Scopofobie: oorzaken, symptomen en behandeling

Veel mensen kopen prachtige dingen, zorgen voor een stijlvolle make-up, zichtbare accessoires in hun afbeelding met als enig doel - om aantrekkelijk te zijn voor anderen. Tegelijkertijd zijn er mensen die zich nooit zullen onderscheiden van de grijze massa, omdat ze doodsbang zijn dat ze door vreemden zullen worden bekeken. Deze angst wordt scopofobie genoemd.

Scopofobia (Scoptophobia) - irrationele paniekangst voor buitenaardse blik. Verwar deze psychische stoornis niet met Gelotophobia - angst voor mogelijke spot, hoewel skopofobam gedeeltelijk wordt gekenmerkt door angst voor spot. Maar slechts gedeeltelijk.

Scopophobia is direct gerelateerd aan de groep van sociale fobieën (code 40.1 in ICD-10), omdat het nauw verbonden is met de interactie van een persoon met zijn eigen soort.

Het is moeilijk om precies te zeggen wanneer de mensheid voor het eerst over scopofobie hoorde, onderzoekers suggereren dat dit een oude angst is die kenmerkend was voor sommige leden van het menselijk ras aan het begin van de beschaving. Er wordt aangenomen dat het "beginpunt" de allereerste menselijke schande was. Zodra mensen dit sociale gevoel leerden ervaren, verschenen er individuen die zich meer schaamden en schrokken dan anderen.

De term zelf, die de naam van deze aandoening aanduidt, werd voor het eerst geformuleerd door psychiaters aan het begin van de vorige eeuw. Gedurende lange tijd konden specialisten de onderscheidende kenmerken van deze stoornis niet accuraat beschrijven, maar het gemiddelde portret van de scopofoba werd langzamerhand bekend: dit is een persoon die zeer onzeker van zichzelf is, hij ziet er niet uit in de ogen, hij is bang dat iemand hem nauwkeurig kan onderzoeken. Hij is bang om belachelijk gemaakt en vernederd te worden, en daarom laten de opvattingen van anderen hem willen ontsnappen en zich verbergen, om een ​​veilige ruimte te vinden waarin niemand hem kan zien. Voor dergelijke basale manifestaties wordt scopofobie vaak sociale neurose genoemd..

Deskundigen zijn geneigd te geloven dat de meest waarschijnlijke voorwaarden voor de ontwikkeling van deze fobie in de kinderjaren worden gelegd. Zodra een kind begint te socialiseren - hij gaat naar de kleuterklas of begint te studeren op school, staat hij steevast voor het feit dat hij "wordt begroet volgens zijn kleding", elk van ons op verschillende momenten in het leven wordt steevast visueel beoordeeld door anderen. Als een kind een sterk zenuwstelsel en een normaal gevoel van eigenwaarde heeft, kan hij gemakkelijk omgaan met de onwillekeurige verlegenheid en verlegenheid die kan ontstaan ​​onder de evaluerende blikken van buitenstaanders.

Maar ellendige, onzekere kinderen, voor wie de meningen van anderen erg belangrijk zijn, kunnen gemakkelijk in de "valkuil" vallen - een of twee opmerkingen van de opvoeder, leraar of peers, vooral als ze openbaar zijn, is voldoende voor het kind om het heden te ervaren. geschrokken, bezorgd.

Soms begint scoptophobia na een mislukte openbare toespraak (het kind vergat de woorden van meningsuiting, kon zijn project niet presenteren op een belangrijke conferentie of Olympiade voor hem). In dit geval ontwikkelt de angst voor nieuwsgierige blikken zich sneller, en al heel snel begint iemand, zelfs buiten situaties waarin hij voor iemand moet spreken, gealarmeerd te worden vanwege een mogelijk negatieve beoordeling door het publiek van uiterlijk, acties en menselijk gedrag.

Aanzienlijke bijdragen aan de ontwikkeling van skystophobia worden volgens psychiaters door ouders gemaakt. Als een vergelijkende evaluatieve opvoeding de boventoon voert in het gezin, wanneer volwassenen constant hun kind, zijn acties, prestaties, vermogens met de buurman Vasya of de zoon van de vriendin vergelijken, neemt de kans op psychische stoornissen aanzienlijk toe.

Moeders en vaders willen natuurlijk het beste, in de overtuiging dat de vergelijking van hun trio-zoon met de buurjongen uitstekend zijn eigen kind moet stimuleren om resultaten te behalen en succes op school te behalen. Maar in de praktijk werkt het niet. En als het werkt, dan met mogelijke bijwerkingen in de vorm van psychische stoornissen.

Een te veeleisende ouderlijke houding jegens het kind is ook een waarschijnlijke oorzaak van scopofobie.

Als volwassenen tegelijkertijd de onvermijdelijke mislukkingen van een kind onderwerpen aan harde kritiek, dan is de kans op frustratie nog groter. Het kind gaat dicht, probeert zichzelf te sluiten voor zijn ouders en dus voor de samenleving als geheel, omdat hij ongewild moeder- en vaderkritiek uitdaagt met betrekking tot zijn persoon op alle mensen om hen heen.

Maar dit betekent niet dat kinderen die geliefd zijn en achtergelaten worden door volwassenen, geen last hebben van scopofobie. Over-gebakken kinderen, die gewend zijn de belangrijkste, geliefde, centrale figuren in de familie te zijn, groeien op zonder de bruikbare vaardigheid van het confronteren van problemen, ze weten niet hoe ze verantwoorde beslissingen moeten nemen, ze verwachten actie van anderen. En deze kinderen worden het vaakst uitgelachen in de leeftijdsgroep ("mamma's zoon", "goede meisjestoener"). Onder druk van spot kan een kind 'breken'.

Volwassen scopophobes proberen uit elkaar te houden, ze zijn heel bescheiden, zelfs pijnlijk bescheiden. In hun uiterlijk, kleding, alles is tot in het kleinste detail doordacht, ze zijn ongelooflijk netjes, ze zorgen voor zichzelf, en deze enorme controle en constante gedachten over hoe ze eruit zien, slijten ze uit. Ze vermijden de menigte, grote teams, nieuwe kennissen. Het kan voor hen moeilijk zijn om een ​​persoonlijk leven op te bouwen, een gezin te stichten, met collega's te communiceren.

Epileptica-scoptophobes ervaren aanvallen van de onderliggende ziekte op openbare plaatsen, bijvoorbeeld in een winkelcentrum. En lijden Tourette-syndroomOmdat ze zich zorgen maken over het feit dat ze worden overwogen, beginnen ze te lijden aan een scherpe verergering van mimische teken, stotterend precies wanneer anderen naar ze kijken.

Gevangen in een "gevaarlijke" situatie, wordt de skoptofob rood of bleek, zijn hart klopt vaak, de bloeddruk stijgt, zijn handen beginnen te beven, zijn stem breekt. Een persoon kan misselijkheid ervaren, kan flauwvallen. Om dergelijke situaties uit te sluiten, proberen mensen met deze fobie in alle omstandigheden om omstandigheden en situaties te vermijden waarin hun onbeheersbare angst zich kan manifesteren, waarmee ze niets op een bewust niveau kunnen doen.

Hij kiest een baan die niet degene is waarvoor hij talenten en sympathieën heeft, maar een waarin hij geen contact met vreemden hoeft te maken. Skopofobam wordt gekenmerkt door een constante angst, een hypertrofisch schuldgevoel. Ze controleren wat ze vele keren hebben gedaan om fouten te elimineren, ze zijn bijna altijd zeker dat ze het slechter doen dan anderen, dat ze niet zulke vaardigheden hebben als de anderen.

Kritiek is dat scoptofoben begrijpen dat hun angst geen basis heeft en dat ze er zelfs nog meer voor schamen en zichzelf de schuld geven van het niet omgaan met fobische manifestaties. Dit verergert hun toch al weinig benijdenswaardige positie alleen maar.

Vaak denken skoptofobs aan anderen, dramatiseren. Toen ze de dokter bezochten of het postkantoor bezochten, dachten ze lange tijd, zeiden ze allemaal correct: deden ze het allemaal, zagen ze er goed uit, wat konden ze van deze volkomen vreemden hebben gedacht - de dokter en de postbode. Scopophobes verliezen de slaap en verliezen hun eetlust, als iemand, zelfs een toevallige passant, ze afkeurend of evaluatief bekijkt of een verkeerde opmerking geeft.

Het is erg moeilijk voor mensen met zo'n fobische stoornis om zich te concentreren, om zich ergens op te concentreren, hun gedachten zijn bijna altijd bezig met het analyseren van hun eigen 'vluchten', ervaringen. Als acties vereisen dat ze worden uitgevoerd voor iemand, dan kan de persoon zijn taak van opwinding helemaal niet uitvoeren (de scopofob-bibliothecaris voelt zich bijvoorbeeld alleen groot, neemt een inventaris op van het boekenfonds, maar verliest de controle over zichzelf zodra de bezoeker vraagt ​​om de boeken te accepteren of geef ze weg).

Scopophobia niet onderschatten. Ze komt zelf niet voorbij, het is ook onmogelijk om van haar af te komen met folk remedies en met haar eigen krachten. De behandeling moet een psychotherapeut of een psychiater zijn. Een bezoek aan een psycholoog zal niets geven. Psychische stoornis heeft medische evaluatie nodig. Psychotherapie wordt als een effectieve methode beschouwd - voornamelijk rationeel en congenitaal gedrag.

Maar tegelijkertijd vaker dan in het geval van andere fobieën, wordt het nemen van medicatie aanbevolen. Om neurotische manifestaties te verlichten, kan angst worden aanbevolen door antidepressiva, in ernstige gevallen - tranquillizers.

Vaak begint de behandeling met het medische deel en pas daarna gaat het systematisch door naar psychotherapie. De taak van de arts is om de patiënt te leren traumatische situaties met een andere blik te bekijken, vanuit een nieuwe positie, als gevolg hiervan verandert de patiënt van houding ten opzichte van de eerdere houdingen, neemt de waarde van de publieke opinie af en daarmee neemt de angst om anders te zijn af.

Gestalttherapie geeft niet minder positieve resultaten, waarbinnen de arts de oorzaken bepaalt en werkt met een gevoel van schaamte en schuldgevoel.

Het wordt ook aanbevolen yoga- en relaxatietechnieken onder de knie te krijgen. Het verloop van de behandeling kan enkele maanden duren.

In de volgende video over fobieën en angsten die bijna iedereen heeft.