Claustrofobie: kenmerken, oorzaken en behandeling

Nog een paar eeuwen geleden waren mensen zich niet bewust van psychische stoornissen, en zij die zich anders gedragen dan anderen, werden eenvoudig "bezeten" genoemd en suggereerden dat ze door onwereldse machten werden bestuurd met duidelijk onvriendelijke intenties. Maar in het algemeen was het aantal geesteszieken minder dan nu.

Helaas maken het moderne tempo van het leven, de mensen om hun ruimte onder de zon te creëren en te behouden, geen vat op het behoud van de geestelijke gezondheid. Daarom worden stoornissen zoals claustrofobie overwogen ziektes van onze geavanceerde technologische leeftijd, waarin ruimte voor mensen in alle opzichten multidimensionaal is geworden.

De naam van hun stoornis leidt vanuit twee talen - claustrum (lat.) - "gesloten ruimte" en φ? Βος (al Grieks) - "angst". dus, claustrofobie is een irrationele angst voor besloten en krappe ruimtes. Fobie wordt overwogen psychopathologie. Samen met agorafobie (angst voor open ruimtes, vierkanten, drukte), is het de meest voorkomende pathologische obsessieve angsten in de moderne wereld.

Een claustrofobische is extreem angstig als hij zich plotseling in een kleine kamer bevindt, vooral als hij geen ramen heeft of maar een paar van hen. De voordeur van zo iemand probeert zich open te houden, en hij is bang om diep de kamer in te gaan, in een poging zo dicht mogelijk bij de uitgang te blijven.

Alles wordt nog erger als er op bepaalde momenten geen mogelijkheid is om uit de kleine ruimte te komen (de lift gaat, de treinwagon gaat ook niet snel weg, maar er is niets te zeggen over het toilet in het vliegtuig). Maar claustrofobiepatiënten zijn niet alleen bang voor krappe ruimtes, maar ook voor een dichte menigte.

Volgens de resultaten van recente studies lijden vandaag aan zo'n pathologische aandoening van 5 tot 8% van de bevolking op de planeet, en vrouwen worden zo'n twee keer zo vaak bang als mannen. Dergelijke angst kan zich bij kinderen ontwikkelen.

Maar ondanks de wijdverspreide, de echte behandeling van de psychopathologische toestand is slechts een klein percentage claustrofobie, omdat velen van hen hebben geleerd zo te leven dat ze geen omstandigheden creëren voor paniek (er is geen kast in huis, in plaats van een lift - een trap, in plaats van naar bus - loop naar het punt van bestemming). Het is aan zulke conclusies dat de experts van de Universiteit van Wisconsin-Madison, die een heel wetenschappelijk onderzoek wijdden aan de verspreiding van claustrofobie in de wereld, tot de conclusie kwamen.

Het is dus dwaas om de omvang van het probleem en het feit zelf te ontkennen. Claustrofobie is een ziekte die zo wordt genoemd, zelfs niet omdat de angst zelf rechtstreeks wordt veroorzaakt door gesloten of nauwe ruimten.. Dierenverschrikking en claustrofobische paniek veroorzaken het vooruitzicht om in hen te worden gesloten, waardoor ze de kans om te verlaten verliezen.

Claustrofobie wordt vaak verward met gluten-fobie (dit is een specifieke angst om in de val te lopen), hoewel ze echt veel gemeen hebben. Maar claustrofobie is een breder concept.Het is bijna onoverkomelijke angst, die de patiënt zelf meestal geen rationele verklaring vindt.

Met deze diagnose live beroemde actrice Michelle Pfeiffer en Naomi Watts. Uma Thurman, die sinds haar jeugd last heeft gehad van claustrofobie, ging naar een echte prestatie: tijdens het filmen van het vervolg op "Bill" (het tweede deel), weigerde ze de back-up en speelde ze zelf in de scène waarin ze levend in een kist werd begraven. Toen zei de actrice meer dan eens dat ze op dat moment niets hoefde te spelen, alle emoties waren echt, de horror was echt.

In de oorsprong van de angst voor een beperkte ruimte schuilt een heel oude angst, die ooit een beschaving vooruit heeft geschoven en die heeft geholpen te overleven. Dit is de angst voor de dood. En ooit was hij degene die hielp het leven van hele stammen in de wereld te redden, waar veel afhing van de menselijke reactie op veranderingen in de externe omgeving. De wereld van de Ouden was inderdaad veel gevaarlijker, en het was de moeite waard om te gapen, omdat het mogelijk was om naar de roofdieren of de vertegenwoordigers van de concurrerende stam te gaan als hoofdgerecht voor de lunch.

Vandaag worden we niet bedreigd door hongerige tijgers en agressieve buren met bijlen, niemand probeert te eten, te doden, te vernietigen in fysieke zin, maar iedereen (ja, absoluut iedereen!) Is bang geen diepe uitweg te vinden in het onderbewuste van de mensheid. Het menselijk brein had geen tijd om zich te ontdoen van de oude sterke instincten, omdat ze werden gevormd voor duizenden jaren. Maar sommige van deze angsten sluimeren onnodig, terwijl anderen net zo sterk zijn als voorheen, en nog sterker, wat een uiting is van claustrofobie.

Veel onderzoekers beschouwen claustrofobie als een zogenaamde "voorbereide" fobie en het werd voorbereid door de menselijke natuur zelf. Alles wat nodig is, is een sterke trigger, zodat de angst die leeft in ieder van ons wakker wordt en zich in al zijn glorie laat zien.

De moderne psychologie heeft verschillende visies op de oorzaken van angst voor gesloten en gesloten ruimtes. Allereerst beschouwen we de versie van het gevoel van persoonlijke ruimte. Als een persoon een grote persoonlijke ruimte heeft, wordt elke penetratie ervan als een bedreiging ervaren en nemen de risico's van claustrofobie toe. Deze bufferzone is echter nog nooit gezien, aangeraakt en empirisch ontdekt. Daarom is de meest waarschijnlijke vandaag een andere versie - een moeilijke ervaring uit de kindertijd.

Veel mensen met een dergelijk probleem hebben geen klachten over hun eigen ouders, maar ze herinneren zich dat ze een sterke angst en angst ervoeren voor hun leven in de kindertijd, toen hun kameraden of broers en zussen in hooligan-motieven of onopzettelijk werden opgesloten in een gesloten kamer (in ladekast, kist, kast, kelder). Het kind kon verloren gaan in de menigte en lange tijd konden volwassenen het niet vinden. De angst die hij in al deze situaties heeft ervaren, is de belangrijkste factor voor de ontwikkeling van claustrofobie in de toekomst.

De ernstigste vormen van de aandoening doen zich voor wanneer een persoon in zijn kinderjaren wordt geconfronteerd met agressie of geweld dat zich in een besloten ruimte voordoet. Deze angst is stevig in het geheugen vastgelegd en wordt onmiddellijk door het leven gereproduceerd in alle situaties waarin een persoon zich op dezelfde of vergelijkbare plaats bevindt.

De erfelijke oorzaak wordt ook overwogen, in ieder geval kent de geneeskunde de feiten wanneer meerdere generaties van dezelfde familie aan een dergelijke aandoening leden. Er werd echter geen specifiek gen gevonden waarvan mutaties ten grondslag lagen aan de angst voor kleine ingesloten ruimten. Er is een aanname dat het hele ding in het type opvoeding zit - de kinderen van zieke ouders hebben simpelweg het gedrag en de reacties van hun moeders en vaders gekopieerd.

Omdat kinderen zelf niet kritisch kunnen zijn over ouderlijk gedrag, accepteerden ze eenvoudigweg het volwassen waarnemingsmodel van de wereld als de enige juiste en dezelfde angst werd een deel van hun eigen leven.

Als je naar deze fobie kijkt vanuit het oogpunt van geneeskunde en wetenschap, moeten de mechanismen van claustrofobie gezocht worden in het werk van de amygdala van de hersenen. Het is daar, in dit kleine, maar uiterst belangrijke deel van ons brein, dat een reactie optreedt die psychiaters noemen "rennen of jezelf beschermen". Zodra een dergelijke reactie is geactiveerd, begint de kern van de amygdala aan elkaar langs de keten een impuls door te geven die zowel de ademhaling als de afgifte van stresshormonen, en slagaderlijke druk en hartslag beïnvloedt.

Een interessante verklaring voor claustrofobie werd gesuggereerd door John A. Spencer, die in zijn geschriften een verband ontdekte tussen mentale pathologie en geboorteblessures. Hij suggereerde dat bij pathologische bevalling, wanneer het kind langzaam door het geboortekanaal gaat, hypoxie (vooral de acute vorm) optreedt, hij een echte claustrofobie heeft.

Onderzoekers van onze tijd hebben aandacht besteed aan het feit dat het gebruik van MRI verhoogde soms het aantal mensen met angst voor beperkte ruimtes. De behoefte om zelf lang stil in een afgesloten ruimte te liggen, kan de eerste aanval veroorzaken, die dan herhaald zal worden wanneer iemand zich in soortgelijke of soortgelijke omstandigheden bevindt.

Soms ontwikkelt een fobie zich niet op persoonlijke ervaring, maar op de ervaring van anderen, die een persoon waarneemt (de psyche van het kind is het meest in staat tot empathie). Met andere woorden, een film of een nieuwsbericht over mensen die zich ondergronds in een mijn bevinden, vooral als er al slachtoffers zijn, kan een duidelijk verband vormen tussen een afgesloten ruimte en gevaar en zelfs de dood van een kind.

Een stoornis kan zich op verschillende manieren manifesteren, maar er zijn altijd twee belangrijke tekenen - een sterke angst voor beperking en een angst voor verstikking. De klassieke claustrofobie houdt in dat de volgende omstandigheden vreselijk zijn voor een persoon (een, twee of meerdere tegelijk):

• kleine kamer;
• een kamer die buiten gesloten is als de persoon binnen is;
• diagnostische apparaten CT en MRI;
• het interieur van de auto, bus, vliegtuig, treinwagon, coupe;
• alle tunnels, grotten, kelders, lange smalle gangen;
• douchecabines;
• lift.

Het is opmerkelijk dat de angst om in een kappersstoel te zitten en de gruwel van de tandartsstoel aanzienlijk is toegenomen. Tegelijkertijd is een persoon niet bang voor pijn, tandartsen en tandheelkunde, hij is bang voor de beperking die optreedt op het moment van inkrimping in de stoel van de tandarts.

Gevangen in een van deze situaties, begint meer dan 90% van de patiënten angst voor verstikking te ervaren, uit angst dat ze in een kleine kamer gewoon niet genoeg lucht hebben om te ademen. Tegen de achtergrond van deze dubbele angst lijken er tekenen van verlies van zelfbeheersing te zijn, dat wil zeggen, een persoon kan zichzelf niet beheersen.Het claustrofobische brein zendt er de verkeerde ruimtelijke signalen naar uit en er is een gevoel dat de contouren van de omgeving wazig zijn, er is geen duidelijkheid.

Onmiddellijke verstoring van het centrale zenuwstelsel onder invloed van adrenaline leidt tot een snelle ademhaling, verhoogde hartslag. Het droogt op in de mond - de speekselklieren verminderen de hoeveelheid secretie, maar het werk van de zweetklieren neemt toe - de persoon begint veel te zweten. Er is een gevoel van druk in de borst, het wordt moeilijk om volledig in te ademen, er is een sterke tinnitus, rinkelen. De maag is gecomprimeerd.

Alles wat er met het lichaam gebeurt, het brein neemt waar waar "Een zeker teken van een dodelijke dreiging"en daarom heeft de persoon onmiddellijk angst voor de dood. In reactie op deze gedachte komen de bijnieren in het spel, die ook bijdragen aan de ontwikkeling van extra adrenaline. Paniekaanval begint.

Na verschillende dergelijke situaties, begint de claustrofobie met alle mogelijke middelen om mogelijke aanvallen te voorkomen, eenvoudigweg weg van situaties waarin dit opnieuw kan gebeuren. Voorkomen dat bestaande angsten worden opgelost. Inderdaad, het aantal aanvallen begint af te nemen, maar helemaal niet omdat de ziekte is afgenomen. Alleen een man leerde zo te leven dat hij niet in moeilijke situaties terecht kwam. Als hij er wel in komt, is de aanval bijna onvermijdelijk.

Bij een ernstige overtreding berooft een persoon zichzelf van de mogelijkheid om volledig te leven - hij moet altijd de deuren openhouden, mag weigeren zijn droom te werken alleen omdat het op de een of andere manier verband houdt met de noodzaak om door een lange gang op kantoor of in een afgesloten ruimte te gaan. Een persoon stopt met reizen, niet in staat om angst te overwinnen, zelfs al voordat het vooruitzicht om een ​​treincoupé binnen te gaan of in het passagierscompartiment van een auto te komen.

Dit type fobie is vrij eenvoudig in de diagnose, daarom ontstaan ​​er niet alleen problemen bij specialisten, maar ook bij patiënten zelf. De details van wat er gebeurt helpen om een ​​speciale vragenlijst Rahman en Taylor op te stellen, na het beantwoorden van de vragen die de arts niet alleen nauwkeurig kan diagnosticeren claustrofobie, maar ook het exacte type en de diepte van de aandoening bepalen. De schaal van angst, ook gebruikt in de diagnose, bevat 20 vragen.

Om jezelf te ontdoen van claustrofobie is heel moeilijk, bijna onmogelijk. Ondanks het feit dat de claustrofobische zich goed bewust is dat er geen echte reden is om te vrezen voor zijn leven in de liftcabine of in de doucheruimte, kan hij zichzelf niet overwinnen, omdat angst een deel van hem is geworden. Dat is de reden waarom degenen die hun zwakheid echt willen overwinnen (en angst iemand zwak en kwetsbaar maakt), Zorg ervoor dat u uw arts raadpleegt.

Ten eerste kan men dubieuze aanbevelingen tegenkomen waarin een persoon kan worden geadviseerd zich terug te trekken in zichzelf en te stoppen met het delen van angsten met geliefden, om liften en gangen te vermijden. Dit alles zal het verloop van de ziekte alleen maar verergeren. Ten tweede, terwijl de persoon zichzelf probeert te genezen, wordt de mentale stoornis persistenter, dieper en zal het langer duren om hem te genezen. Met andere woorden, tijd is kostbaar.

Gelijktijdig met de behandeling, om betere en snellere resultaten te bereiken, zou men moeten proberen zich te houden aan dergelijke aanbevelingen van psychologen.

• Koop een klein zacht stuk speelgoed, een talisman (elk klein ding dat je in je zak kunt doen). Het is belangrijk dat het u herinnert aan een aangename gebeurtenis, onmiddellijk duidelijke duidelijke associaties veroorzaakte.Als je angst begint te voelen, neem het dan meteen in je handen, raak aan, kijk, ruik, doe wat je wilt, maar probeer in het geheugen die prettige herinneringen te reproduceren die met dit ding zijn geassocieerd.
• Beperk jezelf niet om te communiceren. Probeer vaker te communiceren en vrienden en collega's te ontmoeten. Een "oproep aan een vriend" helpt ook - bij de eerste tekenen van angsttoename, is het de moeite waard om het nummer te kiezen van een goede en goede persoon die gewoon met je kan chatten over iets.
• Beheers de ademhalingstechnieken en gymnastiek, het helpt om jezelf beter onder controle te houden, als er een sterke angst is.
• Vermijd niet dat afgesloten ruimtes en gangen, lift en douches geleidelijk worden gevormd in uw installatie die gesloten is niet altijd gevaarlijk, en zelfs andersom, omdat een gevaarlijke vijand of boze geesten de afgesloten ruimte niet kunnen betreden.

Bij het uitvoeren van MRI is er soms een vitale behoefte - dit is een zeer informatieve diagnostische methode. Maar hoe u uzelf in een smalle capsule van het apparaat kunt laten gaan liggen en daar een lange tijd kunt blijven, is een grote vraag. De procedure duurt ongeveer een uur, en het is absoluut onmogelijk om deze keer te overleven, bijvoorbeeld om een ​​MRI-scan van de hersenen of een ander deel van het lichaam te maken.

Het is duidelijk dat niemand iemand kan dwingen. Elke patiënt heeft het recht om de diagnose om persoonlijke redenen te weigeren, zonder deze zelfs aan de artsen uit te leggen. Maar is het een uitweg? Immers, gevaarlijke pathologieën worden mogelijk niet gediagnosticeerd en de persoon zal niet op tijd de behandeling krijgen die hij nodig heeft.

Als de vorm van claustrofobie niet zwaar is, kun je de vorming van een nieuwe psychologische houding gebruiken. Het personeel toont de claustrofobie dat de capsule van het apparaat niet volledig is afgesloten, het apparaat kan op elk moment worden verlaten wanneer u het wilt, alleen zonder de hulp van specialisten. Als een persoon dit begrijpt, kan het gemakkelijker voor hem zijn om de noodzakelijke procedure te ondergaan.

Als de faciliteiten van een medische instelling toestaan ​​dat een open tomograaf wordt aangeboden aan een patiënt met claustrofobie, dan moet deze worden gebruikt. Als er naast het gesloten apparaat geen ander apparaat is, kunnen andere opties worden overwogen. Bij een uitgesproken psychische stoornis wordt met instemming van de patiënt aangetoond dat geneesmiddelen worden gebruikt die een sterke slaapmiddelwisseling veroorzaken (trouwens, er wordt MRI gedaan aan jonge kinderen die eenvoudigweg niet gedwongen kunnen worden om een ​​uur stil te liggen).

Het wordt geaccepteerd om claustrofobie op een complexe manier te behandelen, en men moet niet denken dat er pillen zijn waarmee je het probleem snel kunt oplossen. Vereist een individuele aanpak hoogwaardige psychotherapie en medicijnen laten geen duidelijk effect zien in de strijd tegen de angst voor besloten ruimtes.

Zoals in de meeste gevallen met andere angststoornissen, vertoont medicamenteuze behandeling geen hoge werkzaamheid. Tranquilizers helpen slechts gedeeltelijk en tijdelijk een deel van de symptomen te elimineren (ze verminderen angst), maar na het einde van hun inname is de ontwikkeling van drugsverslaving mogelijk en keren paniekaanvallen keer op keer terug. Het gebruik van antidepressiva vertoont een hogere werkzaamheid, maar alleen in combinatie met psychotherapeutische technieken.

In de meeste gevallen helpt een methode zoals cognitieve therapie claustrofobie genezen. De arts onthult niet alleen de situaties waarin de persoon bang is, maar ook de oorzaken van deze angsten, en ze liggen meestal in de verkeerde overtuigingen en gedachten. Een specialist in psychologie of psychotherapie helpt nieuwe overtuigingen te creëren en de onzekerheid van een persoon neemt aanzienlijk af.

Psychologie is op de hoogte van verschillende onderzoeken naar de effectiviteit van cognitieve therapie in het geval van claustrofobie. Een geweldige specialist in de problemen van deze psychische stoornis, S. J. Rahman (hij is ook de co-auteur van de diagnostische techniek) is experimenteel gebleken dat ongeveer 30% van de patiënten met de methode helpt zelfs zonder aanvullende maatregelen.

In het volgende stadium kan de patiënt een in vivo onderdompeling aangeboden krijgen - deze methode stelt een persoon in staat om te kijken naar hun eigen angsten in het gezicht. Ten eerste wordt de patiënt geplaatst in omstandigheden waarin hij minder angst voelt en geleidelijk het niveau van angst verhoogt tot het maximum, en zich verplaatst naar de meest verschrikkelijke ervaringen voor hem. Het is bewezen dat de effectiviteit van deze methode ongeveer 75% is.

De methode van interoceptieve blootstelling is meer goedaardig voor de patiënt dan in vivo, omdat alle "gevaarlijke" situaties worden gecreëerd en gecontroleerd door specialisten, en onderdompeling daarin is zeer soepel en geleidelijk. De effectiviteit van de methode is iets lager dan die van cognitieve therapie en in vivo - slechts 25%.

Onlangs zijn meer moderne methoden en technieken verschenen in het arsenaal van psychiaters, bijvoorbeeld het gebruik van afleiding door virtual reality. Het experiment werd uitgevoerd op patiënten met klinisch gediagnosticeerde claustrofobie. Ze werden gevraagd om een ​​MRI te ondergaan. En alleen degenen die augmented reality-bril kregen met een speciaal 3D-programma, SnowWorld, konden de MRI-procedure volledig ondergaan, zonder gebruik te maken van medicijnen.

Specifieke preventie bestaat niet. Ouders moeten ervoor zorgen - straf in de hoek, kast of berging moet niet worden beoefend, vooral als het kind gevoelig is en zeer beïnvloedbaar. Als volwassene wordt het aangeraden om te leren ontspannen - dit is precies wat helpt om paniekaanvallen te voorkomen.