Sheltie: beschrijving van honden, kleurvariaties en kenmerken van de inhoud

Sheltie of Shetland Sheepdog is een miniatuur hondenras dat populair is in Engeland en Schotland.. Zijn vertegenwoordigers verschillen van hun familieleden door hun kleine gestalte, heldere en veelzijdige kleuren, en ook door een ongelooflijk actief en opgewekt karakter, dat samen de hond ideaal maakt om thuis te houden.

Het is moeilijk voor te stellen, maar het thuisland van deze buitengewone honden, die soms op Russische straten te vinden zijn, is het verre Schotland. Het was op de Shetland-eilanden een paar honderd jaar geleden, de verre voorouders van deze honden kwamen op de schepen van immigranten van het vasteland. Deze dieren werden gebruikt om herders te helpen, dieren te bewaken en te laten lopen. Vruchtbare Schotse vegetatie en ruime bergvalleien zijn een ideale weide geworden voor het fokken van kleine herkauwers: schapen en geiten.

Bijvoorbeeld met de spits, waaruit deze honden een zachte en donzige vacht ontvingen, evenals een verscheidenheid aan kleuren. In de loop van de tijd werden deze herdershonden al opzettelijk gekruist met vertegenwoordigers van andere rassen om bepaalde uiterlijke of fysieke eigenschappen te erven. Volgens sommige gegevens: de volgende hondenrassen hebben deelgenomen aan de vorming van het Sheltie-ras: border collie, king charles spaniels, Schipperke, IJslandse en Groenlandse herdershonden.

Aanvankelijk werden de voorouders van de sheltie uitsluitend gebruikt in hoedende activiteiten - kleine grootte liet deze honden vrij en snel beheren met de gemiddelde kudden schapen. Shelties keken niet alleen naar de afgeslagen schapen, maar hielpen ook om de hele kudde aan het einde van de werkdag van de plaats van begrazing naar de paddock te drijven, luid de schaapherders op de hoogte gebracht van de komst van de kudde.

Shelties waren de perfecte herdershond voor de Schotse landen - ze hadden een licht maar sterk lichaam en sterke benen waardoor ze snel konden bewegen, zelfs in de moeilijkste gebieden. Bovendien zorgden de lange haren van deze honden ervoor dat ze met succes het natte Schotse klimaat konden doorstaan ​​en de temperatuur aanzienlijk daalde.

Het keerpunt in de vorming van dit herdershondenras was het begin van de 19e eeuw, toen grotere en sterkere schapenrassen werden gefokt met fokken. Nieuwe rassen vonden een echte sensatie bij Britse boeren: deze mensen waren duurzamer, groter en gezond. Dit had echter een zeer negatieve invloed op de verspreiding van Shetland-herdershonden.

Het feit is dat nieuwe individuen grilliger en sterker waren dan eerdere rassen, en daarom weigerden veel schapen eenvoudig om de kleine shelties te gehoorzamen en te gehoorzamen. Dit leidde tot het bijna volledig verdwijnen van de sheltie in Schotland. Al snel werden in plaats van deze honden kuddes beschermd door steeds grotere honden - speciaal gefokte herdershonden-herders.

Actieve restauratie en ontwikkeling van Shetland-herdershonden nam precies Britse fokkers. De eerste club van dit ras werd in 1908 opgericht door de Britse fokker James Logga in de hoofdstad van de Shetland-eilanden Lerwick. Loggs opende niet alleen de rasvereniging Sheltie, maar probeerde ook dit ras te standaardiseren.

Volgens het oorspronkelijke idee zouden deze honden de naam "Scottish Collies" dragen, maar deze naam werd onderworpen aan negatieve kritiek van de eigenaren van raszuivere Collies. In de toekomst kregen deze honden een andere naam. - Shetland-herdershondendie is gewend aan deze dag.

Aan het begin van de 20e eeuw werden de eerste Shelties naar Noord-Amerika gebracht, waar ze wijd verspreid waren onder Amerikaanse hondenbehandelaars en fokkers van decoratieve rassen van honden. Helaas kwam de identiteit en de officiële status pas na de Tweede Wereldoorlog (1948) bij deze honden. Voordien waagde geen enkele Amerikaanse of Britse cynologische vereniging deze honden een officiële status te geven vanwege de te grote externe gelijkenis van deze honden met een collie-ras. Ondanks latere herkenning werd de standaard van deze honden uiteindelijk gevormd in 1914.

Op het grondgebied van Rusland verschenen deze honden pas in de jaren 90 van de XX eeuw. Ondanks de ongewone buitenkant en aantrekkelijke externe gegevens, ontving de sheltie niet veel populariteit, net als de collie.

Het is gemakkelijk voor een onervaren fokker om Shelties en Schotse collies gemakkelijk te verwarren - deze honden zijn op het eerste gezicht bijna identiek: beide rassen hebben dezelfde lange haarspit, puntige snuit en kleine rechtopstaande oren. Een dergelijke gelijkenis van rassen heeft zich ontwikkeld als gevolg van talrijke veredelingsexperimenten om de raskwaliteiten van sheltie te verenigen. In de loop van deze experimenten werden individuen van vele andere hondenrassen gebruikt, maar de basis voor de oprichting van het ras was het genetische materiaal van Spitz en Scottish Collies.

In tegenstelling tot de lange en statige Collie hebben Shelties niet zo'n indrukwekkende grootte.

Zoals hierboven vermeld, werd de eerste standaard van dit ras gevormd in 1914, waarna het niet werd onderworpen aan significante veranderingen.

• Gemiddeld gewicht. Deze honden worden geclassificeerd als miniatuur hondenrassen - in de regel wegen ze minimaal 5 en niet meer dan 10 kilogram. Af en toe zijn er Sheltie-individuen met kleine afwijkingen van de norm, maar dit wordt niet als een ernstige schending van de norm beschouwd.
• Gemiddelde hoogte Het is niet verrassend dat sommigen dit hondenras hebben geïdentificeerd als een 'mini-collie'. Als een variëteit van collie een hoogte van 70 centimeter bij de schoft kan bereiken, zal de optimale hoogte voor dwergshelties 35-37 centimeter zijn (respectievelijk volwassen vrouwtjes en mannetjes). Wat betreft groei zijn afwijkingen van niet meer dan 2,5 centimeter van de standaard toegestaan.
• Hoofd en snuit. Klein langwerpig type, wigvormig. De snuit is sterk versmald tot aan de neus. De schedel is plat, er is geen uitgesproken heuvel op de achterkant van het hoofd. Stop wordt licht uitgedrukt. Goed zichtbare platte jukbeenderen bij de snuit.
• Neus. De lob is klein maar goed ontwikkeld met grote neusgaten. De kleur is uitsluitend zwart.
• Tanden en mondholte. Kaken slank en elastisch, goed ontwikkeld. Schaargebit. Een speciaal voordeel aan de buitenkant wordt beschouwd als een gelijk gebit van 42 tanden.
• oren. Niet bijzonder groot, op een kleine afstand van elkaar geplaatst. In een stille staat, worden ze teruggetrokken, in een staat van opwinding staan ​​ze rechtop, hun oorschelpen kijken vooruit.
• Ogen. De ogen van de sheltie zijn klein, ovaal, iets schuin geplaatst. De oogleden passen precies in de oogbol, zwart. Bij rassen met een donkere kleur is de iris bruin van kleur, bij lichte individuen (bijvoorbeeld marmer) is de aanwezigheid van een blauwe kleur met chocoladeplonsen mogelijk.
• Neck. Niet bijzonder lang, maar sterk, bedekt met een laagje ontwikkelde spieren. Licht buigen is bijna onmerkbaar onder een dikke laag wol.
• lichaam. De rug is recht, er is een mooie bocht in de lumbale regio, de croupe is sterk uitgesproken, afgerond. De kist is diep, maar niet bijzonder breed.
• Ledematen en poten. De voorste ledematen zijn vlak, parallel geplaatst, de schouders liggen terug.De achterste ledematen staan ​​ook rechtop, de heupen en knieën zijn goed gedefinieerd dankzij de ontwikkelde spieren. De spronggewricht is laag genoeg om een ​​hogere primaire snelheid te bieden. De poten van een sheltie zijn middelgroot, verzameld in een ovale knobbel. De vingers moeten precies op elkaar passen.
• verkeer. Deze honden bewegen snel, maar gemakkelijk, gracieus en soepel. Elke stap - alsof je op het ijs glijdt.
• Staart. De middelgrote staart is bedekt met een dikke laag wol, ook van gemiddelde lengte. Laag aangezet, in een ontspannen positie, verlaagd, bereikt de tip het niveau van het spronggewricht. Volgens de structuur is de staart van de sheltie recht, zonder een verwrongen punt. In opgewonden staat, iets verhoogd, maar niet hoger dan het niveau van de rug. De uiteinden van de staart in gekleurde sheltie zijn meestal licht of wit.
• Wol. Er zijn twee niveaus: lang en ruw haar van de bewaker, behoud van vocht en kou; dikke, dichte en zachte ondervacht. Bij het strelen van wol lichtjes verend. De borst, het achterhoofddeel en de nek zijn bedekt met langer haar en vormen een soort "leeuwenmanen", die de ribben en ellebogen verbergen.

Van alle moderne fokkers worden Shelties beschouwd als een buitengewoon vriendelijk, gemoedelijk en actief ras. Het is noodzakelijk om de belangrijkste kenmerken van het gedrag van deze honden in verschillende detentievoorwaarden in overweging te nemen.

• onafhankelijkheid. Ondanks hun onbeperkte toewijding aan hun eigenaar en hun familieleden, zijn deze honden ook uiterst onafhankelijk. Dit is niet het soort hond dat je elke minuut op zijn hielen volgt en wacht op enige aanmoediging of initiatief van de eigenaar. Ze zullen niet ineenkrimpen omwille van delicatesse, en het is onmogelijk om volwassen shelties te rehabiliteren. Shelties zullen hun familieleden niet storen als ze zien dat ze hier nu niet in de stemming zijn, maar zullen graag meedoen met alle hints van spelletjes en avonturen.
• Houding tegenover de eigenaar. Sommigen schrijven deze honden toe aan familierassen, wat niet helemaal correct is. Echt shelties zullen trouw zijn en alleen toegewijd aan hun meester, alleen zijn bevelen zullen altijd onvoorwaardelijk worden uitgevoerd en gehoorzaamd. Met de eigenaar voelen deze honden een relatie - ze weten altijd heel goed wat hij wil. Ze staan ​​klaar om hem te troosten op een moeilijk moment en plezier te hebben op de momenten van zijn vreugde. Sommige fokkers zeggen dat deze honden gevoelig zijn voor het kopiëren van de kwaliteiten en het gedrag van hun eigenaar - daarom zijn constant contact en een goed trainingsplan zo belangrijk bij het opvoeden van deze huisdieren. Dergelijke loyaliteit moet zeer zorgvuldig worden behandeld. Als je ooit de sheltie hebt getemd, dan kan de andere eigenaar ze niet vinden.
• Houding tegenover vreemden. Met betrekking tot vreemden zijn deze honden uiterst terughoudend. Als de eigenaar op een positieve toon met een vreemdeling communiceert, wat positief is voor de hond zelf, kan het individu van de sheltie zich best krassen of achter het oor krabben. Wat betreft de andere acties - het vertrouwen van deze honden moet worden verdiend. Als de shelties duidelijke agressie van de kant van de vreemdeling opmerken, zullen deze honden eerst waarschuwingsgebitjes laten zien en zullen ze jammeren. Als de waarschuwing niet werkt, kunnen ze zich haasten naar de overtreder om hun meester te beschermen. Als de sheltie rustig ergens in de hoek rust of slaapt, wordt de nadering van een vreemde voor deze hond als een bedreiging voor haar persoonlijke ruimte beschouwd.

• Houding tegenover andere huisdieren. Shelties zijn ongelooflijk sociale honden die een gesprekspartner proberen te vinden in elk gezinslid. Als het een ander huisdier is, bijvoorbeeld een kat of een andere hond, zal de sheltie alle pogingen doen om een ​​verlangen uit te drukken om vrienden te zijn.Deze honden zijn absoluut niet-agressief en niet-jaloers, en daarom kunnen ze vanwege hun doorzettingsvermogen vriendschap sluiten met zelfs de meest koppige huisdieren.
• Houding voor kinderen. Niet-agressieve, actieve en sociale shelties voelen goed aan bij kleine familieleden. Shelties worden gezien in metgezellen voor actieve spellen, entertainment en avontuur. Ze zijn niet wraakzuchtig en herinneren zich niet de intimidatie van baby's, houden ervan hun slaap te beschermen en worden vaak zelfs echte kussens voor hun jonge familieleden.
• Vocale kwaliteiten. Een kenmerk van deze honden is de veelzijdigheid van hun taal. Ze zijn in staat om te zeuren, gillen, grommen en zelfs spinnen in een staat van gelukzalige vrede. Gezien deze gegevens lijken de shelties op binnenlandse cantharellen, die houden van genegenheid en uitingen van aandacht voor hun persoon. De ervaren eigenaar van de sheltie leert uiteindelijk de verlangens van de hond herkennen aan de toon van de geluiden die de hond maakt. In de kindertijd kan overmatige "vluchtigheid" van deze honden heel wat overlast veroorzaken - het wordt geadviseerd de verschijning van een hond in huis te ontwijken tegen buitensporige gevoelens.
• verstand. Alle individuen, zowel reuen als teven, even intelligent en in staat om honden te trainen. Sheltie wordt beschouwd als een van de gemakkelijkst te trainen rassen - ze hebben een ongelooflijk snelle respons en kunnen gemakkelijk alle commando's van de gastheer herkennen. Om ervoor te zorgen dat de hond naar je luistert, volstaat het om ervoor te zorgen dat het je bewegingen en ogen van dichtbij volgt. Shelties worden slecht beschouwd als manifestaties van enige agressie - moreel of fysiek, en daarom moeten ze uiterst voorzichtig en tactvol zijn in training.
• Eenzaamheid. Ondanks de uitstekende bewakingskwaliteiten, kunnen deze honden dagenlang niet op het eigendom van een persoon letten. Ze vereisen constante communicatie en tolereren niet wanneer de eigenaar niet elke dag een half uur de tijd heeft. Dat is waarom het niet wordt aanbevolen om deze honden te kiezen voor mensen met een strakke dagelijkse planning.

Veel zelfs ervaren fokkers verwarren soms vertegenwoordigers van de sheltie- en collie-rassen. Inderdaad, er zijn rassen van honden die twee of meer variëteiten hebben, afhankelijk van de grootte en lengte van de honden: bijvoorbeeld teckel en mini-teckel. In dit geval gaat het echter om soortgelijke maar onafhankelijke hondenrassen.

Overweeg wat gemeenschappelijk is en wat het verschil is tussen de externe en interne kwaliteiten van deze twee rassen.

Een van de grootste verschillen tussen deze honden is de geboorteplaats van het ras. Als de shelties verschenen en uitsluitend op de Shetland-eilanden werden gefokt, dan was het huis van de collie de regio's in Noord-Engeland en Schotland. Beide hondenrassen waren oorspronkelijk herdershonden, maar spitshonden, papillons, king-charles spaniels, shipperki, IJslandse en Groenlandse herdershonden werden gebruikt om de sheltie te fokken en het genetisch materiaal van de Schotse en Ierse setters en greyhounds werd gebruikt om collies te ontwikkelen.

Een dergelijke externe gelijkenis van deze honden is te wijten aan het feit dat tijdens de experimenten met de sheltie ook het genetische materiaal van de Collies werd gebruikt. De aanwezigheid van genen van andere honden had echter zijn effect, waardoor deze rassen nog steeds niet volledig identiek waren, zowel uitwendig als in temperament.

Verschillende honden en extern.

• afmeting. Als u zich aan de norm houdt, mag de maximale hoogte voor de sheltie niet meer dan 39 centimeter bedragen bij de schoft (en niet minder dan 33), terwijl bij een collie deze waarden kunnen oplopen van 51 tot 70 centimeter, afhankelijk van de variëteit.
• kleuren. In de standaard van ras collie, zijn slechts drie officiële kleuren toegestaan, de sheltie van deze kleuren heeft meer - 4.
• Hoofdvorm. Collie-honden worden gekenmerkt door een smalle en lange kop, in het geval van sheltie is deze veel korter en breder. Bovendien zijn de voeten van de Sheltie veel beter uitgedrukt.
• oren. Sheltie's oren zijn veel breder en staan ​​heel dicht bij elkaar, in tegenstelling tot collies.

Beide hondenrassen zijn uiterst sociaal en vriendelijk, maar veel eigenaren wijzen erop dat de sheltie veel actiever is dan de collie. Sheltie is meer geschikt voor actieve eigenaren die liever lange en interessante wandelingen maken met spelletjes en plezier. Collies zijn rustiger, redelijker en zelfvoorzienend. Men gelooft dat ze zijn meer geschikt voor volwassenen en ouderen als uitstekende metgezellen.

Shelties zullen bijvoorbeeld bijna altijd hun eigenaar volgen en zullen proberen met al hun kracht aandacht te trekken. Bovendien kan de sheltie het gewoon niet lang volhouden om alleen te zijn. Wat de collie betreft, deze honden zullen nog honderd keer denken voordat ze jou volgen. Ze willen hun energie niet verspillen en het is beter om in de hoek even te rusten dan dat ze je lastig vallen.

De ICF-standaard staat 4 officiële kleuren toe voor Sheltie-honden.

• Zwarte en zwarte en witte kleuren. Een heel gebruikelijk kleurtype in Schotland. Deze optie maakt ook een kleine hoeveelheid bruine markeringen op het gezicht en de ledematen mogelijk. Eigenschap van kleur: zwarte kop, zwarte body, manen op de borst is wit, evenals ledematen ter hoogte van de metacarpus en lager.
• Sable. Een van de meest geliefde kleuren onder fokkers, onderscheidt zich door een heldere manen op de borst en een lichaam, waarop een heel palet van kleuren kan worden geplaatst in een andere volgorde, van felrode tot gouden tinten. Het grootste verschil in kleur is de volledige afwezigheid van grijze en vervaagde zones.
• Tricolor. In dit geval is de vacht op de borst van de hond wit en zijn bruine en rode tinten over het hele lichaam aangebracht.
• Marmer of blauwe Merle. In dit geval is er een licht of blauwachtig haar met donkere wazige vlekken op het hele lichaam van de hond, inclusief de snuit en de buik. De kist is meestal wit.

Vanwege de hoge intelligentie en het vertrouwen van de sheltie aan hun eigenaar, is de opleiding van deze honden snel en pijnloos. Zowel de eigenaar als de hond genieten van mentale en fysieke training - deze huisdieren houden er van om opdrachten exact uit te voeren en gunst bij hun eigenaar te zoeken.

Om de sheltie-training zo pijnloos mogelijk te laten plaatsvinden, moet een aantal punten in aanmerking worden genomen.

• Wees geduldig. Vergeet niet dat elke truc veel herhaling vereist voor goede onthouden en reproduceren, niet van de hond tijdelijke gehoorzaamheid eisen. Express ontevredenheid over je stem, maar sta situaties van open agressie met mishandeling of beledigingen niet toe.
• Externe stimuli. De belangrijkste taak bij het opleiden van deze honden is om een ​​kalme reactie te krijgen op vreemde geluiden en acties die hen enorm afleiden. Dit omvat lawaai, blootstelling aan andere familieleden of andere huisdieren. Ten eerste moet de training op de meest rustige plek worden gehouden, zodat het huisdier zich kan concentreren. Na zes maanden training is het de moeite waard om geleidelijk over te stappen naar de straat, zodat uw hond geen problemen heeft met socialisatie.
• Promotiemethoden. Als het huisdier uw instructies correct opvolgt, vergeet dan niet de banale aanmoediging en lof. De gebruikelijke, maar zachte "goed gedaan!" Is soms genoeg om de hond te motiveren voor de hele training.
• Activiteit. Shelties zijn erg actief, rusteloos en speels - het kan moeilijk zijn om je te concentreren op het doen van een enkele actie.

Een belangrijk element in de inhoud van elke hond is een regelmatige gezonde voeding met vitamines en mineralen.De basis van het dieet van Sheltie-honden moet voedingsmiddelen zijn met een hoog gehalte aan dierlijke eiwitten. De rest van het menu wordt ingenomen door plantaardig voedsel, supplementen en lekkernijen.

• Het hoofdgerecht. Allereerst is het rauw vlees met een kleine hoeveelheid vet - kalfsvlees, rundvlees, lam, kip, kalkoen, konijnenvlees. Naast vlees kunnen slachtafvallen in de vorm van milten, lever en harten worden gebruikt. Een uitstekende vervanger voor vlees is ook zee-gekookte vis (altijd met een kleine hoeveelheid botten). Voordat het huisdier 2 maanden oud wordt, moet het vlees in een geraspte vorm worden geserveerd. Vergeet niet dat vleesproducten ten minste 50% van de dagelijkse voeding van de hond moeten nemen.
• Kruidensupplementen. De volgende granen kunnen worden gebruikt als voedzaam plantaardig voedsel: gerst, rijst, boekweit, havermout. Om pap smakelijker te maken voor een hond, is het aan te raden om ze te koken in bouillon met slachtafval of vlees. Je kunt ook peterselie, dille, sla toevoegen aan gehakte granen (paardebloembladeren of jonge brandnetel kan worden gebruikt als vervanging voor zout). Minimaal één keer per 2-3 dagen moeten shelties kwartel of kippeneieren (rauw), wit - alleen gekookt worden gegeven.
• traktaties. Een goede aanvulling op het hoofdgerecht kan groentepuree, bessen (frambozen, aardbeien) serveren, maar je moet het niet overdrijven met lekkernijen. Groenten moeten vers en sappig zijn. Voordat u fruit of groenten gaat gebruiken, moet u een dierenarts raadplegen om de mogelijkheid van allergieën te voorkomen. Gedroogd fruit kan worden gebruikt als vervanging voor vers fruit - Sheltie-honden zijn er dol op.
• Klaar feed. Natuurlijk, voor het voeren van deze honden, kunt u zowel natuurlijke voeding als kant-en-klaar industrieel voer gebruiken. In dit geval raden deskundigen aan om precies premium voedsel en hoger te kiezen (voor kleine honden).

Shelties hebben een gezonde maag waardoor ze bijna alle soorten voedsel kunnen verteren. Alleen producten die even schadelijk zijn voor alle honden blijven schadelijk:

1. alle soorten gebaksnoepjes;
2. buisvormige botten (belemmeren de spijsvertering, komen vast te zitten in de keel);
3. alle bakkerijproducten of andere tarwemeelproducten (bijvoorbeeld pasta);
4. aardappelen, peulvruchten en vruchten met een hoog zuur- en vetgehalte;
5. menselijke voeding (pittig, gerookt, zout, gepekeld, gekruid voedsel);
6. eventuele zuivelproducten, alleen gefermenteerde melk (kwark, kaas, wei) zijn toegestaan.

Shelties werden oorspronkelijk gebruikt als een herderras van honden, met tamelijk lang haar en sterke immuniteit om te overleven in de barre omstandigheden van het regenachtige Schotland. Dankzij hun sterke immuniteit zijn deze honden immuun geworden voor de meest voorkomende ziekten. Dat is waarom Het grootste deel van de zorg voor deze huisdieren komt neer op regelmatige wandelingen en de zorg voor hun mooie en pluizige vacht.

Zoals reeds vermeld, tolereren deze honden niet lang op één plaats. Ze hebben frisse lucht, regelmatige wandelingen en lichaamsbeweging nodig. Shelties houden er gewoon van om een ​​frisbee of een bal door de uitgestrekte velden te jagen, vaak op zoek naar insecten of kleine dieren in het gras. In dit geval proberen de shelties te putten uit hun entertainment en games van de eigenaar, zonder welke hun wandeling simpelweg onmogelijk zal zijn. Daarom kunnen deze honden niet op straat of in de volière worden gehouden. De ideale optie zou een tweetal zijn wandelen met een totale tijd van 2-3 uurVoor honden is deze indicator iets hoger.

De frequentie en duur van wandelingen kan variëren afhankelijk van het seizoen of de leeftijd van de hond. Dus, als we het hebben over een nog jonge Sheltie of puppy's, dan moeten ze minstens 2-3 keer per dag gelopen worden, niet langer dan een half uur.In de winter neemt de duur van de wandelingen af ​​- bij jonge mensen is de immuniteit nog niet volledig gevormd om ernstige ziekten te bestrijden. Daarnaast zijn ijspaden kenmerkend voor de winter, waaruit de ledematen van een jonge hond zich verkeerd kunnen vormen.

Het grootste probleem bij de verzorging van deze honden is juist hun dikke en lange haar, waarvan de aanwezigheid voor veel toekomstige fokkers de reden is om de hond te verlaten. Velen geloven dat zo'n jas een garantie is dat het appartement altijd vuil en een enorme hoeveelheid wol zal hebben bij elke stap. Ervaren fokkers beweren dat Dit probleem doet zich alleen voor bij luie eigenaars, die oneerlijk zijn over het kammen en kammen van deze honden.

Om uzelf en uw appartement tijdens een shelter-sheltie te beschermen, moet u uw huisdier minimaal tweemaal per week grondig kammen met een dikke borstel of een kam in de vorm van een handschoen. Naast het verwijderen van het kapotte haar, zullen deze apparaten de hondenhuid voorzien van een aangename en therapeutische massage. Kammen wordt in twee fasen uitgevoerd - de toplaag wordt eerst behandeld en vervolgens de bovenste laag van de ondervacht.

Ondanks zo'n dik en lang haar, hebben shelties geen behoefte aan regelmatig en grondig baden. Een grondige wasbeurt met shampoo en lotions mag niet vaker dan 1 keer in 2 maanden worden uitgevoerd. Wees niet bang om met deze honden in de regen te lopen - dit ras heeft geen karakteristieke hondengeur.

Minstens één keer per week moet u de oren reinigen, de ogen wassen en de tanden reinigen. Vergeet niet om de lengte van de klauwen aan te passen. Verwaarloos niet de gebruikelijke routine-onderzoeken om de toestand van enig deel van het lichaam van de hond te bepalen.

Verwaarloos niet het toezicht op de gezondheid van uw huisdier - let op activiteit, eetlust, humeur en uitwerpselen. Voordat u Sheltie voor de eerste straatwandeling stuurt, moet u contact opnemen met uw dierenarts voor de nodige vaccinaties.

Het is onmogelijk om te zeggen dat hun eigenaren bepaalde specifieke bijnamen selecteren, kenmerkend voor alleen shelties, voor dit ras van honden. Meestal zijn dit volledig verschillende namen die zijn ontworpen om een ​​bepaalde kwaliteit van een huisdier te verslaan: schoonheid, kleur, activiteit of volbloed.

Populaire namen voor sheltie boys: Agate, Wolf, Gray, Jacques, Lure, Marcel, Marble, Nero, Oscar, Rudolph, Fred, Charlie, Yasher.

Sheltie-meisjes worden vaak genoemd: Ira, Betty, Hera, Zara, Ilda, Krista, Linda, Mira, Polly, Setti, Ola, Holly, Shetty, Helene.

Het meest interessante van het Sheltie-ras in de volgende video.