Nationaal kostuum Frankrijk

De eerste vereisten voor de Franse nationale klederdracht verschenen in de 17e eeuw. Franse boeren maakten hun kleding van canvas, wol, stoffen met katoenen draad. Tijdens de jaren van het einde van de Grote Franse Revolutie begonnen feestelijke versies van nationale kostuums te verschijnen.

In elke provincie werden kostuums gemaakt met hun eigen kenmerken:

• Bretons - corsages, kant en passende lijfjes.

• Vlaams - omslagdoek in een kooi, versierd met franjes.

• Catalonië - mangaten (kanten mouwen) en felle kleuren.

Alle schoenen waren hetzelfde voor zowel vrouwen als mannen. Ze was een houten klomp. Opgemerkt moet worden dat tot op de dag, houten klompen worden gedragen op het Franse platteland voor werk.

Tot de 18e eeuw droegen Franse mannen in de provincies een gewoon overhemd, dat werd vervangen door een langwerpige wijde blouse van hetzelfde canvas als zijn voorganger. Dergelijke bloezen waren in de mode om over een jas te dragen.

Als dit vóór de revolutie een feestelijke versie van het kledingstuk was, dan begonnen stedelijke ambachtslieden en arbeiders zich zo te kleden. Bourgeois-jas voor bij voorkeur.

Populaire blouses werden gedragen door herders, die er een mantel van wollen cape of geitenhuid overheen droegen. Het moet gezegd dat sommige artiesten vandaag deze stijl prefereren.

En tegen het begin van de 19e eeuw hadden de Franse boeren een knielange broek in combinatie met een legging of kousen, vastgebonden onder de knieën. Aan hen vertrouwden shirt, vest, jas en halsdoek. Toen, dichter bij het midden van de eeuw, diversifieerde mannenmode met een smalle lange broek.

Hij leed aan een transformatie en de kraag van zijn hemd. De omgeslagen manchetten en kraag, die zijn vastgezet met een lint, worden vervangen door knopen en de bovenkant van het shirt is bedekt met een sjaal.

Het vest was gesloten op twee rijen knoppen. De hele structuur werd vastgemaakt met een verkort jasje, soms verlengd aan de achterkant.

In de 18e eeuw was de hoed van elke boer een driekantige hoed en aan het einde van de 19e eeuw begonnen oudere mannen hem te dragen. Na verloop van tijd werd de gespannen hoed vervangen door een hoed met ronde rand.

Voor de vervaardiging van de winterversie van de hoed gebruikt vilt, voor de zomer - stro.

In de kustprovincies van de boeren droeg een pet van zes, versierd met een pompon.

Het nationale kostuum voor vrouwen was veel gemakkelijker. Het bestond uit een brede rok versierd met ruches of plooien en een jas. Dit alles werd aangevuld door een schort en een sjaal, die op de schouders werd vastgebonden.

Het hoofd was versierd met een pet. Hij werd als een huisoptie beschouwd en om het huis te verlaten droeg hij een hoed of sjaal.

De status van de persoon werd bepaald door het kleurenpalet. De boeren naaiden hun kleren van materialen van grijze, bruine, witte kleur. Bourgeois verschilde van blauwe, rode of lila kleding. En soms zwart.

Op feestdagen werd een corsage toegevoegd aan de gebruikelijke versie van het kostuum.

In elke provincie verschilden sommige nationale kostuums van borduurwerk, de vorm van hoeden of de kleur van een schort.

Later kwamen vrouwelijke jurken die lijken op tunieken in de mode. Ze waren hoog onder de buste vastgebonden. Na een paar jaar werden jurken langer gemaakt met rokken met meerdere lagen aan de onderkant.

Van accessoires kan worden opgemerkt paraplu's, kleine hoeden met een sluier, klauwen en sjaals.

Kinderen waren niet anders dan volwassenen en hun kostuums waren een verkleinde kopie van nationale kleding voor volwassenen.

De meisjes droegen rokken die iets korter waren dan volwassenen, anders was alles zoals dat van een vrouw - een pet, een shirt, een schort.

De kleding van de jongens herhaalde het mannenpak met precisie.

Na het einde van de Grote Franse revolutie onderging het landelijke kostuum van de boeren dramatische veranderingen. Het gebeurde vanwege de toename van het welzijn van de boeren. En de markten werden aangevuld met fabrieksstoffen - zijde en stof.

Een andere was de feestelijke versie van het kostuum. Het heeft de mode van de stad ingeprent. In heel Frankrijk waren de nationale kostuums vergelijkbaar met elkaar en bestonden uit dezelfde elementen. Maar de kenmerken van elke provincie beïnvloedden de vorm van hoeden en corsages, snit en kleuren. Modehistorici identificeren verschillende sets kleding van die tijd.

Stedelijk kostuum werd pas aan het einde van de 19e eeuw in de mode. Lange tijd veranderde alleen het hoofddeksel niet. Sommigen van hen zijn tot nu toe populair in het dagelijks leven. Bijvoorbeeld in de Alpen, Roussillon en Bretonia.

Tegenwoordig proberen patriotten oude tradities nieuw leven in te blazen en organiseren ze gekostumeerde festivals en kermissen, waaronder wedstrijden voor het beste kostuum. Dergelijke evenementen zijn vooral populair in de Provence, Bretons, Savoie.

Nationale kostuums zijn ook populair bij dansgroepen die ze naaien voor hun uitvoeringen.

Het gevoel van kleuren, verhoudingen en vormen - dit alles is belichaamd in het moderne Franse stedelijke kostuum. Misschien is dat de reden waarom Frankrijk wordt beschouwd als een trendsetter.

De ommekeer van de 16-17e eeuw was een succesvolle pagina in de geschiedenis van Frankrijk. Het land betrad de cirkel van leidende machten en verbeterde zijn economische positie. Voor heel Europa is Frankrijk de wetgever en de benchmark van modetrends en hofcultuur geworden.

Het land lanceert een Pandora-pop en zijn garderobe. De pop werd geproduceerd in twee maten: een grote pop, gekleed in bovenkleding, en een kleine - toonde ondergoed. Zo'n poppenkost was onbetaalbaar en werd verkocht aan andere Europese landen.

Opgemerkt moet worden dat toen Pandora werd verzonden, zelfs de vijandelijkheden ophielden en haar pad niet belemmeren.

Tegen het einde van de 17e eeuw werd de lancering van een geïllustreerd modetijdschrift genaamd "Merkur-talent" gelanceerd in Frankrijk.

Verschenen normen van schoonheid. Koning Lodewijk 14 werd beschouwd als de ideale man - lang, statig, met weelderig haar en regelmatige trekken. Alle mannen van die tijd werden geacht mannelijkheid te bezitten, dapperheid, wisten hoe te dansen en in het zadel te blijven.

Voor vrouwen waren de Fransen minder veeleisend. Van de Franse vrouwen moest het majestueus zijn, flirterig, ze moest worden onderscheiden door gekonkel en ceremonieel.

Als zodanig was het ideaal van vrouwelijke verschijning dat niet. Hij veranderde, afhankelijk van de smaak van de koning en de kenmerken van zijn volgende favoriet.

De oorlog had zijn uitwerking op het herenpak. In de mode kwamen de elementen van kleding, vergelijkbaar met militaire uniformen. En tegen de jaren veertig en het einde van de oorlog is de mode drastisch veranderd.

Toen kwam de jonge Ludovic aan de macht en het kostuum kreeg de trekken van kinderen. Toen het werd uitgevonden dubbele rok-broek, die reyngravy heette. In de jaren zestig wint de garderobe van mannen moed. Sjustokor, het westen en de culottes zijn genaaid.

Dameskleding tolereerde dergelijke ingrijpende veranderingen niet en kwam geleidelijk tot het profielsilhouet en de huiskleren.

Kleding uit die periode was gemaakt van satijn, gas, taft en moiré. Herenpakken zijn gemaakt van fluweel, stof en wol. Lace komt in de mode. Ze zijn versierd met kleine details van jurken en pakken, evenals schoenen.

Tegen het einde van de eeuw werden strepen, vierkanten, borduurwerk en bedrukte stoffen populair.

Met de komst van Versailles komt het tapijtwerk dat de meeste kostuums siert in de mode.