Turks nationaal kostuum

Het midden van de vijftiende eeuw werd gekenmerkt door het begin van een actieve ontwikkeling van de Turkse cultuur. De reden hiervoor was de verovering van Constantinopel door Sultan Mehmet, waarna de stad trots Istanbul werd genoemd.

Het Turkse nationale kostuum kan een echt kunstwerk worden genoemd, en dit is de mening van veel historici en moderne ontwerpers. Vele eeuwen lang blijft de kleding van het Ottomaanse rijk spoken in de gedachten van vrouwen die streven naar grootsheid.

Turkije onderscheidt zich door verschillende takken van cultuur, die op een opvallende manier gecombineerd kunnen worden met eeuwenoude tradities. Het ontwerp van het nationale kostuum was gebaseerd op religieuze motieven.

Turkse kleding hielp om de sociale status van een persoon te bepalen. De outfit weerspiegelde volledig het niveau van de familie-rijkdom, het lidmaatschap van een bepaalde religie, de plaats van dienst en de burgerlijke staat.

Elke vrouw die op het grondgebied van het Ottomaanse Rijk woonde, moest een decreet volgen met de titel "Ferman", waarbij ze strikt aangeven welke kleding ze moesten dragen. Deze regel strekte zich uit tot christenen.

Islam schrijft de vertegenwoordigers van de mooie helft van de mensheid voor om hun schoonheid voor mannen te behouden en om de waardigheid op straat te verbergen onder speciale kleding. Vertegenwoordigers van de geestelijkheid, vertrouwend op de geboden van de Koran, vormden een Ferman.

• Moslimmeisjes moesten een losse broek onder hun kleding dragen, evenals ruime katoenen of mousseline-shirts. De kraag van het hemd kan driehoekig of rond zijn.
• Verplichte attribuut van nationale kostuum voor vrouwen - is sluier. Zij was het die de schoonheid beschermt tegen de ogen van vreemden. De sluier bedekt de schouders van de rug en de voorkant, de nek en het gezicht - alleen ogen kunnen vrij zijn van zwarte stof.
• Voor vrouwen die een andere religie beoefenden, waren de regels een beetje zachter. Er waren veel Griekse, Hongaarse, Joodse en Armeense gezinnen in Turkije. De meisjes mochten dezelfde losse broek van verschillende kleuren dragen (meestal blauw en wit) en een fustanella rok. Griekse vrouwen verschenen op straat in satijnen sjaals, en Armeniërs verschenen in lederwaren.

De gebieden in Turkije verschilden van elkaar. In één stad bestond de bevolking voornamelijk uit rijke handelaars, in de tweede niet erg rijke kooplieden, in de derde - alleen ambachtslieden. Daarom kon elk district beschikken over een aantal specifieke kenmerken van zijn nationale kostuums. De belangrijkste details van traditionele Turkse kleding veranderde niet, maar de stijl en kleuren verschilden van elkaar.

Een uitstekend voorbeeld zijn de baggy pants-salvars, die in het Russisch bloeiers worden genoemd. Dit element in de kledingkast bleef onveranderd gedurende het hele rijk - van Oost-Anatolië tot de Zee van Marmara en de Egeïsche regio's.

Turken waarderen luxe, en deze eigenschap wordt weerspiegeld in de kleur van kleding. Hoewel mannen de voorkeur gaven aan nationale kostuums van donkere tinten (bruin, paars, blauw, groen), zag hun outfit er nog steeds rijk en verrukkelijk uit ten koste van borduurwerk en andere decoratieve elementen.

Ondanks het feit dat de nationale vrouwenkleren van Turkije meerlagig waren, slaagden moslimvrouwen er nog steeds in het silhouet een mysterieuze aantrekkingskracht te geven, een uitnodigende sfeer om hen heen te creëren die niet typerend was voor andere meisjes.

Turkse kostuums waren anders dan Arabische kleding.De Arabieren droegen onnodig massieve, omvangrijke dingen die het silhouet volledig verborgen hielden, zodat het onmogelijk was om zelfs maar te raden over de bouw van een persoon. In Turkije hebben we een ander pad gekozen. De stijl van de jurk liet de hoofdlijnen van het silhouet zien.

Alleen natuurlijke materialen van hoge kwaliteit werden gebruikt om nationale kostuums te creëren. De meest populaire waren pels, fluweel, taf en zijde. Vrouwen uit adellijke families konden het zich veroorloven kleren te versieren. Om de wensen van de modieuze vrouwen van de 16de eeuw te vervullen, werden zilveren en gouden draden gebruikt.

Turkse kleding is de basis geworden voor sommige ontwerpbeslissingen in de toekomst. Het was bijvoorbeeld in de Ottomanen dat ze de structuur van de mouw uitvonden, de 'vleermuis'. Een dergelijk ontwerp is nog steeds populair bij vrouwen van de mode van de eenentwintigste eeuw.

Veel dingen uit de Turkse garderobe werden als universeel beschouwd. Zowel dames als heren hadden het recht om harembroeken, identieke onderbroeken, riemen en jasjes te dragen.

Bovenop de jurk droegen meisjes schorten. Dit detail trok de aandacht vanwege zijn opmerkelijke uiterlijk. Het schort was versierd met folkornamenten - meestal waren het bloempatronen, die elk waren voorzien van een diepe betekenis in verband met de legendes.

De samenstelling van het herenpak omvatte riem "sjerp", wat niet alleen nodig is voor sieraden. Hij voerde een praktische functie uit. In de zakken van de gordel stapelden de Ottomanen geld en andere dingen op die overdag nodig konden zijn.

De mouwen van damesjurken moeten volledig gesloten handen aan de pols hebben. Nu heeft het nationale Turkse kostuum echter vele wijzigingen ondergaan en heeft het niet zo'n streng karakter. De lengte van de jurken is verschillende keren afgenomen - de zoom bereikt het midden van de kuit, in sommige gevallen zelfs iets hoger, en de mouwen kunnen omhoog worden gebracht.

In de 16e eeuw waren nationale Turkse kostuums voor meisjes bijna identiek aan volwassen outfits, met uitzondering van goud en zilver borduurwerk en knopen gemaakt van edelstenen. De kinderen droegen meer bescheiden jurken en pakken, hoewel ze er prachtig uitzagen. Dure en zeldzame materialen voor kinderkleding werden niet gebruikt.

De kanunniken van de islam verbieden vrouwen niet zichzelf te versieren met verschillende accessoires, en meisjes hebben altijd genoten van de afwezigheid van dit verbod.

• Het belangrijkste accessoire was slechts een zakdoek. Om het er mooi uit te laten zien, werden in plaats van de sjaal van een moslimvrouw verschillende meerkleurige producten gebruikt, wat resulteerde in een mooie constructie van meerdere lagen.
• Velen droegen een interessante hoofdtooi, aan de voorzijde waarvan een luchtsluier was bevestigd.
• De benen van het meisje waren strak ingesmeerd in hoge sokken - altijd met fel handgemaakt borduurwerk.

Moslimmannen hebben ook de gelegenheid niet gemist om hun nationale kostuum te versieren. De Turken die een post in de militaire sfeer bezetten, blonken uit met chique dolken en sabels die aan hun riem waren vastgemaakt. Het hoofd van de mannen was bedekt met tulbanden en fez.

Schoenen naaide solide en betrouwbaar. De schoonheid van de schoenen werd uitgedrukt in de ernst ervan. Ze benadrukte mannelijkheid, de ernst van de eigenaar. Laarzen werden gemaakt van de huid van stieren en schapen.

Er is veel veranderd met de tijd categorisch, zelfs hard in iets van de zestiende eeuw. De zeden zijn anders geworden en de Turkse nationale kostuums zijn niet hetzelfde gebleven.

Vrouwen in Turkije hebben het recht om door de zonovergoten straten te wandelen in jurken die verbazen met hun doordringende, originele kleuren. De schaduw van een zeegolf is wijdverspreid. Geometrische ornamenten nemen een eervolle plaats in op jassen en hoofddoeken van islamitische schoonheden.

Eigenaren van Turkse nationale kostuums zijn zeer tevreden. Verrassend genoeg krijgen zelfs christenen jurken in oosterse stijl.Dit is nodig om historische feesten en themafeesten bij te wonen.

Traditionele Turkse outfit biedt een unieke gelegenheid voor elk meisje om het hele mysterie en de ambiguïteit van de Arabische nacht te voelen.