Armeens nationaal kostuum

De geschiedenis van het kostuum gaat duizenden jaren terug. Het heeft zich in tientallen landen op verschillende manieren ontwikkeld: ergens - onafhankelijk en afzonderlijk, en ergens - veranderend naar de smaak van mensen. Het traditionele kostuum, naast zijn hoofdfunctie, kan anderen vertellen over de verblijfplaats van de persoon die het draagt, over zijn activiteiten, zijn familiegeschiedenis, burgerlijke staat en nog veel meer.

De ontwikkeling van het traditionele kostuum en de geboorte van het land zelf zijn onafscheidelijk, en het Armeense nationale kostuum (taraz) begon zijn eigen opkomst ongeveer drieduizend jaar geleden, in het tijdperk van de geboorte van het Urartiaanse koninkrijk.

Urartu is een staat gelegen in het Armeense hoogland in IX voor Christus. e. Ongetwijfeld had het gecombineerde stel stammen hun eigen kenmerken van het kostuum, maar helaas werd de informatie erover niet bewaard.

Het koninkrijk van Urartu volgen in 189 voor Christus. e. Artasheside koninkrijk kwam, verenigt de absolute meerderheid van mensen die Armeens als hun moedertaal beschouwen. De kunst van de ambachtslieden groeide snel in Armenië, de marktrelaties ontwikkelden zich met Iran, Indiase volkeren en Chinezen, steden in de buurt van de Middellandse Zee en de Zwarte Zee, en dit alles beïnvloedde de outfits van inwoners van het zonnige Armenië.

De doop van de staat trok Armenië in een confrontatie met Byzantium. De kennis van volkskostuum voor deze periode is zeer weinig bewaard gebleven, maar het is bekend dat de adel de voorkeur gaf aan outfits aan het Perzische hof, terwijl de rest van de bevolking vrij gewoon gekleed was.

In de periode van de Arabische invloed (640-885) namen een deel van de koopliedenklasse en de prinsen enkele details over de Arabische kleding aan. 1080-1375 gg. ze brachten details van Europese kostuums in het Armeense folk-kostuum. De Tataars-Mongoolse invallen van de XIII-XIV eeuw, hebben ook de nationale kleding van de Armeniërs niet ongewijzigd gelaten. Tijdens de Perzische oorlogen werd driekwart van Armenië in beslag genomen door het Ottomaanse Rijk, maar de rest van het land werd nog steeds gecontroleerd door Iran, dat op zijn beurt ook zijn invloed had.

Het middelpunt van de traditionele kleding van de mannen in Armenië is een shirt met een lage kraag, een "pet" genaamd, en een uitgebreide broek, die "shalvar" wordt genoemd, vastgebonden met een brede kronkeling. De broek was omgord met een kleine bril (hodjans), geborduurd met verschillende patronen en zelfs kwasten aan de uiteinden.

In het oosten van Armenië droegen ze over hun hemden arkhaluh - een slingerende cape, vastgemaakt met kleine knoopjes of haken, vanaf de nek helemaal tot aan de taille. Een warm varken - een jasachtige bovenkleding werd op de arkhaluk geworpen.

In het westen van de staat vervangt arkhaluk een boom - een vest gedragen op een shirt met mouwen versierd met borduurwerk. Elak was bedekt met een jas met een stevige mouw, zonder bevestigingsmiddelen, genaamd "bachkon". Shalvaras rolde sterk naar beneden en werd "vartik" genoemd. Schoonheid langs was vastgemaakt aan de bevattende natuurlijke plot, borduurwerk.

De basis van de garderobe voor dames was: een ruim shirt - halab met schuine wederkerige inserts, uitgebreide rechte mouwen, een ovale opening en hals op de borst, scharlaken in de bewoners van het oosten van het land, en licht in Armeniërs die in het westen wonen, en bloeiers - opgehangen van rood katoen en verzameld bij de enkels.Daarbovenop was een arkhaluk van een dame met felle kleuren, bijvoorbeeld van blauw, groen of druiven, en op de borst was er een lange rek.

Hij rook alleen in de taille. Onder de gordel op arkhalukh, werden een paar verticale sneden gemaakt aan de zijkanten, en het bleek dat de archalukh drie verdiepingen had: de eerste, de grootste, achterste en een kleinere paar aan de zijkanten. Daarom heeft de vrouwelijke arkhaluk nog een andere aanduiding - "Erek peshkan", die uit het Armeens als "drie verdiepingen" is vertaald.

Op plechtige dagen werd een jurk gedragen op arkhaluh - een mintan, die bijna niet verschilt van arkhaluk, alleen ontbrak het aan de zijkanten. Een sjaal van mooie stoffen of wol werd aan een riem vastgemaakt, vervolgens vervangen door zilveren en gouden riemen, en de mouwen van het shirt werden vastgemaakt met bolvormige knopen. Vanaf de top was bij het verlaten van het huis een grote deken gemaakt van fijne wol bedekt. Oudere vrouwen hadden een blauwe tint.

In de westelijke regio's van Armenië, in plaats van de arkhaluh, droegen ze een jurk genaaid van zijde of batist met uitsparingen onder de taille, genaamd "antari". In de winter was Jupp versleten - een andere outfit, zonder wederzijdse armsgaten. Juppa was voor het grootste deel genaaid van donkerblauwe stof.

Een belangrijk fragment van de kledij van de vrouw was een schort met een smalle geweven riem - spook. Absoluut alle gewaden van de dames hadden een prachtig naaiwerk, in rijke gezinnen werd het borduurwerk uitgevoerd met zilver of goud.

De bruidsjurk van de Armeniërs verschilde alleen in duurdere stoffen, maar ook in andere kleurenoplossingen. Een belangrijk element bij de bruiloft waren de zilveren riemen die aan de ouders van de bruid werden gegeven tijdens het huwelijksproces.

Het kinderkostuum van de kinderen in Armenië, zowel voor de jongen als het meisje, had geen significante verschillen met de volwassene. Nou ja, behalve dat geborduurd een beetje meer bescheiden.

Hoeden van Armenië zijn behoorlijk divers. De man varieerde afhankelijk van de woonplaats: in het oosten - bont, in het westen - gebreid en geweven. Lori-mensen hielden van grote, lage hoeden, zangezurtsy - hoeden waren groter, dichterbij en minder weelderig. De stedelingen droegen hoge cilindrische doppen. De bewoners van de westelijke regio's ontvingen een uitgebreide oplage van hoofdtooien in de vorm van een halfrond, gebreid van draden van dezelfde tint, gewikkeld met een gedraaide sjaal.

Van tijd tot tijd waren de doppen gemaakt van gekleurde draden met een overwegend rode kleur, hadden een conische vorm met een afgeknotte top van 15-20 cm hoog en werden zonder een sjaal gedragen. Ze droegen ook puntige (zoals de nabijgelegen Koerden en Assyriërs), in de vorm van een kegel, vilten hoeden, die de top in een veelkleurige of eenkleurige sjaal wikkelden, geborduurd met een fantastisch geometrisch of bloemig ornament.

In de oostelijke regio's van het land droegen vrouwen hoeden die leken op een 'torentje' van acht tot twintig centimeter hoog, gelijmd van lagen katoenweefsel. In verschillende regio's van het land werd deze decoratie anders genoemd: "palti" (district Artsakh, Syunik), "Pali", "Poly" (districten Meghri en Agulis), "Baspind" (regio Yerevan en Ashtarak). Baspind bedekte een deel van het voorhoofd, de voorkant van de 'torentjes' werd opgefleurd met een geborduurd lint. Zoals de meeste nationale kleding van Armenië, had het traditionele borduurwerk dat de baspeldoorn sierde een geometrisch of bloemmotief.

Onder de baspels bonden ze een lint op hun voorhoofd met vaste munten gemaakt van edele metalen, en juwelen gemaakt van zilveren ballen en koralen werden vastgemaakt aan de slapen en bedekten het haar bijna volledig. Zo'n ongewone hoofdtooi was gebonden met gevouwen diagonaal witte sjaals van katoenen stof, die de nek en een deel van het gezicht tot aan de neus bedekte. Aanvankelijk waren de sjaals sneeuwwit en later - roodachtig of groenachtig. De hoeken waren strak gebonden aan de achterkant van het hoofd. Op de top van de baspind bedekt met gekleurde sjaal, bevestigd door een ketting van edele metalen.

Een elegante toevoeging aan de hoofdtooi waren de grote knoppen genaamd Kotosh. Het hoofd van de eigenaar van een dergelijk sieraad kroonde het voorhoofd met rijen gouden munten en een opvallende grote munt in het midden, ingewikkelde parelkettingen die aan de slapen waren bevestigd en eindigden met de dunste gouden platen. Zo'n interessante kostbare versiering van de jonge bruidegom bracht de jonge bruid op de dag van het huwelijk. Wardes, in de regel, werd bekroond met een scharlaken kap genaamd "Thess" met een zijden borstel opknoping achter.

Dit zendspoelstuk is nog lange tijd niet verwijderd. 'S Nachts sliep de vrouw en legde een klein matras onder haar hoofd. Ze probeerden alleen basale grond te schieten in afwezigheid van mannen, omdat het in Armenië, net als in de meeste oostelijke landen, verboden was om bloot voor de buitenstaanders te verschijnen.

In het westen van Armenië versierden meisjes hun hoofden met verschillende hoofdbanden en verschillende shawls. Hoog, gemaakt van houten hoofdbanden, werd "kat" of "afdeling" genoemd. Hij hing rond met fluweel, parels of versierd met klassiek naaiwerk, met als favoriete thema's de lucht, de zon en de sterren. Vervolgens werden elegante talismanplaten bevestigd aan het geborduurde deel van de kat. Het meest elegante deel van het aldus gekroonde zegel werd "Makhcha" of "Knar" genoemd.

Ward gemaakt van dunne stof, gelijmd in verschillende lagen. Hij was ook rijkelijk versierd met prachtige materie, edele metalen en ingewikkelde ornamenten. Een favoriet thema van de patronen waren tuinen, ongewone vogels, prachtige bloemen.

Jonge ongehuwde meisjes vlechtten een groot aantal dunne vlechten, waarvan het aantal veertig bereikte. Om ze langer te maken en het kapsel rijker te maken, werden wollen draden vakkundig in de vlechten geweven om bij het haar te passen en versierd met zilveren ballen en kwastjes. De Oost-Armeense bedekte haar hoofd met gekleurde kapen, en in het westelijk deel van Armenië gaven vrouwen de voorkeur aan een vilten muts genaamd "gtak", die een emmer heeft.

Helaas zijn nationale kostuums in veel landen vanwege de overvloed aan universele Europese kleding helaas in onze tijd niet zo populair of helemaal niet gebruikt. Natuurlijk, voor dansen, theater, filmen en gewone festiviteiten, zijn ze nog steeds onmisbaar, maar minder en minder komen we in het dagelijks leven tegen. Maar de reeks zal niet worden vergeten. Net als de naties zelf, neemt het nationale kostuum uiteindelijk nieuwe vormen aan, absorbeert het ideeën en zal het het leven van alledag snel weer bij anderen binnengaan, maar in feite allemaal.