Aylurofobiya: wat is het en hoe kom je er vanaf?

Grappige katten en schattige kittens verrukken de ogen van de meeste mensen. En het is zelfs moeilijk om je voor te stellen dat er mensen zijn die vreselijk bang zijn voor deze dieren. Hun angst wordt islurofobie genoemd en dit is een van de zeldzaamste menselijke fobieën. Volgens sommige informatie lijdt ongeveer 0,2% van de bevolking in een of andere mate.

Angst voor katten heeft verschillende namen die synoniem zijn voor elkaar - galeofobiya, gatofobiya. Maar meestal wordt deze mentale stoornis ylorofobie genoemd - van het Griekse 'α? λουοος - cat. Het tweede deel van het woord wordt vertegenwoordigd door het woord "fobie" - het is een pathologische angst.

Katten, katten en kittens veroorzaken een echte gruwel in Iilofoba, waar iemand zichzelf niet onder controle kan houden. Het is mogelijk het begin van een paniekaanval, waarbij de patiënt zichzelf kan verwonden, bewustzijn verliest, balans. De naam van deze fobie wordt vermeld in naslagwerken over psychiatrie als een van de variëteiten van zoöfobie (dierlijke angst). Dit is een mentale stoornis waarin onvoldoende ontwijkend gedrag wordt gevormd, evenals somatische reacties, onevenredige risicograden.

Bij het zien van een kat (niet noodzakelijkerwijs zwart) verliest de echte galeophob de controle over zijn acties. Tegelijkertijd bewaart hij zelfkritiek en begrip van de realiteit, en daarom verbrandt hij niet met de wens om een ​​object van openbare discussie te worden vanwege zijn "zwakte", maar hij is bang dat hij alleen paniekmanifestaties verhoogt.

Aylurofobiya is al heel lang bekend. Er bestaat geen twijfel over het historische feit dat Napoleon Bonaparte last had van paniekangst voor katten. Zijn tijdgenoten lieten herinneringen achter, in hun memoires en brieven, waarin zij verklaarden dat "Napoleon in staat was om een ​​leeuw te verslaan indien nodig, maar hij zou nooit een kat verslaan." De commandant was bang voor hen sinds zijn jeugd, toen hij heel jong was, sprong er een kat op, wat voor de jongen een enorm wezen leek.

Zijn hele leven zweette Napoleon vreselijk en begon te trillen bij het zien van een kat. In een strijd met de Britten stuurde Nelson, die op de hoogte was van de zwakte van Bonaparte, tientallen katten voor op zijn soldaten. Napoleon vroeg zijn assistent onmiddellijk om het bevel over de strijd te nemen, omdat hij eenvoudig niets anders kon bedenken dan de nachtmerrie van zijn jeugddromen. Onnodig te zeggen dat deze veldslag Napoleon met een knal verloor. Toen maakten de Britten grapjes dat het de katten waren die de grote Bonaparte hadden gewonnen.

Andere "koshkonaenavistnikov" omvatten de commandant Alexander de Grote, de dictator Benito Mussolini, de Duitse politicus uit de tijd van het Derde Rijk Joseph Goebbels, de Sovjetpartijleider en de revolutionaire Lavrenti Beria.

Pathologische angst voor katten kan van twee soorten zijn - onbewuste irrationele angst en gehypertrofieerde, buitensporige manifestatie van het beschermende mechanisme bij de implementatie van het instinct van zelfbehoud. Experts geloven dat in de meeste gevallen de basis van een dergelijke fobie de ervaring van kinderen is. Er wordt aangenomen dat pathologische fobieën zich onder verschillende omstandigheden kunnen ontwikkelen.

De kat is klein, maar nog steeds een roofdier en daarom kunnen zijn klauwen en tanden veel pijn bij iemand veroorzaken. Als de persoon zelf klein is, kan de aanval of andere agressieve acties van de kat hem een ​​bedreiging voor het leven lijken. Kinderen behandelen huiskatten vaak onverschillig - ze martelen, slepen hun oren, snor en staart, en daarom is agressie van een huisdier naar het kind niet altijd ongegrond. Maar het kind kan dit niet begrijpen en het rationeel begrijpen.

Als de angst was ontstaan ​​en geassocieerd was met een paniekaanval, dan is het mogelijk dat het beeld van de kat zich stevig verankert in het onderbewustzijn van de kinderen als bedreigend, gevaarlijk, angstaanjagend. Het is niet nodig dat het dier aanvallen, beten of krassen heeft gehad. Soms veroorzaakt paniekangst de plotselinge verschijning van een kat die op een kind kan springen om te strelen (zoals het geval was met Napoleon).

Indrukwekkende en kwetsbare kinderen met een verontrustende aard van karakter zijn misschien wel erg onder de indruk van een ervaring die ze persoonlijk niet eens hebben meegemaakt. Bijvoorbeeld om de handen van iemand anders ernstig te bekrassen, de gevolgen van verwondingen veroorzaakt door een kat, het bekijken van een film of een persbericht, waarbij de kat wordt gepresenteerd als een agressor en een plaag.

In dit geval wordt een onjuiste logische verbinding gevormd tussen het beeld van de kat en de mate van het werkelijke gevaar voor de mens. Het gevaar van Iylofob is enigszins overdreven op een onbewust niveau.

Het is moeilijk om te zeggen of de angst voor katten geërfd is, omdat een dergelijk gen nog niet is ontdekt. Maar het is absoluut mogelijk om te zeggen dat de ouders, die zelf bang zijn voor katten, in het kind een soortgelijk gedragspatroon vormen, dat geleidelijk een deel van hem wordt, zijn karakter.

Sommige ouders nemen buitensporige zorg in het welzijn van hun kinderen, en verbieden hen categorisch om katten op straat te aaien. ("Ze kunnen ziek zijn, besmettelijk!"), Houd zo'n dier thuis ("een kat kan krabben, bijten"). Tegelijkertijd vormt het kind geleidelijk een opgelegde irrationele angst voor dieren, die feitelijk niets verkeerds met hem en zijn familieleden heeft gedaan.

Nou, het kind speelde met een kitten, nou, zijn huisdier krabde. Je kunt het rustig aan doen. Sommige moeders en grootmoeders schreeuwen hartverscheurend, jagen een kitten rond het huis met een sneaker en grijpen dan een bang kind en slepen het onmiddellijk om het te krassen met alcohol, hoewel deze behandeling zelf het kind meer leed dan krassen veroorzaakt. Maar de daad is volbracht - een pijnlijk verband tussen het beeld van de kat en de daaropvolgende onplezierige en verschrikkelijke gevolgen breekt in de geest.

Soms is angst mystiek, hoewel Iylofobiya officieel niet van toepassing is op thematische mystieke fobieën. Een persoon kan bang zijn voor katten, als hij van jongs af aan gelooft in zijn paranormale vermogens en magische vaardigheden. Een kat die een dergelijk persoon begrijpt, kan zowel een gids voor geesten zijn als een boze demon en assistent van een heks. Er zijn heel veel bijgeloof rond deze dieren.

Angst kan zich op verschillende manieren manifesteren. Islurofobie is zeer rijk aan symptomen, of beter gezegd, hun variabiliteit. Er zijn in principe mensen die bang zijn voor katten - als degenen die op enig moment in de buurt kunnen zijn, en alle anderen die in de wereld bestaan. Er zijn galleophoben die alleen voor een kat vrezen op het moment dat ze tekenen van een mogelijke bedreiging of aanval in zich zien - de kat struikelt, buigt terug, bogen, sist en toont op andere manieren zijn bereidheid om zichzelf te verdedigen.

Er zijn bepaalde vormen van Ailophobia, wanneer paniek en angst worden veroorzaakt door het spinnen van een kat, iemand is alleen bang voor miauwen of wol. Er zijn mensen die beweren dat ze alleen op straat bang zijn voor katten, huiskatten veroorzaken geen paniek. En er zijn mensen die erg bang zijn om in het donker een kat tegen het lijf te lopen. Ook beschreven zijn gevallen waarin angst afbeeldingen (foto's en video's) van katten veroorzaakte, evenals speelgoeddieren.

In ieder geval, een persoon die in een situatie terechtkomt die zijn hersenen onmiddellijk als gevaarlijk beschouwen, ervaart extreme angst, verandert in een huiveringwekkende horror. Het niveau van adrenaline stijgt in het lichaam, dat talrijke somatische manifestaties veroorzaakt:

• Ailofobob verbleekt, zijn pupillen verwijden;

• de hartslag neemt toe en de ademhaling wordt oppervlakkig en frequent;

• koud zweet, tremor van handen en lippen kan verschijnen;

• bloeddruk stijgt, bloed "snelt" naar de spieren (een reflexmechanisme dat de hersenen activeert in geval van gevaar, omdat het mogelijk is dat de spieren een testrun of een gevecht hebben);

• een gevoel van kou, spasmen van de maag of darmen verschijnen in de maag;

• misselijkheid, duizeligheid kan voorkomen;

• controle over de situatie rondom verloren is gegaan, bewustzijnsverlies is niet uitgesloten.

Lijden aan een pathologische angst is niet gek. Hij begrijpt perfect en logisch correct denkt dat zijn angst geen basis heeft, hij is belachelijk en soms belachelijk. Hij schaamt zich voor hem, maar hij kan zichzelf niet beheersen aan het begin van een paniekaanval.

Om de aanvallen van horror en paniek te minimaliseren, kiezen Ilurophobes, net als andere fobs, voor het vermijden van gedrag. Ze proberen hun leven zo in te richten dat er geen enkele kat in de buurt is. Maar als iemand in zijn eigen appartement zulke omstandigheden kan creëren, dan wordt de situatie voor hem oncontroleerbaar - op elk moment vanuit de hoek kan het verschrikkelijkste wezen op de planeet gaan en dan kan een openbare paniekaanval niet worden vermeden.

In ernstige gevallen wordt een persoon volledig beschermd tegen situaties waarin hij een kat kan zien of haar persoonlijk kan ontmoeten - hij gaat niet uit, kijkt niet naar televisie (katten zijn frequente personages van films, reclames), bekijkt geen beelden van deze dieren op internet. Onnodig te zeggen dat de kwaliteit van leven van een persoon die lijdt aan een dergelijke fobie aanzienlijk afneemt.

Eerst en vooral vindt een psychiater of psychotherapeut de oorzaken van angst. Zelfs als de persoon zelf niet meer weet waarom hij bang is voor katten (was klein), dan zal de diagnose van hypnose helpen om de ware reden te achterhalen. Nadat de arts een gedetailleerde lijst heeft samengesteld van alle situaties en beelden die iemand bang maken, gaat hij over op cognitief-gedragstherapie.

Het doel van deze methode is om iemand te helpen bij het heroverwegen van installaties die een abnormale reactie van de hersenen op een niet-bestaand of overdreven gevaar opleveren.

Geleidelijk, wanneer de overtuigingen worden vervangen, dompelt de arts de patiënt onder in een situatie waarin hij contact moet maken met dit dier en de beelden ervan moet zien. Wat een nachtmerrie was, wordt gewoon en wordt door de psyche minder pijnlijk ervaren.

Hypnotherapie is toegestaan, meditatie en andere ontspanningstechnieken worden aangemoedigd. De behandeling wordt als voltooid beschouwd als het ilofobe gevoel van gisteren misschien niet verliefd wordt op donzige viervoeters, dan zal het tenminste leren om ze kalm te observeren.

Soms kunnen medicijnen worden gebruikt in de loop van de behandeling, maar het gebruik ervan los van de loop van psychotherapie wordt als ineffectief en ongerechtvaardigd beschouwd. Met hoge angst kunnen antidepressiva en sedativa worden aanbevolen. Wanneer slapeloosheid - slaappillen. Tranquilizers worden niet gebruikt om ailofobie te behandelen.

Veel hangt af van of de fobie onafhankelijk is of dat het slechts een enkel symptoom is van een andere psychische aandoening. Dus, bij sommige vormen van schizofrenie, kunnen neurotische toestanden, psychose, symptomen van fobieën worden opgespoord. En in dit geval is het geen illuobhobia die wordt behandeld, maar de onderliggende ziekte.

Over Ilurophobia kun je de onderstaande video bekijken.