Tripofobie: beschrijving, oorzaken en behandeling

Menselijke angsten zijn erg divers. Niet alleen spinnen en geesten, bloed en hoogtes kunnen bang zijn. Angst kan heel ongebruikelijk zijn. Tripofobie behoort tot de categorie van dergelijke fobieën.

Tripofobie is een relatief nieuw concept in de psychiatrie. Dit is een vorm van psychische stoornis waarbij de mens is doodsbang voor clustergaten. Deze angst wordt zo genoemd vanwege een combinatie van twee woorden: τρυπῶ (Grieks) - "perforeren" en φόβος (Grieks) - "angst". Triphophobic is niet bang voor een bepaald gat, hoe groot of klein het ook is, hij is bang voor juist de opeenhoping van gaten (dit zijn clusteropeningen).

De term werd in 2004 in een aantal psychiatrische naslagwerken geïntroduceerd, toen een groep wetenschappers aan de universiteit van Oxford in staat was om het overeenkomstige fobische fenomeen te beschrijven. Het is een vergissing om tripofobie als een ziekte te beschouwen, het is een psychische stoornis, maar dit betekent niet dat een persoon geen correctie en behandeling nodig heeft.

Opgemerkt moet worden dat als een stoornis, tripofobie nog steeds niet wordt erkend door sommige professionele nationale verenigingen, bijvoorbeeld, de American Psychiatric Association ontkent het bestaan ​​van een dergelijke fobie. Twijfel over de beschrijving van deze angst hebben zowel Israëlische artsen als specialisten in Frankrijk. Het is moeilijk om Russische psychiaters iets te verrassen en ze hebben het opgenomen in de lijst met fobieën.

Tripofoby ondervindt paniekaanvallen en verliest de controle over hun gedrag wanneer ze meerdere gaten zien op de spons, die wordt gebruikt om afwas en sanitair te wassen, kunnen ze niet nadenken over de schoonheid van de lotus, ze maken zich zorgen over gaten in kaas, in de structuur van poreuze chocolade, clusteropeningen op de huid (bijvoorbeeld vergrote poriën op het gezicht, op de huid van de hand, enz.) )

In een milde vorm veroorzaakt de opeenhoping van gaten aanzienlijk ongemak, waarbij ernstige tripofobie wordt gestart, ernstige paniekaanvallen, paniekaanvallen, misselijkheid, bewustzijnsverlies, ademhalingsstoornissen en hartkloppingen niet worden uitgesloten.

Aanzienlijke bijdrage aan de studie van het probleem maakte twee Amerikaanse wetenschappers - Arnold Wilkins en Jeff Cole. Hun auteurschap is het eerste werk over tripofobie. De onderzoekers voerden aan dat de angst van een persoon voor clustergaten werd veroorzaakt door een sterkste biologische aversie, en daarom is het niet echt correct om hem als een volwaardige angst te beschouwen. Beide onderzoekers waren ervan overtuigd dat de afkeer van een persoon bij het zien van een cluster van gaten optreedt als een reactie van de hersenen op bepaalde associaties, die op de een of andere manier door de hersenen als een gevaarsein worden beschouwd.

Dergelijke associaties worden veroorzaakt door dat deel van de hersenen, dat Whitkins en Cole 'primitief' noemden, dat wil zeggen, tripofob zelf begrijpt niet volledig wat hij werkelijk vreest. Veel mensen met een dergelijke ongewone angst werden geassocieerd met de vreemdste associaties:

• sommigen waren bang om in deze gaten te vallen, ze waren bang dat ze zouden worden "aangetrokken";
• anderen hebben gesuggereerd dat in deze gaten gevaarlijke en angstaanjagende wezens leven;
• anderen noemden gewoon de kleine clusteropeningen "groot en walgelijk".

Cole en Uitkin bestudeerden in detail de kenmerken van afbeeldingen van alles dat clusteropeningen bevat, schatten de lengte van de lichtgolven, de diepte van het beeld, deden onderzoeken op associatieve rijen. Op het einde, concludeerden ze dat Clusteropeningen, waar ze ook zijn, hebben ongebruikelijke visuele kenmerken, bijna hetzelfde als afbeeldingen van giftige dieren.

Waar zijn trofobomen dan eigenlijk bang voor? De lijst met voorwerpen die verwarring, angst en paniek in hun ziel kunnen veroorzaken, is vrij groot. Het bevat een groot aantal door mensen gemaakte en natuurlijke afbeeldingen waarin clustergaten zijn aangebracht (clusters van kleine of kleine gaten):

• menselijke huid (veel poriën);
• de structuur van het vlees van dieren (een groot aantal vezels en soms doorgaande gaten);
• de textuur van hout (vooral als het veel gaten in insectparasieten heeft);
• textuur van planten (stengels, bloemen, bloemkernen, bladeren);
• koralen (bijna al hun variëteiten zijn bedekt met een groot aantal kleine of grotere gaten);
• sponsen (voor schalen, sanitair, voor het lichaam), puimsteen;
• honingraten (meestal het slechtste voor tripofoba);
• stippen en herhalende gaten op de huid van een kikker, pad;
• alle poreuze oppervlakken (kaas, chocolade, gist gebak;
• droge peulen;
• zaden;
• zeepsop;
• sommige geologische rotsen, stenen;
• mos, schimmel;
• zeef, vergiet, skimmer.

De oorzaken van deze fobie zijn gehuld in mysterie, de vraag wordt nog steeds door wetenschappers over de hele wereld in overweging genomen. Er is geen consensus over de oorsprong van de fobie. Er zijn alleen theorieën die gedeeltelijk kunnen verklaren waarom sommige mensen bang zijn voor repetitieve gaten. Dit zijn de belangrijkste.

Een persoon is zo ontworpen dat zijn hersenen altijd klaar zijn om te evalueren wat hun ogen zien en hun oren, dit is een biologisch onbewust antwoord op veranderingen in de omgeving. Het is belangrijk voor het voortbestaan ​​van de hele soort en het individu. Als een persoon niet in staat is om snel veranderingen in omstandigheden van buitenaf te analyseren, zal de kans op zijn belachelijke dood soms toenemen.

Clustergaten zelf vormen geen bedreiging, maar worden beschouwd als een soort irriterend middel. De hersenen reageren op deze irriterende stof. In geclusterde dubbele gaten ziet hij een soort van dreiging waarvan de essentie niet duidelijk wordt begrepen, maar het resultaat verandert niet - angst, opwinding en in ernstige gevallen ontstaat paniek. De hersenen geven het bevel aan het lichaam - "rennen of aanvallen." Maar er valt niets aan te vallen, de dreiging ligt niet voor de hand, maar de tripofob is nu klaar om te gebruiken.

De basis van angst kan negatieve persoonlijke ervaring zijn. Een persoon had door een bij kunnen worden gebeten terwijl hij de honingraat probeerde te verwijderen, hij kon erg vergiftigd raken met kaas en gaten, of gewond raken aan een gedroogd hard koraal. Als zo'n verwonding werd opgelopen in de kindertijd, dan is er een aanzienlijk deel van de waarschijnlijkheid dat de verkeerde reactie op een prikkel (in dit geval een object met repetitieve gaten) stevig in het onderbewustzijn is gefixeerd.

Het incident hoeft niet noodzakelijkerwijs te gebeuren met de deelname van een object met een poreuze structuur, maar op het moment van sterke schrik of paniek hadden dergelijke voorwerpen de ogen van het kind kunnen vangen, en vervolgens, zoals in de hierboven beschreven gevallen, is de verkeerde causale emotionele verbinding gefixeerd. Het kind werd bijvoorbeeld gestraft en gesloten in een kast waar de sponzen voor het wassen werden bewaard. Contemplatie van deze sponzen op het moment van hoge spirituele intensiteit, angst dicht bij paniek, kan een voorwaarde creëren voor de ontwikkeling van een fobische stoornis die terugkeert elke keer dat iemand een spons alleen ziet of alles met een soortgelijke structuur.

Om deze reden begint een fobie meestal ook in de kindertijd of adolescentie. Een beïnvloedbaar, angstig persoonlijkheidstype is een gunstige situatie voor de ontwikkeling van een fobie. Het is genoeg om heldere, onvergetelijke indrukken te krijgen van het bekijken van een horrorfilm, een thriller en zelfs een film uit de serie "Wildlife", waarin ze bijvoorbeeld zullen praten over het leven van bijen, honingraten, koralen of kikkers.

De oorzaak van duurzame en aanhoudende angst kan een angstaanjagende foto zijn, de verhalen van iemand over het gevaar dat de relevante objecten kunnen verbergen. Vaak provoceren ouders zelf de angst van kinderen, wat hem bang maakt dat er iets vreselijks uit de gaten kan komen. Het kind groeit op en met het ouder worden komt het besef dat niets en niemand vreselijk en verschrikkelijk leeft in poreuze objecten, maar de angst kan nergens heen.

De hypothese over de erfelijke overdracht van fobieën is nauwelijks bestand tegen kritiek, omdat wetenschappers tot dusverre geen genen hebben gevonden die kunnen worden 'verdacht' bij het ontwikkelen van angsten. Maar de verworven genetische fobie is een realiteit. Met andere woorden, als een van de ouders bang is voor clusteropeningen, bang is voor clusters van kleine gaten, dan kan een kind een vergelijkbare vorm van reactie op deze objecten krijgen. Immers, tot een bepaalde leeftijd (terwijl fundamentele angsten zich vormen), vertrouwt het kind oprecht op het model van de perceptie van de wereld aangeboden door zijn ouders. En als ze zeggen dat honingraten eng zijn, dan is dat zoals het is.

Manifestaties van tripofobie lijken erg op de meeste andere fobieën, maar hebben hun eigen kenmerken. Geconfronteerd met een angstaanjagende alarmerende situatie, ervaart tripofob een sterke, acute aanval van afschuw, terwijl de hele wereld voor hem op dit moment naar één punt convergeert - naar de clusteropeningen die hij ziet. De waarneming van de werkelijkheid is aan het veranderen, een persoon kan de omgeving niet beoordelen, veranderingen in de omgeving, hij heeft vaak geen controle over zijn eigen gedrag. Hij ziet en ziet alleen een angstaanjagend object.

Hersenstase begint te werken in een toestand van verhoogde "alertheid" - het gevaar is nabij! Hij geeft bevelen aan de bijnierschors, de endocriene klieren, interne organen, die talrijke vegetatieve manifestaties veroorzaken:

• de ademhaling wordt oppervlakkig, oppervlakkig, bijna onmiddellijk begint het lichaam hypoxische veranderingen te voelen;
• hartslag wordt frequent;
• zweetklieren produceren actief zweet en speeksel bevriest - in de mond wordt het onmiddellijk droog;
• het is moeilijk om volledig in te ademen en te slikken, er is een gevoel van coma in de keel;
• duizeligheid verschijnt, verlies van bewustzijn kan optreden, benen worden zwakker;
• tremor van extremiteiten, lippen, kin kan voorkomen;
• de huid wordt bleek;
• vaak is er een gebrek aan coördinatie van bewegingen, verlies van evenwicht;
• misselijkheid, maagkrampen, braken kan voorkomen.

Als men geen rekening houdt met de neiging van tripofoben tot hallucinaties (de hersenen "werpt" een "gevaar", dat in feite niet bestaat), dan gaat in het algemeen de aanval van angst voort op de manier van een klassieke paniekaanval. Het kan alle beschreven symptomen bevatten en kan slechts enkele van deze symptomen bevatten - dit is vrij individueel.

Tripofobob begrijpt dat zijn angst heeft geen basis, hij is zich hiervan bewust, maar kan niets met hem doen. Om de frequentie van storende situaties op de een of andere manier te verminderen, begint u tripofoby ijverig "gevaarlijke" en angstaanjagende objecten vermijden - ze gebruiken geen sponzen, duiken niet om koraalriffen te bewonderen, proberen geen kaas, honingraten, brood te kopen of te eten, gebruik geen detergenten om het schuim niet te zien.

Maar clustergaten in de natuur zijn heel gewoon en daarom Het is onmogelijk om een ​​mogelijke botsing met een alarmerende situatie volledig te elimineren. Het kan op straat, op het werk, tijdens een bezoek aan de winkel en in elke andere situatie gebeuren. En dan kan paniek niet worden voorkomen.

Men moet begrijpen dat tripofobie op zijn minst geen ziekte is, maar het is noodzakelijk om de stoornis te behandelen met de hulp van specialisten. Zelfmedicatie levert meestal geen resultaten op, omdat een persoon niet in staat is zichzelf te beheersen wanneer hij met een gevaarlijk voorwerp wordt geconfronteerd. Daarom is het beter om de behandeling toe te vertrouwen aan professionals - een psychotherapeut of een psychiater.

Voor behandelmethoden van psychotherapie worden gebruikt. In het bijzonder heeft de methode van conservatieve gedragspsychotherapie zichzelf bewezen, waarbij de specialist specifieke objecten en situaties ontdekt die vreselijk zijn voor de patiënt, de kenmerken en oorzaken van angsten vaststelt en vervolgens systematisch de onjuiste instellingen wijzigt die de clusteropeningen in het hoofd van de patiënt verbinden met het gevaar voor de juiste die een kalme perceptie van een cluster van gaten en gaten ergens anders impliceren.

Gelijktijdig gebruikt methoden van hypnose, NLP, evenals het trainen van een persoon om diepe spierontspanning te oefenen.

Medicamenteuze behandeling, indien toegepast zonder psychotherapie, staat het resultaat gewoonlijk niet toe. Maar in het geval van tripofobie, zoals bij de meeste andere fobieën, is er geen remedie om snel van angst af te komen. Tranquilizers kunnen alleen de uitingen van paniek verlichten, niet hun oorzaken elimineren, terwijl ze aanhoudende farmacologische verslaving veroorzaken, en antidepressiva tonen alleen resultaten in combinatie met psychotherapie.

Dit zal helpen in het behandelingsproces om het effect veel sneller te bereiken. Voorspellingen over de effectiviteit van therapie hangen af ​​van hoezeer de persoon zelf geïnteresseerd is in het wegwerken van zijn angst, hoe gereed hij is om nauw samen te werken met zijn arts en al zijn aanbevelingen op te volgen.

Tripofobie is gevaarlijk omdat het zeker vooruitgang boekt als je geen pogingen doet om te herstellen. Zoals elke andere fobie zal de angst voor clustergaten zeker de negatieve indruk achterlaten op iemands leven. Hij zal zorgvuldig situaties moeten vermijden waarin hij voorwerpen tegenkomt die hem storen.

Een ander gevaar ligt in het feit dat, zoals elke andere fobie, Tripofobie in zijn geavanceerde vorm kan de psyche zo veel uitputten dat het gepaard gaat met psychische aandoeningen (namelijk ziekten!) - depressie, psychose, schizofrenie, paranoia, enz.

Lang bestaande fobieën verhogen het risico dat de fobie zijn angsten met alcohol, verdovende middelen moet overstemmen, daarom heeft tripofoba een reële kans om alcoholist of drugsverslaafde te worden.