The Great Mogul is de op drie na grootste van alle bestaande diamanten. De complexe en dramatische geschiedenis leidde een wondersteen uit India naar Perzië, waar informatie hierover verloren ging in de 18e eeuw. Wetenschappers en historici hebben echter niet de hoop verloren om een schat te vinden.
kenmerken
Sinds het midden van de 17e eeuw waren er over de hele wereld legendes over een diamant van onvergelijkbare schoonheid, die al vele eeuwen niet gelijk was. Tragische en bijna mystieke gebeurtenissen worden geassocieerd met het verschijnen en verdwijnen ervan. Het is nog steeds moeilijk voor sommige historici om te geloven dat zo'n schat echt bestond. De beroemde steen genaamd de "Grote Mogul" werd gevonden in 1640 in de mijnen van Golkonda, aan de oevers van de rivier de Krishna.
De enorme Indiase nederzetting strekte zich in de Middeleeuwen uit tot aan de Golf van Bengalen. De muren van het fort - de citadel van het Sultanaat - stonden vele kilometers in de buurt van het fort. Golkonda is vertaald uit de oude Telugu-taal als een herdersheuvel. Het unieke veld bracht een enorm inkomen, de Rajis van het Sultanaat leefde niet als bescheiden herders, maar zwom in luxe.
Het is bekend dat vóór de 19e eeuw diamanten werden gedolven, voornamelijk in India, van waaruit ze in de nobele werven van Azië en Europa vielen. De eerste zag deze pracht van Marco Polo aan het einde van de XIII eeuw. Hij merkte dat aan het einde van het regenseizoen aan de kust grote diamanten zichtbaar zijn tussen de kiezels onder hun voeten. De eerste beschrijving van het mineraal "Great Mogul" kreeg van de Franse koopman Tavernier, die een beroemde reiziger werd. Tavernier bestudeerde de oostelijke landen en leverde stenen aan het hof van Lodewijk XIV.
Toen hij voor de zesde keer in Hindustan aankwam, bereikte hij het zuiden en bezocht hij de mijnen van Golkonda. De beroemde Fransman werd in 1665 uitgenodigd voor het hof van de heerser Aurangzeb voordat hij terugkeerde naar Europa, en hij was een van de weinige Europeanen die de levende diamant zag. Tavernier, verbaasd door de schoonheid van het kristal, beschreef het juweel in detail.
Volgens de informatie gepresenteerd in de aantekeningen van de handelaar leek de unieke schat op een hoge en niet erg aantrekkelijke op het eerste gezicht een blauwachtige lichtgevende roos met twee nauwelijks waarneembare gebreken - binnen en op de bodem. Toen verscheen een soortgelijke beschrijving in de Dictionary of Sciences, Arts and Crafts, die in 1750 werd uitgegeven. Deze publicatie, opgericht door Diderot, werd als gezaghebbend beschouwd in Frankrijk en verzamelde informatie van experts en specialisten uit die tijd. Wie de diamant kon zien, is onbekend maar de filosoof leidt in de encyclopedietekening, die een grote kegelvormige roos voorstelt.
Snijd geschiedenis
Getuigt de Tavernier en het oorspronkelijke gewicht en de grootte van de diamant.
Het oorspronkelijke ongeslepen gewicht van het juweel was 787 karaat. De grootte van het kristal is niet minder dan een kleine pingpongbal.
Op dat moment plaatste Padbar Akbar de maateenheid voor gewicht - raty of sorh (ongeveer 0,126 g). Daarom was het gemakkelijk om een fout te maken door 900 ratti te vertalen naar de gebruikelijke eenheden - karaat. Vanaf dit moment is er een debat geweest over hoe groot de diamant eigenlijk was, want gedurende drie en een halve eeuw werd hij beschouwd als de grootste van al die gevonden in de natuur.
Venetiaanse diamantslijpers werkten aan het Mughal-hof. De beste van hen, meester Hortensio Borges, werd als specialist gekozen en ging aan de slag. Na de verwerking van het uiterlijk van de schat teleurgesteld Shah Aurangzeb.
Het verhaal zegt dat de beloning van 10 duizend roepies niet aan de meester werd betaald, omdat een klein plekje binnenin en een defect op de bodem van de steen bleef. Bovendien is de diamant, gemaakt in de vorm van een roos volgens de tradities van India, eindelijk kleiner geworden. Tavernier noemde zijn afmetingen vergelijkbaar met een half ei, terwijl het gewicht bijna werd gehalveerd en 500 karaat verloor. Na een dergelijke bewerking bleef de diamant echter enkele eeuwen lang ongeëvenaard.
De eerste eigenaars van de diamant
Nadat hij in de mijnen was gevonden, bevond de steen zich in de schatkamer van Raja Golkonda. Er zijn verschillende versies over hoe het kristal viel tot de padishah van het Mughal Rijk. De overdracht vond plaats via een bediende - de penningmeester, die eigenaar was van een winkel voor de verkoop van sieraden. Ofwel de grootvader was de eigenaar van de steen en probeerde de gunst van de heerser van het rijk te krijgen, of hij stal een juweel van wraak en probeerde zijn meester te straffen voor de overtreding.
Hoe dan ook, een diamant van zeldzame omvang en schoonheid was in handen van Shah Jahan, na wie hij de "Grote Mogul" werd genoemd. De patroonheilige van de kunsten, de padisha, beval om voor zijn vrouw het mausoleum van Taj Mahal te bouwen, een meesterwerk van architecturale kunst, en werd vereerd als een groot kenner van schoonheid. Hij kende veel van edelstenen, op zijn gemak hield hij ervan stenen te snijden. De zoon van de padisha, Aurangzeb, koos de troon met geweld. Hij sloot zijn vader op in een fort in Delhi en vermoordde wreed zijn oudere broers en hun erfgenamen. Het juweel werd tot ongeveer 1738 in de keizerlijke schat bewaard.
Toen begon de oorlog met Perzië, de hoofdstad werd veroverd door Nadir Shah. De troepen van de laatsten werden met een wagentrein uit India gehaald. Alle edelstenen uit de schatkist werden gestolen en toegeëigend. De kostbare Mogol viel voor de heerser van Perzië en was bij hem. Sjah scheidde de diamant niet. In 1747 werd de heer gedood en vanaf dat moment wordt de steen als verdwenen beschouwd.
Waar is de Grote Mogol gebleven?
Het lot van 's werelds op drie na grootste diamant is al lang onbekend. Experts konden alleen raden waar de Indiase schat was verdwenen. Omdat de steen na de eerste snede gekraakt bleef, is deze wellicht opnieuw verwerkt. Deze hypothese wordt gepresenteerd aan juweliers en historici van de meest waarschijnlijke van allemaal beschikbaar.
Twee even beroemde diamanten - "Eagles" en "Kohinur" - lijken qua gewicht en vorm op de "Great Mogul".
Engelse juwelier Streetter voerde aan dat de "Orlov" dezelfde steen is. Het turquoise mineraal werd gevonden in de Kolur mijnen in de eerste helft van de 18e eeuw. Het oorspronkelijke gewicht was 300 karaat.
De snit is ook hetzelfde - een hoge puntige roos. Beide diamanten werden oorspronkelijk de "Grote Mogol" genoemd en bevonden zich in de schatkamer van het rijk, in het bezit van Shah Jahan. Na herverwerking om het uiterlijk van de diamant te verbeteren begon minder dan 200 karaat wegen. Hij werd ook getoond aan Tavernier en hij was verrukt over Orlov, die dit juweel in zijn aantekeningen beschreef.
Later werd de diamant geplaatst in de ogen van een standbeeld van Brahma, in een hindoetempel. Tijdens de Perzische invasie, de schat viel aan Nadir Shah. Toen, rond 1767, werd het gekocht door de Armeense koopman Georgy Safras.
De diamant kreeg zijn naam nadat deze van de Russische graaf Orlov bleek te zijn.
Koop zo'n grote steen was de favoriet van de keizerin veroorloven, dan presenteerde hij het aan Catherine II. Dus de graaf probeerde opnieuw haar gunst te winnen door een echt kostbare schat voor te stellen voor de dag van de engel. Het kristal scheen in 1774 in de toppen van de koningin's scepter en viel in 1914 in het Diamond Fund van het Kremlin.
Streetter heeft de geschiedenis van beide mineralen zorgvuldig bestudeerd. Zijn versie zag er behoorlijk overtuigend uit. Alleen het karaatgewicht van de Orlov is te verschillend van de Great Mogul-diamant. Maar dit probleem werd opgelost door een andere expert, de wetenschapper Fersman. De Russische specialist ontdekte een fout in de berekeningen van Tavernier. Fersman stelde een andere verhouding voor tussen karaat en ratti - 6:10, terwijl de Fransman de verkeerde gebruikte - 7: 8. Met nieuwe verhoudingen en gedetailleerde berekeningen verklaarde de wetenschapper de identiteit van de stenen.Tot op heden is zijn hypothese door niemand betwist.
Kohinur komt oorspronkelijk uit de mijnen van Golkonda en is volgens de legende enkele duizenden jaren oud. Het initiële gewicht is ongeveer 600 karaat. Diamant versierde het hoofdtooi van de pasgeboren zoon van de zonnegod, die op de oever van de Yamuna-rivier lag. Het symbool van verlichting, "Kohinur" was in het standbeeld van Lord Shiva, in de plaats van het derde oog. De rajahs van de oude staat Malva brachten schatten op de parade tulband. Het kristal wordt genoemd in bronnen die teruggaan tot de XIV eeuw.
Toen het juweel naar de Mughals kwam, werd het versierd met een pauwentroon van goud. Na de aanval op de hoofdstad van het rijk, samen met andere geplunderde schatten, verhuisde de "berg van licht" naar Perzië, van daar naar Afghanistan, en keerde toen terug naar hun thuisland. Toen India een kolonie van Groot-Brittannië werd, werd de steen naar Londen gebracht. In 1852 werd het kristal opnieuw gesneden.
De traditionele vorm werd meer vlak vervangen. Als gevolg hiervan nam de massa aanzienlijk af, 110 karaat bleef over in plaats van 190. De gelige gloed verdween, de diamant werd puur wit. Schitterend in de kroon van koningin Elizabeth staat de steen in de Tower of London.
Een aantal deskundigen is van mening dat de Grote Mogol, verdeeld in twee delen, de geboorte gaf aan twee andere beroemde diamanten - Orlov en Kokhinur, of een van hen. Berekeningen worden gegeven, datums worden vergeleken, maar er zijn zwakke punten in elke versie. Daarom is het waarschijnlijk dat de echte "Grote Mogul" verborgen is in een privécollectie, en zodra de eigenaar de diamant aan de wereld zal tonen.
Over de geschiedenis van de beroemde diamant "Great Mogul", zie hieronder.
