Verschillen van een Duitse herder uit Oost-Europa

De Oost-Europese herdershond wordt soms aangezien voor een ondersoort van een Duitse kerel. Dat is het niet. De verschillen in dieren komen tot uiting in de tekens van de buitenkant en in de geschiedenis van rassen. Laten we de nuances van de rassen, hun karakter, van naderbij bekijken om te begrijpen voor mijzelf welke van deze honden beter is om te kiezen.

Laten we kijken naar de geschiedenis van de opkomst van twee rassen.

Uit een van de andere versies volgt dat de voorloper van het ras de kleine Indiase wolf is. Het beest werd vele eeuwen geleden in Europa gevonden. Ongeveer 6000 jaar geleden, kwam een ​​zogenaamde bronzen hond van hem voort, in wiens aderen het bloed van wilde en gedomesticeerde dieren stroomde. De bronzen hond wordt gevolgd door de herdershond, die de Hofovart werd genoemd. En al verschenen uit dit beest Duitse herders, die echter in het begin uiterlijk verre van die waren die we vandaag kunnen waarnemen.

De eerste vermeldingen van deze honden dateren uit de 7e eeuw. De West-Duitse Aleman-stam beschrijft in zijn wetboek het soort straf waaraan mensen die een hond met een herder hebben gedood worden onderworpen. In de 18e eeuw was de veeteelt zich actief aan het ontwikkelen in Duitsland. Boeren hadden dierenbeschermers nodig die in staat waren hun vee te beheren. Herdershonden hebben deze rol goed aangepakt. Tegelijkertijd werd selectie uitgevoerd om dieren te verkrijgen met de gewenste prestatie zonder aandacht te besteden aan het uiterlijk van de honden. Vanwege wat de nieuwe individuen heel verschillend waren van hun tegenhangers.

Herdershonden fokken werd op gang gebracht. Er waren geen normen voor het ras. Er waren twee kennels: Württemberg en Thüringen, maar het fokken van honden werd op Duitse bodem uitgevoerd. Als we de dieren in deze twee centra vergelijken, verschillen de buitenkant van de honden aanzienlijk. Huisdieren van Turing hadden:

• wolf jas kleur;
• flexibele staart gevouwen in een ring;
• gemiddelde groei en scherpe oren.

Dieren waren actiever en mobieler in vergelijking met mensen uit Württemberg. Maar de laatste zijn rustiger en evenwichtiger van aard. De buitenkant van de hond is indrukwekkend, de huid is gekleurd, de oren hangen door.

En hoewel er verschillen waren tussen deze soorten, staken de eigenaren stilletjes de dieren over. In 1882 werd het ras voor het eerst aan het grote publiek voorgesteld. Twee reuen, Greif en Kyras, die werden onderscheiden door de lichte kleur van hun wol, wonnen de bewondering van het publiek, wat leidde tot verdere fokkerij van het ras. Er wordt aangenomen dat de honden van Turing de voorouders werden van het ras dat we vandaag zien.

In 1891 werd de eerste society van liefhebbers van herder gevormd, voor het eerst verschenen normen in het ras. Nadat de club gesloten was, bleef de heer Richelmann werken aan de selectie van herdershonden om de verworvenheden van de gemeenschap te behouden. In 1899 ontmoet Max von Stephanitz een herdershond. De eerste hond die hij verwierf heette Horand von Grahfarth.

Stephanitz had een veterinaire opleiding, waardoor hij zijn droom kon waarmaken.Hij wilde de perfecte herdershond naar voren brengen. En om het er solide uit te laten zien, organiseerde Max eerst de Unie van Duitse Herdershonden Eigenaars (SWNO). Dit bedrijf was niet commercieel gewin van het fokken van het ras.

Herdershond Grafart verschilde fenomenale parameters van de buitenkant. Voor de fokkerij heeft Stephanitz zijn tijd en energie niet gespaard:

• door het hele land gereisd op zoek naar geschikte personen van het andere geslacht;
• samengewerkt met de eigenaren van kwekerijen, hen de nuances in fokwerk uitleggend.

Na 100 jaar is SVNO de meest indrukwekkende officieel geregistreerde organisatie onder al deze gemeenschappen. De rasstandaarden van Max von Stephanitz worden als de standaard beschouwd.

Dankzij het werk van SVNO was de hele wereld in staat om het Duitse herdersras te ontmoeten. Interesse in de Germaanse individuen werd ook getoond door niet erg kieskeurige eigenaren, die voor persoonlijk gewin besloten om af te wijken van de fokregels van het ras. Het bloed van sier- en andere rassen, dieren met een onstabiele psyche begonnen in de genenpoel van Duitse herders te stromen. Grote huisdieren waren erg populair. Om het ras te redden, besliste de SVNO in 1925 om een ​​conferentie te houden, met inbegrip van alle fokkers die de normen van het ras van de Duitse herder wilden handhaven. Er werd een selectie van honden gemaakt die deelnamen aan verschillende kampioenschappen, waaronder een hond genaamd Claudo von Boksberg. Het was van Claude dat de belangrijkste genetische takken van het ras ontstonden.

Max von Stephanitz stierf in 1936, maar leden van de Unie zetten zijn werk voort. Tijdens de Tweede Wereldoorlog begonnen Duitse herders kennels te verdwijnen. Medio 1946 werd besloten om voor het kampioenschap niet één persoon, maar een groep honden te nomineren. Voor het eerst in de geschiedenis was de elite een groep van acht vertegenwoordigers van dit ras. De jaren zestig van de vorige eeuw - de tijd van actieve fokken van dieren. In die tijd was het in de mode om wedstrijden en hondenshows bij te wonen om huisdieren te trainen. De focus van alle activiteiten: opwinding, speelsheid, activiteit. Aan de buitenkant van huisdieren niet opletten, het belangrijkste - de mobiliteit van de hond, zijn onvermoeibaarheid. Tegelijkertijd verschenen de eerste "sport" -fokkers. De hondengemeenschap besloot om twee gebieden met raszuivere honden te selecteren: elite individuen, werkende dieren.

Voor de eerste categorie was het nodig om een ​​test af te leggen voor fysiek uithoudingsvermogen, afwezigheid van defecten, balans, netheid van de lijn en buitenkant. Naleving van de oorsprong werd uitgevoerd door de methode van DNA-analyse van het dier. De waarde van sportmedewerkers was het aantal overwinningen op de kampioenschappen, en de rest - de geest, het uiterlijk, enzovoort - werd niet geëvalueerd.

Het Oost-Europese ras werd gefokt met de deelname van Duitse herders. In de loop van de tijd vonden de 'Europeanen' een aantal verschillen die het ras van de bron scheiden. De dieren werden groter in omvang, massief, waardoor ze konden worden gebruikt in de bewakersdienst. Tegenwoordig verschilt het uiterlijk van het Oost-Europese ras aanzienlijk van de Duitse tegenhangers.

De rasstandaard werd in 1976 gevormd, maar werd niet erkend als een onafhankelijk ras. De individuen werden gelijkgesteld met de variëteit van de Duitse herder. In 1990 was er een crisis van dit ras, de populariteit van dieren begon sterk af te nemen. De "Europeanen" begonnen te breien met de Duitse collega, maar de pups bleven nog steeds "Europeanen". Deze selectiemethode heeft echter een gunstig effect op het ras - de volgende nadelen bleken achterwege te blijven:

• Zachte rug;
• verlaagd sacrum;
• verdraaide ledematen.

Ondanks de verworven voordelen waren fokkers buitengewoon behoedzaam voor "Europeanen", wat kon leiden tot het verdwijnen van het ras. In 1991 werd een unie van kwekerijen van Oost-Europese rassen georganiseerd op het grondgebied van Rusland. Aan het begin van de eenentwintigste eeuw ontstond een paring van een genealogisch boek.Na een paar jaar heeft de hondengemeenschap officieel de standaard voor "Europeanen" aangenomen. Cynologen wilden dat het ras veel verschillende taken kon uitvoeren: bewaken, beschermen, bewaken, begeleiden, patrouilleren en onderzoek verrichten.

Om te begrijpen welk ras voor je ligt, moet je het uiterlijk van dieren vergelijken. Elk ras heeft zijn eigen verschillen. De buitenkant van de Duitse herder wordt gekenmerkt door de volgende parameters.

• Head. De oren van het dier zijn rechtopstaand, naar boven gericht, hoog aangezet. Op puppy-leeftijd hangen oren. De ogen zijn donkerbruin, bijna zwart. Honden met heldere ogen worden als defect beschouwd en zijn niet onderhevig aan fokken. Kaken ontwikkeld, schaargebit. De neus is zwart geverfd.
• Housing. Het lichaam is langwerpig. De rug is recht, dichter bij de staart gaat bergafwaarts. Het voorste gedeelte van het lichaam is hoger dan de achterkant.
• Growth. Mannetjes bereiken een hoogte van ongeveer 65 cm bij de schoft, vrouwtjes niet meer dan 60 cm. Het gewicht van een man varieert ongeveer 40 kg, meisjes - 32 kg.
• Wollen hoes kan een kort, lang zacht en wreed type zijn. De vachtkleur is gevarieerd: van zonair geklaard tot bruin met zwart. Personen met vlekken zijn toegestaan, een zwart masker wordt gevormd op de snuit.

De "Europeanen" zijn anders.

• romp huisdier meer massief. Langbenige dieren, rechthoekig silhouet van het lichaam. Lichaamslengte in verhouding tot de lengte (bij de schoft) is 17% langer. De lendenen zijn kort, het bekken is verlaagd. Thoracale regio breed, buik gespannen. De staart is sabel, in rust, de punt van de staart bevindt zich ter hoogte van de knieën.
• hoofd de vorm is vergelijkbaar met een stompe wig, wenkbrauwen worden uitgesproken, een kleine bult is toegestaan ​​op de achterkant van de neus. De neus is zwart. Oogkleur van donkerbruine tot moerachtige tint. De oren zijn rechtopstaand.
• De groei is hoger dan de "Duitsers". Mannetjes bereiken 75 cm, vrouwtjes groeien tot 70. Hondengewicht is 50 kg, meisjes - in de regio van 40.

Dieren verschillen ook in karakters. Duitse Herder-temperamenten, gemakkelijk te trainen, psychologisch resistent. Huisdieren zijn gevoelig voor onvoorwaardelijke gehoorzaamheid, reageren altijd op de bijnaam. Loyaal tegenover vreemden is kalm, toont geen agressie. Voor kinderen vriendelijk, ondersteun ze in games.

De Oost-Europese herdershond is ook een uitgebalanceerd ras met een scherpe geest. Dierlijk vet, actief, in staat om snel beslissingen te nemen, went in korte tijd aan de eigenaar.

Er is een verschil in de training van deze rassen. Voor de "Europeanen" is training van vitaal belang, het proces vereist doorzettingsvermogen, doorzettingsvermogen en de hulp van een hondengeleider. De Duitse herder is intelligenter, het is niet moeilijk om haar te leren, zelfs als je tenminste de basisbeginselen van training kent.

Als u zich gaat bezighouden met de bescherming, controle of andere activiteiten waarvoor een waakhond vereist is, is het beter om de "Europese" te nemen. Dit ras wordt veel gebruikt in het werk van speciale diensten, MOE. Houd deze honden beter in grote omhuizingen.

Volgens hondengeleiders zal de Duitse herder beter geschikt zijn om het huis te houden. Het wordt een goed bedrijf in sport en actieve recreatie.

Overeenkomsten en verschillen tussen Oost-Europese en Duitse herders worden in de volgende video besproken.