Aivazovsky Museum Overzicht in Feodosia

Niet alle kunstenaars, wier namen nu klaar zijn om een ​​menigte bewonderaars van talent te verzamelen bij de tentoonstelling van hun werken, voelden zich creatief in het leven volledig succesvol. Zoals Balzac zei: "Glorie is de zon van de doden", helaas, deze woorden kunnen worden toegeschreven aan artiesten met deprimerende frequentie.

Onder de reeks spraakmakende namen zijn er echter mensen die tijdens hun leven niet alleen werden geaccepteerd, maar op alle mogelijke manieren werden gerespecteerd, commercieel succesvol waren en werden herkend door collega's en fans van de schilderkunst. Een van deze kunstenaars - Ivan Konstantinovich Aivazovsky.

Vandaag kun je de schilderijen van de meester vooral op de tweede verdieping van het landhuis zien. Natuurlijk komt elke tweede bezoeker van het museum in Feodosia hier om het tekstboek "The Ninth Wave" te bekijken, misschien wel het belangrijkste visitekaartje van de meester. Maar deze foto staat in het Russisch staatsmuseum in Sint-Petersburg. Maar het werk "Among the Waves", niet minder sterk en ambitieus, staat op de eerste plaats in de Theodosia-galerij. Trouwens, hij creëerde haar schilder op 80-jarige leeftijd.

Het museum heeft ongeveer 400 werken van de meester, en in het algemeen zijn er meer dan 12 duizend tentoonstellingen hier. Niet minder interessant voor bezoekers is om te kijken naar de huishoudelijke artikelen van de Aivazovsky-familie, hun persoonlijke bezittingen, foto's.

Het museum leeft: elk jaar proberen veel toeristen de beroemdste zeeschilder te bezoeken. Bevalt hoogwaardige lichtshows. Het landhuis heeft veel ramen en oude kroonluchters hangen aan het plafond.

De rondleiding neemt je mee door de grote hal, de werkplaats van de schilder, het lichaam van het huis van zijn zuster. En in het museum is er een geheime kamer, daar kun je tegen betaling naartoe. De persoonlijke bezittingen van Aivazovsky worden daar bewaard: een echte ezel, een persoonlijke notitieboek, enzovoort.

Interessant is dat geluk in zekere zin gepaard ging met het werk van de kunstenaar en na zijn dood. Museumwerken konden gemakkelijk verdwijnen tijdens de nazi-bezetting, maar ze werden op tijd en na de oorlog naar Yerevan gestuurd en alle geëvacueerde werken keerden terug naar hun thuisland.

300.000 bezoekers passeren jaarlijks het museum. Grote wetenschappelijke conferenties en festivals van klassieke muziek worden regelmatig gehouden op basis van de galerij. Het museum bevindt zich op: ul. Galerij, huis 2. Het is niet ver van het treinstation.

Het tentoonstellingscomplex is zo gestructureerd dat de bezoeker de foto's in de volgorde van hun schrijven ziet. Dit toont niet alleen de creatieve manier van de kunstenaar, maar ook de evolutie van zijn vaardigheden. Van het canvas tot het doek, de maritieme schilder werd preciezer in de details, in de methoden van het zenden van licht, het werken met kleur en compositie. Een dergelijke tentoonstellingsstructuur is nuttig voor beginnende kunstenaars.wie kan ook de beste illustratie van theoretische kennis vinden.

De galerij is ook een plaats waar werken van Aivazovsky's volgelingen en studenten zorgvuldig worden bijgehouden. Hier zie je de schilderijen van Arkhip Kuindzhi, Adolf Vessler, Mikhail Latri.

Er zijn musea waarvan het semantische centrum twee of drie beroemde werken is waarvoor toeristen van ver reizen. Maar in de galerij Aivazovsky, ondanks de uitstaande, geen behoefte aan vertegenwoordiging voor liefhebbers van schilderen St. George-klooster, zee. Koktebel "," Sevastopol raid " en de onafgemaakte "Ship Blast", er zijn veel minder beroemde werken. En ze kunnen niet secundair genoemd worden.

12 000 items van tentoonstellingen in de collectie van het museumcomplex - dit is echt het eigendom van de galerij. Sommige toeristen zijn teleurgesteld dat de beruchte 'Ninth Wave' niet in het museum is. Maar deels kan dit dit compenseren artistieke experimenten van Maximilian Voloshin en Lev Lagorioevenals schilderachtige, opmerkelijke doeken van zeeschilders van de West-Europese school.

De volledige tentoonstelling van het museum toont Aivazovsky als een enthousiaste, energieke persoon die in zijn lange en vruchtbare leven nogal wat initiatieven heeft weten te realiseren. Maar zelfs als je verrast bent door zijn werk buiten de status van een zeeschilder, als de atmosfeer van het huis blij is, de tentoonstellingen die praten over het leven van de kunstenaar, blijven de zeegezichten op de voorgrond.

Degenen die eerder alleen de reproducties van beroemde schilderijen hebben gezien, zullen zeker onder de indruk zijn. Live zien ze er nog groter uit, baanbrekend. Ze zijn versierd met zware frames en dragen de kracht van de elementen over: onverbiddelijk en overwinnend, alles op hun pad vernietigend.

Het is onmogelijk om te vergelijken, zelfs met een uitstekende artistieke foto: het lijkt erop dat de beroemde zeeschilder zijn visuele analyseapparaat tot in de grootst mogelijke helderheid heeft afgestemd - de tinten van water veranderen met een verbluffend kleurverschil. Van het pure, bijna onschuldige hemelsblauwe naar de open zwarte mond van de diepe zee. en elk landschap heeft zijn eigen humeur, zijn eigen belofte.

Sommige reproducties lijken de toeschouwer somber, maar als je ze levend bekijkt, schat je niet de somberheid en in ieder geval geen eentonigheid, maar de kleinste details van het voorbeeld van de natuur dat uit het oog en het hart van de kunstenaar is weggerukt. Om zo te schrijven, hoef je niet alleen aandachtig te zijn, om met soort te kunnen werken, je moet in deze delen geboren zijn. Individuele werken zijn enorm, zowel qua omvang als qua emotionele lading.

Het is moeilijk om deze fundamentele werken met iets te vergelijken. De galerij lijkt niet op een huis waar slechts een paar van de eerste betekenis van de schilderijen wordt getoond: de grootsheid van de zalen groot genoeg voor het herenhuis en de uitstekende selectie van werken maakt indruk op toeristen.

In een ruim huis met twee verdiepingen, waar het museum van de zeeschilder zich bevindt, is de architectonische Italiaanse stijl geraden. Dit huis, Ivan Konstantinovich, zoals het gemakkelijk te raden is, gebouwd volgens zijn eigen project. Deze kunstgalerie, nagelaten aan de stad, werd het rijksmuseum in 1920. Maar de geschiedenis van het museum is niet de meest gelijkmatige en welvarende. In de jaren dat het land veranderde, bevonden zich hier het hoofdkwartier van Cheka en divisiedivisies van het Rode Leger en de Marine.

Als museumbezoeker bevindt u zich zeker in het huis van Ekaterina Konstantinovna Aivazovsky. Dit is niet alleen een aanvulling op de hoofdbelichting, het is er ook een belangrijk deel van. In Armeense gezinnen was het zo gebruikelijk om zich met nabestaanden in de buurt te vestigen.Want naast het huis van de broer is het herenhuis van Catherine.

Als je wilt zien hoe de klassieker werkte aan bijbelse en mythische taferelen in de schilderkunst, kijk dan hier. In het herenhuis van Aivazovsky's zus besloten de organisatoren van het museum de doeken van de kunstenaar te ontmaskeren, abstract van maritieme onderwerpen. Dit zijn foto's die religieuze thema's combineren, bijbelse onderwerpen.

Waarschijnlijk herinnert iedereen zich van school dat Aivazovsky een kunstenaar is die ongelooflijk zeegezichten op doeken heeft overgebracht. Naast de grote schilderijen gewijd aan het waterelement, schreef hij Ivan Konstantinovich en belangrijke vechtscènes, bijbelse taferelen en zelfs portretten. En de kunstenaar zou zichzelf een verzamelaar en patroon van de kunsten kunnen noemen.

De echte naam van de klassieker is Hovhannes Ayvazyan en dit is de beroemdste artiest met Armeense roots. Zijn biografie is uniek. In de kindertijd toonde de jongen niet alleen artistieke capaciteiten, het is bekend dat hij zelf leerde viool te spelen.

De opmerkelijke kunstenaar werd bezocht door Nicholas I. Ik had het geluk om samen te werken met Aivazovsky in het zuiden van Italië - deze creatieve jaren waren bijzonder vruchtbaar. Het enthousiasme van critici en commercieel succes is niet voorbijgegaan aan de zeeschilder. Voor zijn werk werd Ivan Konstantinovich uitgereikt Gouden medaille van de Parijse kunstacademie.

Ooit, toen de kunstenaar 27 jaar oud was, voer hij naar een huis op een schip, in de Golf van Biskaje viel het schip in een storm, bijna bezweek - een overlijdensadvertentie over de dood van een Russische schilder verscheen in Parijse kranten. Ze zeggen dat een vals bericht over de dood een lang leven belooft - Aivazovsky leefde 82 jaar. Interessant is dat een 75-jarige, Ivan Konstantinovich en zijn vrouw een bezoek aan Amerika, en het was aan het einde van de 19e eeuw.

Aivazovsky had veel tijd waar hij woonde: hij studeerde in Sint-Petersburg, onder bevel in Italië, in Parijs, Portugal, Spanje, in Constantinopel, in de Kaukasus. Trouwens, de meester had de rang van een echte geheime adviseur, die gelijk was aan de rang van admiraal, en in 1864 kreeg de kunstenaar een erfelijke adel.

Ondanks zo'n enorme reiscirkel, Ivan Konstantinovich zei: "Mijn adres is altijd in Feodosia." En dit waren niet alleen woorden. Aivazovsky behandelde de aangelegenheden van zijn geboorteplaats met alle ijver, een oprechte wens om een ​​thuisland te regelen, om de plaats van zijn eeuwige liefde te verbeteren.

In de stad opende de meester een kunstacademie en een kunstgalerie. Feodosia en dat is het tot nu toe centrum van de schildercultuur in het zuiden van Rusland. Dankzij Ivan Konstantinovich verscheen een concertgebouw in de stad en er werd een bibliotheek geregeld. Met zijn eigen geld richtte de schilder een herinneringsbron op van Kaznacheyev, die in die tijd de burgemeester van Theodosia was.

De kunstenaar was actief geïnteresseerd in archeologische kwesties, hij hield persoonlijk toezicht op de opgravingen van kurganen en individuele voorwerpen die tijdens deze opgravingen werden gevonden, bevinden zich tegenwoordig in de Hermitage. Bovendien Aivazovsky werd de initiator van de bouw van de spoorlijn "Theodosius - Dzhankoy", hij pleitte ook voor de uitbreiding van de zeehaven van Feodosia, en de grootste handelshaven in de Krim bevond zich inderdaad in Feodosia.

20 jaar voor het einde van de 19e eeuw opende de kunstenaar een tentoonstellingszaal in zijn eigen huis. Daar exposeerde hij schilderijen die, door zijn beslissing, nooit de grenzen van Theodosia hadden mogen verlaten. Voltooid de tentoonstelling en nog steeds onvoltooid werk.

Nieuwsgierig is het feit dat, hoewel niet op de meest enthousiaste tonen, maar Tsjechov over Aivazovsky schreef, hieruit volgt dat deze twee klassiekers een kans hadden om elkaar te ontmoeten. Anton Pavlovich was verrast dat Aivazovsky, toen hij Poesjkin persoonlijk ontmoette, niet één van zijn boeken las. En ik heb helemaal geen boeken gelezen. Maar zelfs de memoires zeggen: een interessant persoon was Ivan Konstantinovich, levend, actief, met zijn eigen mening, zeer energiek vanwege zijn respectabele leeftijd.

Heel terecht, Ivan Konstantinovich Aivazovsky werd de eerste ereburger van de stad Feodosia. Daarom moet elke gast van het beroemde zuidelijke resort hulde brengen aan de nagedachtenis van een uitzonderlijk persoon uit zijn tijd en een bezoek brengen aan het Aivazovsky Museum in Feodosia.

In de volgende video, zie de recensie van het museum Aivazovsky in Feodosia.