, harde of harde mensen - kortom iedereen die het verlangen van het huisdier niet ondersteunt om plezier te hebben.

Een slimme hond raakt erg gehecht aan de eigenaar, maar het levert hem geen grote problemen op - dit is geen decoratieve hond, die elke dag uitdagend zal "afsterven" van verdriet als de eigenaar net aan het werk gaat.

Een goed getrainde hond zal blij zijn om de eigenaar te zien, maar hij zal niet gek worden in zijn afwezigheid. De hond is geneigd mensen te verdelen in vrienden en vijanden - voor de eerste zijn ze erg vriendelijk en rekenen op tekenen van gunst van hen. In dit geval is het dier niet gevoelig voor slaafsheid - het gehoorzaamt de persoon, maar neigt ernaar om relaties op te bouwen met de eigenaar op de voorwaarden van relatieve gelijkheid.

De jachtessentie van een Airedale Terrier kan bepaalde problemen veroorzaken doordat hij normaal naast andere huisdieren kan bestaan. In de meeste gevallen vertoont de hond agressie tegen katten, knaagdieren en vogelsvoor hem zijn ze de prooi, die niet alleen uit het zicht moet worden verdreven, maar die in alle opzichten inhaalt, doodt en brengt naar de eigenaar.

De enige dieren waarmee de Airedale niet precies vecht, zijn andere honden, inclusief de rassen. Niettemin kan een bepaalde opvoeding uit een vroege jeugd het probleem oplossen - er zijn gevallen bekend van vriendschap van de hond met degenen die hij gewoonlijk als zijn jachtdoel beschouwt.

Agressie (behalve de manifestaties van het jachtinstinct) is niet typerend voor de Airedale Terrier. Hij wordt zelden de initiator van het gevecht, maar de rust verdwijnt als de agressie op de hond zelf is gericht. Vertegenwoordigers van dit ras zijn wraakzuchtig, ze onthouden hun dader goed. Als de hond van de buurman het kind beledigde toen hij een puppy was, zal hij opgroeien en tekenen van agressie vertonen tegen de onbeschaamde, die nu zelf niet het risico zou nemen om een ​​gerijpte tegenstander te provoceren.

Zulke situaties gebeuren vrij vaak, en omdat veel eigenaren vorige botsingen tussen honden vergeten, kunnen ze daar misschien de verkeerde mening over hebben Erdel - een jager die geen reden voor een schandaal nodig heeft.

De mentale vermogens van de hond worden grotendeels bepaald door de manier waarop zij met kinderen omgaat. De Airedale Terrier begrijpt het verschil tussen een kind en een volwassene, hij houdt van kinderen en is bereid hen wat meer toe te staan, omdat ze ongemak kunnen veroorzaken bij een huisdier, niet zozeer van kwaad als van misverstand. Tegelijkertijd adviseren ervaren eigenaren om de kinderen niet alleen te laten met de dieren, maar de reden ligt niet in agressie - gewoon een grote en nogal actieve hond kan per ongeluk de kleine man duwen, en hij zal vallen.

Wat kan niet bogen op de grootste van de terriers, het zijn dus indicatoren voor een lang leven. Opgemerkt wordt dat de gemiddelde levensverwachting van vertegenwoordigers van dit ras slechts 10-12 jaar is, en dan alleen als het op de juiste manier wordt verzorgd en zonder ziekten. Ondanks het feit dat Airedale Terriers niet als bijzonder pijnlijk worden beschouwd, zijn ze nog steeds vatbaar voor de effecten van bepaalde ziekten die de levensduur van een hond kunnen verkorten of het dagelijks leven kunnen veranderen in lijden.

Een van de meest voorkomende problemen voor airedale terriers is heupdysplasie, die meestal aangeboren is. De puppy is niet altijd merkbaar de aanwezigheid van een dergelijke ziekte uit de vroege kindertijd, maar vroeg of laat zal dit leiden tot ernstige schendingen van de functie van de achterpoten, kan de hond worden uitgeschakeld.

Van aangeboren ziekten is ook erg gevaarlijk ziekte van von Willebrand - het wordt gekenmerkt door spontane bloeding die niet bijdraagt ​​tot de vorming van een compleet, fysiek gezond individu. Veel Erdel-ziektes worden verworven, de huid en ogen lopen het grootste risico. In tegenstelling tot de hierboven beschreven aangeboren aandoeningen, kunnen in ieder geval dergelijke problemen effectief worden aangepakt.

Regelmatige preventie en tijdige reactie op de eerste tekenen van een probleem zullen het leven van de hond helpen verlengen en het beschermen tegen gezondheidsproblemen.

De Airedale Terrier wordt vaak verward met de Welsh Terrier - twee honden lijken niet alleen erg op elkaar, maar zijn ook nauw verwant. Zelfs degenen die het verschil tussen de twee rassen duidelijk begrijpen, zijn niet altijd klaar om te antwoorden in beweging, welke van de twee hij zou verkiezen. Overweeg de belangrijkste verschillen tussen de twee broers.

• Het belangrijkste verschil is dat dieren voor verschillende doeleinden werden gefokt. De gemeenschappelijkheid van hun uiterlijk is te danken aan het feit dat beide een gemeenschappelijke voorouder hadden - de oud-Engelse zwartharige zwart-bruine terriër, maar de fokkers die fokten met het ene en het andere streefden verschillende doelen na. Welsh is een klassieke jachtterriër die verplicht is om voor een prooi in een hol te klimmen en daar te vechten. Dit is de reden voor de fundamentele eis dat de hoogte van de Wales-hond niet meer dan 40 cm mag zijn.

• De Welsh Terriers worden soms ten onrechte een miniversie van de Erdel genoemd, maar dit is natuurlijk een vergissing - de verschillen zijn niet alleen in omvang, maar ook in proporties. Bijvoorbeeld, op het lichaam van het hoofd van een Welsh, steekt het merkbaar sterker uit - het lijkt groter te zijn in verhouding tot het lichaam dan in de Airedale Terrier. De oren van Wales, in tegenstelling tot hun broeders, zijn als het ware iets naar voren gericht. Als terriers uit de Eyre River Valley worden genomen om hun oren op jonge leeftijd te lijmen om hun vorm te corrigeren, dan is voor de "Welsh" zo'n procedure nog steeds zeldzaam.

• In de beschrijving van beide rassen is aangegeven dat de staart van de terrier niet onder hem moet worden gedrukt, maar niet tegen zijn rug moet worden gedrukt. Eigenaren van honden van verschillende rassen verwijzen naar afwijkende posities in de staartpositie, wat wordt veroorzaakt door de reeds genoemde kenmerken van het oorspronkelijke gebruik van dieren. Dus voor de Airedale is de positie van de staart niet al te fundamenteel - hij was gekoppeld en bemoeit zich niet in een gevecht, maar hij wordt niet voor praktische doeleinden gebruikt. De Welshe familieleden kunnen nog steeds worden gebruikt voor de jacht met penetratie in holen.

• De zwarte kleur is kenmerkend voor beide rassen, maar bij de Welsh-honden komt de tint van de achterpoten vrij vaak voor. Aangezien dit een volledig kenmerk is, vindt niemand er iets aan - het wordt als de norm beschouwd die niet in tegenspraak is met de norm. Voor Erdel is zo'n verschijningsvorm geen directe toelating tot de tentoonstelling, maar wees erop voorbereid dat je de punten mist.

• Airedale terriers staan ​​bekend om hun harde wol, die helemaal geen verzorging vereist, maar af en toe zijn er mensen met te zacht haar, ook wel 'schaap' genoemd. Voor esthetiek zou dit een voordeel kunnen zijn, maar bij hondenshows worden ze niet beoordeeld omdat ze hen willen aaien, maar voor het vermogen om directe functies uit te voeren. Omdat Erdel een jachthond is, heeft hij geen zachte pluisjes nodig - hij wordt alleen vies en kruipt, dus dit is een duidelijke minpunt voor het individu. In Welsh is het probleem radicaal opgelost - ze zijn gewoon niet waardeloos.

• De Welsh Terriers worden vaak gekocht door stadsbewoners, in de veronderstelling dat in de omstandigheden van een krappe woning "een verkleinde kopie van Erdel" precies goed zal blijken te zijn. Dit is niet helemaal waar - de compacte hond is niet minder actief dan zijn grotere broer, en in termen van beweeglijkheid is hij zelfs nog onbeschaamder, omdat hij speciaal is gefokt voor zware gevechten in nauwe omstandigheden, waarbij het onmogelijk zou zijn om de aanval van de vijand te ontwijken. Welsh is voortdurend op zoek naar avonturen en hij wordt ook aangetrokken door de pelskleding van de eigenaars, waarin hij de prooi kan ruiken, iets goeds.

Ondanks zijn vrij grote afmetingen, is de Airedale Terrier uitermate geschikt voor onderhoud aan huis, zelfs in een stadsappartement, om nog maar te zwijgen van een landhuis met op zijn minst een kleine achtertuin. Een goed getrainde hond creëert geen problemen voor zijn eigenaars, hij gedraagt ​​zich stil en correct..

Een bijkomend voordeel van het kiezen voor vertegenwoordigers van dit specifieke ras is ook het feit dat het ruwharige huisdier praktisch niet vergaat, wat betekent dat het minder redenen creëert voor de ontwikkeling van allergie. Het speeksel of de huidschilfers van het dier kunnen het haar van de hond echter nog steeds als allergenen vervangen.

Terriers uit de Ayr-vallei hebben geen warme ondervacht, maar in het geval van het hele jaar door onderhoud op straat in onze omstandigheden, moeten we ervoor zorgen dat de woning voor de hond wordt opgewarmd - hiervoor is het noodzakelijk een kapitale stand te bouwen of een verwarmde volière te bouwen. Een dier kan worden gebruikt als een betrouwbare waakhond, vooral als een bepaald individu speciaal is opgeleid in dit sinds zijn jeugd.

Erdel is gemaakt om het doel op de lange termijn na te streven, dus het is niet ongebruikelijk dat hij lange tijd blijft zitten - het dier houdt van langdurige fysieke inspanning en moet regelmatig wandelen. Dit is geen kettinghond, een wandeling puur op een afstand van de lijn door een huisdier zal niet worden meegeteld - nadat hij het moment heeft gegrepen, zal het huisdier gewoon wegrennen om de gewenste ruimte te krijgen. Ervaren eigenaren adviseren het is verplicht om de Airedale Terrier van de lijn te laten zakken op een geschikte plaats, waar de hond niet betrokken raakt bij een gevecht met dieren.

Zodat het huisdier niet al te enthousiast is en niet wegloopt naar een onbereikbare afstand, moet het op korte afstand worden gehouden met periodieke begroetingen. Voor de hond was het ook interessant hebben tijdens zo'n korte ontmoeting iets nodig om haar te behandelen.

Verklaring dat De harde vacht van de Airedale Terrier heeft helemaal geen verzorging nodig - een soort mythe. Zeker, de zorg voor dit ras is iets eenvoudiger dan voor decoratieve gladde honden, maar je moet dezelfde kammen niet volledig negeren, want anders is de ontwikkeling van een van de vele mogelijk gevaarlijke huidziekten niet uitgesloten.Omdat Erdel niet de karakteristieke hondengeur heeft, is het niet nodig om hem regelmatig te wassen.

Het afwerpen van deze variëteit aan terriers is niet typisch, maar de haartjes in hun dekking kunnen ook periodiek afsterven. Trimmen, dat wil zeggen het verwijderen van dood haar, moet relatief zelden worden uitgevoerd - eens per 3-6 maanden.

Houd er rekening mee dat in de zomer de vacht van de Airedale Terrier de hond wat ongemak kan geven, dus het zal redelijk en humaan zijn om het te maaien. Dit wordt meestal gedaan volgens een schema dat de karakteristieke kenmerken van het uiterlijk van het dier behoudt. Als al het haar relatief kort wordt gesneden, trimmen de baard en de snor voorzichtig zodat de rashond zelf blijft.

Integendeel, het is onwenselijk om het kapsel te knippen voor een koude en lange Russische winter, omdat vertegenwoordigers van deze soort niet in staat zijn om lage temperaturen te weerstaan. Bovendien voor een wandeling langs de straat, zal een huisdier zich niet bemoeien met een deken die op zijn minst een beetje opwarming van de romp mogelijk maakt.

De rasechte Engelse hond is niet de meest vatbaar voor verschillende ziektes die zijn opgedaan, maar het is beter om opnieuw voor jezelf te zorgen en constant belangrijke ziektes te voorkomen. Onderzoek van de ogen, oren en mondholte wordt niet dagelijks gedaan, zoals het geval zou zijn bij decoratieve honden, maar eenmaal per week is de eigenaar eenvoudig verplicht er tijd voor te vinden.

Het reinigen van de oren en tanden is ook niet elke dag nodig, maar indien nodig is het noodzakelijk om dergelijke procedures uit te voeren. - meestal gebeurt dit op het moment dat er voldoende zwavel in de oren is opgehoopt en een kenmerkend patina op de tanden is verschenen. In dit geval is de enige verplichting waaraan de eigenaars van de Airedale Terriër zijn vrijgesteld, het knippen van de klauwen, hoewel deze voorwaarde alleen wordt nageleefd als het huisdier geen gebrek aan regelmatige lichaamsbeweging heeft.

Het energetisch gedrag van de Airedale Terrier impliceert een constante toevoer van calorieën, terwijl het menu moet worden uitgebalanceerd zodat de fit en atletische hond geen vat wordt. U kunt uw huisdier voeren als een droge winkel feed en natuurlijke producten. In beide gevallen is er een gevoel van te voren een dierenarts raadplegen - hij zal u vertellen welk voedsel u moet kiezen en hoe u een uitgebalanceerd programma kunt maken, inclusief een voldoende hoeveelheid eiwitten, vetten en koolhydraten, evenals de nodige vitamines en mineralen.

Zoals het een roofdier betaamt, is de basis van het dieet voor Erdel dat wel vlees en slachtafval. Het is niet nodig om een ​​soortgelijk product te koken, maar het is wenselijk om het in stukken van zodanige grootte te snijden dat het dier ze niet hoeft te bijten. Bij het kiezen van een variëteit aan vlees, probeer de voorkeur te geven aan vetarme variëteiten, zoals kip, rundvlees of konijn.

Het is onmogelijk om zo'n grote hond te voeden met één vlees, en het heeft geen zin - de hond heeft ook een bijgerecht nodig als een bron van koolhydraten. Als zodanig is het noodzakelijk om boekweit, havermout of gierst te gebruiken, het is beter niet te experimenteren met andere granen. Zuivelproducten kunnen niet worden beschouwd als de basis van het hondendieet - ze verschijnen er relatief zelden en in kleine hoeveelheden, maar er moet een plaats voor hen zijn.

Het is ook niet nodig om alles te geven - het is wenselijk om te beperken tot kwark en kefir. Soms is het zinvol om een ​​gekookt ei te geven - het bevat veel nuttig. Groenten en fruit zijn ook nodig door de Airedale Terrier, sommige soorten plantenvoeding zijn erg geliefd bij deze honden.

Een volledig apart onderwerp - producten die in wezen niet de moeite waard zijn om aan Erdels te geven. In principe is deze lijst ongeveer hetzelfde voor alle honden, maar men moet er nogmaals overheen lopen om veelgemaakte fouten te voorkomen en mogelijke problemen met de gezondheid van de spijsvertering van het huisdier te voorkomen. Om alles op orde te krijgen, is het hoogst onwenselijk om hem de volgende soorten producten te geven:

• vet vlees - in de eerste plaats varkensvlees, maar ook lam, gerookt vlees en vis, maar ook producten die daarvan zijn gemaakt;
• alle zoete voedingsmiddelen, waaronder gebak, chocolade, zoetwaren;
• pittig en pittig eten, waaronder uien en knoflook;
• citrus in welke vorm dan ook;
• pasta.

Als in het geval van een volwassen persoon, de eigenaar vrij is om te kiezen wat het huisdier met natuurlijke producten of droog voedsel moet voeden, dan is het in het geval van puppy's noodzakelijk om te focussen op het zelfgemaakte menu, terwijl het droge voedsel geleidelijk wordt toegevoegd en alleen als de kleintjes volwassen worden. Houd er rekening mee dat jonge Airedale Terriers eten beetje bij beetje, maar vaak wordt hen geadviseerd om ze ongeveer 5-6 keer per dag te voeren.

Kauwactiviteit is vooral moeilijk voor een klein hondje, dus de eigenaar moet ervoor zorgen dat het voedsel een textuur heeft die dicht bij aardappelpuree ligt, terwijl het het beste is om je te concentreren op de kamertemperatuur van het eten. De overgang naar een volwassen dieet gebeurt geleidelijk - ongeveer op de leeftijd van zes maanden, kan Erdel slechts vier keer worden gevoed, en vanaf acht maanden oud - slechts twee keer per dag. Vergeet niet dat het dier groeit, dus het verminderen van het aantal maaltijden moet onvermijdelijk leiden tot een toename van de dosering.

De Airedale Terrier is slim en snel, je kunt hem perfect trainen, maar de logica die voor de meeste honden werkt, zal hier niet werken. Vertegenwoordigers van dit ras zijn zeer meesterlijk. Als er geen behoefte is om te leren, zal het niet mogelijk zijn om de hond te dwingen - zelfs fysieke straffen schrikken haar niet, en een poging om een ​​huisdier met lekkernijen om te kopen zal worden gezien als een spontane traktatie zonder actie als reactie.

Het probleem is dat Een huisdier zou er interesse in moeten hebben, maar omdat hij sinds zijn jeugd niet gewend was aan training, kan zelfs een ervaren trainer het niet opnieuw doen. Gehoorzaamheid en slaafsheid zijn in het algemeen geen typische kenmerken van gekrulde viervoeters, zodat het een manier zal vinden om training te omzeilen.

Een veelgemaakte fout van trainers van eigen bodem is een herhaalde herhaling van hetzelfde team. Vertegenwoordigers van dit ras zijn erg slim en grijpen letterlijk nieuwe kennis letterlijk op, maar de herhaling van een langgeleerde oefening hindert hen snel, ze reageren niet meer op het bevel. Natuurlijk moet de hond soms aan bepaalde oefeningen worden herinnerd, maar dit zou minder vaak moeten voorkomen dan bij andere honden.

Bouw een training zodat het er niet hetzelfde uitziet en afgezaagd, maar maak je geen zorgen over vermoeidheid van een dier - het is buitengewoon moeilijk om een ​​Airedale te vermoeien.

De hond houdt ervan instinctief de omgeving te verkennen en op zoek te gaan naar avonturen, dus het is belangrijk om hem te leren dat een lijn een plicht is die niet genegeerd mag worden. Tegelijkertijd is het nodig om de hond regelmatig de gelegenheid te geven om stoom af te blazen - de gelegenheid te vinden om met de hond naar een plaats te gaan waar het aan alle vier de zijden kan worden vrijgegeven. Wetende dat het uur van de wandeling zal komen, zal het huisdier zich meer gedisciplineerd gedragen en niet voor de leiband weglopen.

Tegelijkertijd moet je erop voorbereid zijn dat het opgroeien in deze hond ongeveer twee jaar duurt - daarvoor gedraagt ​​ze zich vaak onverantwoordelijk.

De Airedale Terrier is de hond die kan en moet worden onderwezen aan de dienst, omdat een dergelijk huisdier goed geschikt is voor de behoeften van de bescherming van het gebied en de bescherming tegen eventuele externe aantasting. Deskundigen letten er op dat u het moment niet mag missen terwijl de jonge pup nog steeds ontvankelijk is voor opvoeding, dus als er misverstanden zijn in uw communicatie met uw huisdier, verwacht dan niet dat het probleem vanzelf zal worden opgelost - verwijs naar een professionele hondenexpert die nog steeds is slaagt erin de baby te trainen. Wanneer een geschikte leeftijd voor het leren verstrijkt, zal de hond zo eigenzinnig mogelijk worden, daarom zal het niet mogelijk zijn om de voorwaarden ervan te dicteren.

Uit al het bovenstaande was het mogelijk om de verkeerde conclusie te trekken dat het opvoeden van een Airedale Terrier een moeilijke en ondankbare zaak is, daarom is zo'n hond vermoedelijk helemaal niet de moeite waard om op te starten. Toegegeven, het is slechts gedeeltelijk - je moet echt aan het dier sleutelen, maar met de juiste aanpak en voldoende geduld kun je een echte donzige vriend uit de baby laten groeien, die niet alleen zijn eigen mooie verschijning zal verrukken, maar ook toewijding, evenals de uitvoering van bewakings- of jachtfuncties.

De Airedale Terrier is een actieve hond en de eigenaar heeft als taak om het huisdier snel op het beroep op hem te laten reageren. Om deze reden Deskundigen adviseren om de hond kort en sonore te noemen - zodat je jezelf niet moe wordt van het herhaaldelijk bellen van haar gedurende de dag. Sommige eigenaren geven er de voorkeur aan om zelf een bijnaam voor hun hond uit te vinden - dit is origineel en geeft u de mogelijkheid om de smaak van een persoon op zijn hond te weerspiegelen.

In dergelijke gevallen wordt inspiratie meestal opgeslorpt in literatuur of mythologie, het beest is vernoemd naar echte mensen, of zelfs verzinnen ze simpelweg een melodieuze bijnaam. Deze benadering heeft het bestaansrecht, maar niet elke persoon heeft een fantasie die heel goed werkt, zodat de naam echt bij de gekrulde hond past.

Als je een teef hebt, let dan allereerst op menselijke vrouwelijke namen van buitenlandse afkomst. Opties zoals Bessie, Greta, Gina, Lyme of HelgaZe passen de hond heel organisch aan - het gekrulde beeld wordt goed aangevuld met de verwijzing naar beroemdheden met wie dergelijke namen geassocieerd zijn. Vaak wordt inspiratie ook gezocht in oude legendes, dankzij hen bijnamen zoals Vesta of Lyra.

Van de zuiver binnenlandse prevalentie kan alleen opscheppen waasmaar deze naam beschrijft vrij nauwkeurig het uiterlijk van een huisdier.

De lijst met bijnamen voor mannen is nog groter: alle buitenlandse namen die op zijn minst een beetje geassocieerd zijn met aristocratie, zoals Glen, Ethan of Richard. Niet iedereen jaagt echter het sublieme na - "gewone mensen" zullen ook naar beneden komen Ike, Bob, Johnny, Kim, Mai, Pete, Teddy of Frank. Voor de ongeremde activiteit van de Erdeltererie worden jongens vaak genoemd tyfoonsen in de Zwarte-Zeeregio is het populair om ze ook te noemen Scythen, nadruk op onafhankelijke en nomadische aard.

Vrijwel elke erdel-eigenaar zal je zeker vertellen dat er geen betere hond is dan zijn huisdier. Dit is niet zo'n subjectieve mening, want intelligentie en scherpte voor de Airedale Terrier zijn aangeboren en helder ontwikkelde eigenschappen, en door een tijdige juiste opvoeding kun je de hond in een ideaal veranderen dat in elke situatie nuttig zal zijn. Voor een amateur hondenliefhebber, dit is een geweldige metgezel, voor de eigenaar van de achtertuin plot - een betrouwbare bewaker en beschermer, voor de jager zal hij ook een loyale metgezel worden.

De uitzonderlijke persoonlijke affectie van het intelligente dier voor de eigenaar is precies wat mensen de hond vele duizenden jaren geleden hebben gedomesticeerd. Van de voor de hand liggende nadelen die worden toegeschreven aan de vertegenwoordigers van dit ras, is het mogelijk om onderscheid te maken behalve die eigenzinnigheid en de wens om letterlijk alles wat beweegt te jagen. In feite zijn beide problemen opgelost tijdig onderwijs.

Over de kenmerken van het ras, zie de volgende video.