Dysmorphophobia: beschrijving, tekenen van de ziekte en hoe deze te elimineren

Het uiterlijk van ieder van ons kan niet perfect zijn, er zal zeker iets zijn dat niet voldoet aan de normen (met perfect vlakke benen kan er een scheve tand zijn, en met een engelengezicht - die extra kilo's op de dijen). De meeste mensen zijn hier filosofisch over, accepteren zichzelf zoals ze zijn geboren. Maar er zijn mensen die ten koste van alles klaar zijn om de natuurlijke lichaamsafwijkingen te corrigeren, en het resultaat voldoet nooit volledig aan hen. Dit zijn dysmorfofoben. Dysmorfofobie wordt vaak de "nieuwe plaag van de 21ste eeuw" genoemd.

De naam dysmorphophobia ontvangen van de samenvoeging van de oude Griekse woorden "δυσ" (negatief voorvoegsel), "μοφφ?" (Uiterlijk, uiterlijk) en "φ? βος "(angst, angst). Dit is een psychische stoornis waarbij de patiënt overdreven bezorgd is over haar uiterlijk, of beter gezegd, over haar kleine gebreken. Het lijkt hem dat een kromme tand of de oneven lijn van de bovenlip moet worden gezien door iedereen om hem heen, die letterlijk paniek veroorzaakt in een dysmorfofoob. Het defect zelf is niet altijd zo. Soms hebben we het over niets meer dan een individuele eigenaardigheid van uiterlijk - een moedervlek op het gezicht, brede vleugels van de neus, een bepaald ooggedeelte.

De aandoening ontwikkelt zich geleidelijk en meestal begint lichamelijke dysmorfofobie tijdens de adolescentie. Van tieners is bekend dat zij meer aandacht hebben voor de kenmerken van hun eigen lichaam. Zowel vrouwen als mannen zijn even beïnvloed. Op welke leeftijd dan ook, dysmorfofobie manifesteert zich in een persoon het wordt als de gevaarlijkste van fobieën beschouwd, omdat het vaker dan andere stoornissen iemand duwt vanwege zijn ontevredenheid over zijn zelfmoord..

Het is moeilijk om iemand te vinden die volledig tevreden zou zijn met zijn uiterlijk, die eerlijk zou kunnen zeggen - ja, ik ben knap en de standaard (dit is een ander verhaal, dat in de psychiatrie een waanidee van grootsheid wordt genoemd!) oren) hebben geen grote invloed op de prestaties, op school, het gewone dagelijkse leven.

De Internationale Classificatie van Ziekten (ICD-10) beschouwt dysmorfofobie niet als een afzonderlijke aandoening, maar relateert het aan het hypochondrische syndroom. Maar de ICD-11, die binnenkort zal worden vervangen door de tiende versie van de Internationale Classificatie van Ziekten, bevat een verwijzing naar dysmorfofobie als een afzonderlijke mentale stoornis van het obsessief-compulsieve type.

De term zelf werd in 1886 door Italiaanse artsen voorgesteld. Zo beschreef de psychiater Enrico Morselli verschillende gevallen waarin mooie, aantrekkelijke vrouwen zichzelf zo lelijk vonden dat ze weigerden te trouwen, in het openbaar verschijnen, omdat ze bang waren dat iedereen om hen zou lachen.

Heel vaak worden klassieke dysmorfofen beschouwd als excentrieke vertegenwoordigers van het menselijk ras, die, in de unanieme mening van de meerderheid van de mensen om hen heen, de neiging hebben om op te vallen, "pronken". Dit is eigenlijk niet het geval. Dysmorphophobia wordt gemotiveerd door andere motieven - hij is pathologisch bang dat hij een lachertje zal worden, omdat zijn gebreken qua uiterlijk zo groot en serieus zijn dat hij hem tot een echte freak maakt.

Voor een persoon met deze stoornis zijn obsessies (obsessieve gedachten) en dwanghandelingen (obsessieve acties) kenmerkend. Gedachten die niet geven om in vrede te leven, dwingen een persoon tot bepaalde acties die tijdelijk verlichting brengen van gedachten. Bijvoorbeeld, Een dysmofofobische persoon kan zichzelf lang in de spiegel kijken of, integendeel, bang zijn voor spiegels en zijn eigen spiegelbeeld erinvermijd plaatsen waar er spiegels kunnen zijn. Als een persoon een obsessief idee heeft dat zijn huid ongelijk is, kan hij urenlang schrobben en schillen (dit zal een dwangactie zijn), terwijl zijn eigen huid zal lijden en bloeden.

In ernstige gevallen geeft de patiënt toe dat hij een complete freak is en weigert hij uit te gaan en met iemand te communiceren. Dit is hoe de ernstige vorm van sociale fobie zich soms ontwikkelt met de volledige beperking van sociale contacten.

Duitse psychiaters schatten dat ongeveer 2% van de bevolking in verschillende mate een aandoening heeft (meestal in gematigde vorm). Deze mensen zijn erg kritisch op zichzelf, ze houden niet van, haten sommige delen van hun lichaam (neus, oren, benen, oogvorm). In 15% van de gevallen nemen patiënten met deze aandoening hun toevlucht tot zelfmoordpogingen. Onder dysmorfofobie, die zich vrijwillig aan een groot aantal plastische operaties heeft onderworpen, is het aantal zelfmoordpogingen ongeveer 25%, en in geval van schending van de seksuele identiteit (wanneer een persoon niet tevreden is met niet alleen zijn uiterlijk, maar ook het geslacht, welke natuur hem heeft begiftigd), neemt het zelfmoordcijfer toe tot 30%.

Opgemerkt moet worden dat de diagnose van dysmorfofobie geen gemakkelijke taak is, zelfs voor het beoefenen van klinische specialisten, daarom blijft de stoornis vaak onopgemerkt. Het slim gemaskeerd door andere mentale kwalen. Daarom wordt dysmorfofobie vaak gediagnosticeerd als "klinische depressie", "sociale fobie", "obsessief-compulsieve stoornis". Vrouwen met dysmorfofobie kunnen ernstige eetstoornissen ervaren, leidend tot anorexia nervosa of boulimia nervosa. Bij mannen wordt dikwijls spierdysmorfie aangetroffen, en in deze toestand ervaren de vertegenwoordigers van het sterkere geslacht buitensporige angst voor hun spieren, die naar hun mening onontwikkeld zijn.

Niettemin zijn er bepaalde criteria die ons in staat stellen om te spreken over de aanwezigheid van dysmorfofobie bij een bepaalde patiënt:

• de persoon is er absoluut van overtuigd dat hij gedurende ten minste zes maanden misvormingen, lichamelijke afwijkingen heeft;
• zijn eigen uiterlijk en haar 'tekortkomingen' maken hem veel meer zorgen dan alle andere mogelijke problemen, de ongerustheid hierover groeit, zich voortschrijdend, obsessieve gedachten worden niet beheerst door de patiënt zelf, hij kan er niet vanaf komen;
• een persoon zoekt koppig manieren om zijn lichamelijke tekortkomingen te overwinnen, vaak door plastische operaties, terwijl hij verder gaat dan alle toegestane limieten;
• de garanties van anderen en de veroordeling van artsen dat de patiënt geen grove uiterlijke afwijkingen heeft die gecorrigeerd moeten worden, hebben geen resultaat - hij is er niet van overtuigd;
• bezorgdheid over het uiterlijk verhindert dat een persoon een normaal leven leidt, zijn sociale communicatie, zijn kwaliteit van leven schaadt.

Het is moeilijk om ondubbelzinnig te beantwoorden hoe dysmorfofobie te herkennen - de variëteit aan symptomen is te groot, maar in de meeste gevallen zijn ze met één ding verenigd - de omvang en de betekenis van het defect, zelfs als het er uitziet, zijn overdreven. Deskundigen hebben verschillende veelvoorkomende symptomen en symptomen geïdentificeerd die kenmerkend zijn voor mensen met dysmorfofobie.

• Teken van de spiegel - de obsessieve behoefte om voortdurend in de spiegel of een ander reflecterend oppervlak te kijken, terwijl de persoon een hoek probeert te vinden waarop het er zo aantrekkelijk mogelijk uit zal zien, waarbij het nadeel voor anderen onzichtbaar zal zijn.
• Meld foto's en selfies - een persoon weigert categorisch gefotografeerd te worden en probeert zelfs geen foto's van zichzelf te maken (neemt geen selfie), omdat hij zeker is dat op de foto's zijn fouten duidelijk zullen worden, merkbaar voor iedereen en bovenal voor zichzelf. Dysmorphophob zal verschillende tientallen redenen vinden om hun onwil om te poseren voor de fotograaf te rechtvaardigen. Zulke patiënten proberen meestal spiegeloppervlakken te vermijden - om te overwegen dat hun eigen spiegelbeeld onaangenaam is.
• Teken van scoptophobia - een persoon is pathologisch bang om bespot te worden, om het voorwerp van een grap of plagerij te worden.
• Teken van vermomming - een persoon begint alles te doen om een ​​fout te verbergen die hem onoverkomelijk lijkt - hij gebruikt op onredelijke wijze cosmetica, draagt ​​rare baggy kleding om een ​​figuur te verbergen, plastische chirurgie om gebreken te corrigeren.
• Teken van overzorg - zelfzorg wordt een overgewaardeerd idee. Een persoon kan meerdere keren per dag lang scheren, haar haren borstelen, haar wenkbrauwen plukken, kleren wisselen, een dieet volgen, enz.
• Defecte bezorgdheid - meerdere malen per uur kan een persoon een deel van het lichaam aanraken dat als inferieur wordt beschouwd, als het natuurlijk de anatomische locatie toestaat. Voor geliefden, is een persoon vaak geïnteresseerd in hun mening over een gebrek, waardoor anderen een zenuwinzinking krijgen met hun vragen.

Bij adolescenten gaat het begin van de stoornis meestal gepaard met een weigering om overdag van huis te gaan, het lijkt hen dat hun tekortkomingen in het licht van de dag voor iedereen zichtbaar zullen zijn en voor het publiek bekend zullen worden. Academische prestaties lijden, succes in studies, werk en buitenschoolse activiteiten neemt af.

Vaak proberen mensen met lang bestaande en verwaarloosde dysmorfofobie hun gedachten en conditie te verlichten door alcohol en drugs te nemen. Ze hebben last van verhoogde angst, ze kunnen paniekaanvallen krijgen, vooral als iemand ze "onvoorbereid" vindt, niet klaar om te ontmoeten of te communiceren - zonder make-up, een pruik, de gebruikelijke "maskerende kleding", enz.

Dysfofoob laag zelfbeeld, vaak hebben ze een verhoogde zelfmoordidealisatie. Het is moeilijk voor hen om zich te concentreren op werk of studeertaken, omdat alle gedachten bijna altijd worden bezet door een gebrek aan lichamelijkheid. Vaak vergelijken mensen met deze stoornis hun uiterlijk met het uiterlijk van hun idool en deze vergelijkingen zijn altijd niet in het voordeel van de patiënt.

Tegelijkertijd zijn mensen met dysmorfofobie zeer leergierig in alles wat betreft methoden om hun mogelijke "defect" te elimineren - ze zijn op de hoogte van het laatste nieuws over plastische chirurgie, ze lezen speciale medische en bijna wetenschappelijke literatuur, ze zijn op zoek naar populair advies over hoe om te gaan met een defect. Het moet gezegd worden dat zelfs een reeks plastische operaties, gemaakt om uiterlijk te brengen tot ideale representaties, geen langdurige en blijvende opluchting brengen - het begint opnieuw te lijken dat er iets mis is, en je moet een nieuwe operatie doen.

Opgemerkt moet worden dat niet alle van toepassing op de artsen voor de correctie van "tekortkomingen". Soms, zonder fysieke bekwaamheid, financiële middelen, proberen dysmorphobes implantaten zelf, bijna thuis, te doen om tatoeages te maken om het defect zelf te verwijderen. Onnodig te zeggen dat dergelijke pogingen vaak eindigen op een zeer beklagenswaardige manier - bloedvergiftiging, sepsis, overlijden of invaliditeit.

Waarover klagen mensen met dysmorfofobie het meest? Plastisch chirurgen en psychiaters hebben berekend en geconcludeerd dat er verschillende delen van het lichaam zijn die het meest niet aan dysmorfofobie voldoen:

• ongeveer 72% van de patiënten is ontevreden over de huidaandoening;
• haar houdt niet van 56% van de mensen met deze aandoening;
• neus past niet bij 37% van dysmorfofoben;
• in 20% van de gevallen (plus- of minpercentage), vertonen patiënten extreme afwijzing van hun eigen gewicht, buik, borst, ogen en dijen.

Klachten over de vorm van de kaak (gevonden bij ongeveer 6% van de patiënten), de vorm van de schouders en knieën (3% van de patiënten), evenals het uiterlijk van de tenen en enkels (2% elk) kunnen als de zeldzaamste worden beschouwd. Waanzinnig vertrouwen dat het uiterlijk nadelig is, vaak vergezeld van een gevoel van imperfectie van verschillende delen van het lichaam.

Er wordt aangenomen dat de belangrijkste oorzaak van de stoornis een hypertrofische houding is ten opzichte van zijn verschijning in de adolescentie. Geleidelijk worden gissingen zelfvertrouwen, een persoon is ervan overtuigd dat zijn houding ten opzichte van zijn externe gegevens volledig in overeenstemming is met de realiteit. De psychologie beschrijft echter de mechanismen van ontwikkeling van een adolescente verdenking over het uiterlijk, maar niet alle adolescenten ontwikkelen dysmorfofobie. Experts zijn van mening dat de volgende factoren van invloed zijn op de kans op ziekte:

• genetische endocriene aandoeningen (verlaagde serotoninespiegels);
• de aanwezigheid van obsessieve compulsieve stoornis;
• gegeneraliseerde type angststoornis;
• erfelijke oorzaken (elke vijfde dysmorfofobe heeft ten minste één familielid met een psychische aandoening);
• laesies van individuele delen van de hersenen, hun pathologische activiteit.

Er wordt aangenomen dat psychologische factoren de waarschijnlijkheid van dysmorfofobie kunnen beïnvloeden. Als een tiener geplaagd of bekritiseerd wordt door zijn leeftijdsgenoten, kan dit het startmechanisme zijn dat psychische stoornissen veroorzaakt. Dit wordt aangegeven door tot 65% van de patiënten.

Een basisoorzaak worden en educatie, of liever zijn eigen stijl. Sommige moeders en vaders zelf hechten veel belang aan de kleine dingen in het uiterlijk van het kind, vereisen dat hij aandacht schenkt aan de esthetiek van het uiterlijk. Als een kind de bovengenoemde biologische (erfelijke) factoren heeft, dan is het dit opvoedingsmodel dat een echte dysmorfofobie kan opwekken bij een gewoon kind. De oorzaak kan elke psychologische traumatische situatie zijn, inclusief mislukkingen in het persoonlijke leven, seksueel fiasco.

Los daarvan moet worden gewezen op de invloed van televisie, internet, die bijdragen aan de ontwikkeling van wanorde, die enkele standaarden van schoonheid demonstreert - modellen, actrices met een onberispelijke of bijna vlekkeloze uitstraling, mannen met krachtige biceps, ze presenteren als de eerste knappe of geslachtsymbolen.

Meer vatbaar voor dysmorfofobie zijn personen die lijden aan perfectionisme, verlegen mannen en vrouwen die niet zeker van zichzelf zijn, die geneigd zijn iets te vermijden dat hen bang maakt of verstoort.

Tegenwoordig wordt cognitieve gedragstherapie beschouwd als de meest effectieve manier om dysmorfofobie te behandelen, deze methode helpt om zich te ontdoen van obsessieve gedachten en nieuwe ideeën te vormen over hun uiterlijk in ongeveer 77% van de gevallen.

Antidepressiva kunnen worden aanbevolen om de aandoening effectiever te bestrijden. - deze groep geneesmiddelen helpt de depressieve component van de toestand te elimineren door het serotoninegehalte te normaliseren.

De behandeling vindt meestal plaats op poliklinische basis. In de psychiatrie is het ook gebruikelijk om veel aandacht te besteden aan revalidatie en follow-up - de aandoening is vatbaar voor terugval.