Grotstad Chufut-Kale op de Krim: geschiedenis, kenmerken en locatie

De grotstad ... Mystiek, fantasmagorie, nauwe verwevenheid van fictie en realiteit, onderdompeling in de atmosfeer van tijd bevroren in steen. Dit zijn slechts enkele van de associaties die dit woord veroorzaakt. Maar de grotstad is geen fantasie-idee, maar een werkelijkheid die tot ons is gekomen in een vorm die twijfels wegneemt. Er is zo'n stad op de Krim, en het wordt Chufut-Kale genoemd.

Als je droog en monosyllabisch praat, Chufut-Kale is een middeleeuws vestingstadje op een bergplateau. Het is een monument van cultureel erfgoed. Het hoogste punt boven zeeniveau is 581 m. De oude stad ligt op een hoogte die meer vragen heeft opgeleverd dan antwoorden, die jaarlijks honderden toeristen bezoeken.

Chufut-Boerenkool vertaald uit het Tataars betekent "Joodse vesting". Deze naam wordt gebruikt in de Sovjet historische literatuur, en in het Russisch-talige werk van de Karaite auteurs gedurende meer dan anderhalve eeuw. Maar zij noemden de oude stad op een andere manier, namelijk:

• Kyrk-Yer of Kyrk-Or, Chifut-Kalesi - dit zijn de Krim-Tataren namen van de grotstad die bestonden in de tijd van de Krim-Khanate;
• Kale of Kalé - dit is een authentieke naam die verwijst naar het Karaim-Krim-dialect dat de Karaieten zelf gebruiken;
• Sela Yuhudim - vertaald uit het Hebreeuws als "de rots van de Joden", deze uitdrukking kon gevonden worden in de Karaïtische literatuur tot het midden van de XIX eeuw, en in de tweede helft van de volgende eeuw veranderde het in Sela ha-Karaim;
• Chuft-Kale en Juft-Kale - Dit zijn latere namen, die van Turkic kunnen worden geïnterpreteerd als een stoombad of een dubbel fort.

Voor de habitat en het dorp van mensen, paste dit gebied perfect: op zichzelf een schilderachtige vallei, een goede toevoer van zoet water, een rots van een plateau. De stad werd een betrouwbare schuilplaats tegen vijanden en indringers. En toch is er geen exacte, overtuigende informatie over wanneer de stad werd gevormd. De opgravingen lichtten de situatie enigszins op: mensen woonden hier in het Neolithicum, later vestigde een stam van Tauris zich hier. Maar met stedenbouw is er geen nauwkeurigheid.

Een van de historische theorieën suggereert dat rond de 6e eeuw de Byzantijnen een fort bouwden op de bergtop voor de Alanen, hun bondgenoten. De nederzetting heette Fulla. En in de X eeuw was er een goto-Alaniaanse vorstendom, een partner van het Byzantijnse rijk. Kwalitatieve informatie over deze staat is niet bewaard gebleven, maar er zijn verwijzingen naar de tirade van de Tataren in de derde eeuw en het plunderen van de stad door de Nagaya Horde in 1299.

Na enige tijd werd de stad kortstondig de hoofdstad van de Krim-Khanate - en zo'n mijlpaal was in zijn geschiedenis. Hier was de residentie van Khan Naji Geraya. Na een tijdje werd de hoofdstad verplaatst naar Bakhchisarai, de Tataren begonnen de stad te verlaten. Toen de Tataren hier domineerden, werden gevangenen in het stadsfort vastgehouden door gevangenen met een hoge status. Er was hier een munt.

Het verlies van de Moskoumacht en de uitstroom van de lokale bevolking leidden ertoe dat alleen de Karaïten in de stad bleven. Hun beweging werd gereguleerd door Tataarse wetten. En vanaf deze tijd werd de stad Chufut-Kale.Dit is niet alleen "Joodse rots", het is "Joodse rots", om precies te zijn - een dergelijke aanstootgevende toon is niet toevallig.

In 1774 kwamen de Russen hier, en dit werd gekenmerkt door een nieuwe uitstroom van omwonenden. Krymchaks en Karaites begonnen de nederzetting te verlaten, in de negentiende eeuw bleef alleen de familie van de verzorger hier. De roem van de stad bracht de bittere glorie van een plaats voor het vasthouden van speciale krijgsgevangenen.

Historici suggereren dat de gevangenis zich bevond in een grottencomplex in de wijk New City, die bijna naast de Middle Fortress Line ligt, vlakbij de afgrond. Dus, de oprichnik Vasily Gryaznoy werd meegenomen op de grens met de Krim. Toen hij in hechtenis zat, correspondeerde hij met de heerser - met Ivan de Verschrikkelijke. De Tataren spraken over de uitwisseling van Gryaznogo voor Diveya Murza, de Krim-commandant. En hoewel Gryaznoy tranen bad voor zijn vrijlating, redde de koning hem pas in 1577.

Nikolai Pototsky was ook in gevangenschap, zijn gevangenisleven eindigde met de vrijlating na de slag bij Korsun. Boyar Vasily Sheremetev bezocht ook het fort in Chufut-Kale. Tot besluit, de gevangene bracht 21 jaar door, tijdens zijn gevangenschap werden vier heersers vervangen. In 1681 werd het Bakhchisaray vredesverdrag ondertekend tussen de Krim Khanate en Rusland, de gevangenen, waaronder Sheremetev, werden uitgebacht. Maar de jongen leefde slechts een jaar in het wild - de gezondheid die door de gevangenis werd gegeten, deed zich voelen.

Een van de historische mysteries is of Catherine de Grote nog in Chufut-Kale was. Veel experts zijn geneigd te geloven dat de informatie over haar aankomst onjuist is, dit is niets meer dan een legende. Maar het is zeker bekend dat deze plaatsen werden bezocht door prominente schrijvers - Mitskevich, Gribojedov, Zhukovsky, Lesia Ukrainka, Gorky, Tolstoj. James Aldridge en Andrey Bitov hebben hier een bezoek gebracht.

We zagen met eigen ogen de grotstad en kunstenaars Repin, Serov, Kramskoy. Tegenwoordig is het grootste deel van het grondgebied in puin. Maar veel van de meest interessante, uiterst waardevolle objecten zijn niet slecht bewaard gebleven - het skelet van een moskee, het mausoleum van Dzhanyke-Khanym, Karaïtische tempels, een landhuis, sommigen economisch. Als je hier als toerist komt, kun je er zeker van zijn dat de tour geen speculatie zal zijn op de verschroeide as van de eens zo legendarische plaats. Er is iets om te zien en wat indruk te maken.

De eerste bestemming is Bakhchisarai. Met de auto of pendelbus vanaf hier kunt u naar het station Starosel'e. Er is een parkeerplaats. Vanaf hier begint de wandelroute, waarvan de lengte 1,5 km is. Slechts 10-15 minuten van maart en je zult het Heilige Dormition klooster, een van de beroemde heiligdommen van de Krim, naderen. Later, via Maryam-Dere, komt u naar de beruchte grotstad.

De coördinaten van de stad op de kaart zijn 44 ° 44 '25.44' 'N 33 ° 55' 19.85 '' E. Als je je zorgen maakt over het al dan niet zo ver gaan, alleen omwille van een grotstad, markeer ze dan. Bakhchisaray district is op zich interessant.

Het pad naar Chufut-Kale is bochtig, ondeugend, steil. Reizigers die besluiten om een ​​geweldige stad in de leisteen of, nog erger, op hakken te bezoeken, riskeren niet hun bestemming te bereiken. Alleen sneakers of sneakers maken de tour niet tot een uitvoering. Het pad leidt naar de zuidelijke ingang van de heuvel - dit is een echte eikenhouten poort, dubbelgevleugeld, bedekt met ijzeren banden. De poort heet Kuchuk-Kapu, ze zijn uitgerust in de zuidelijke muur van het fort.

De aanblik van deze muur zegt: een echt fort, niet onderworpen aan de indringer, klaar om het bezit te verdedigen met alle bitterheid.

Buiten wacht de poort op een smalle en lange gang, die lijkt op een zak (alleen steen). De vijand die hier aankwam, werd beschoten door verdedigers. Voor liefhebbers van oude geschiedenis is zo'n apparaat van het fort bekend - dit is het klassieke verdedigingssysteem van oude steden (en ook de middeleeuwse).De weg die buiten de poort begint, is geplaveid met steen. Ze stijgt op uit de sombere tunnel. Daar steekt in het heldere licht de primitieve rots op met gaten in de grotten.

En hier verschijnt de toerist die op een platform is vertrokken in de huidige grottenwereld. 28 gebouwen vandaag wordt de definitie van 'christelijk klooster' genoemd. Maar het feit dat dit precies daar was, is niet bekend. Zelfs als we aannemen dat er geen kerk was, geen religieuze plek hier, Elk van de 28 grotten is op zich interessant. Maar op de binnenplaats met de Karaïtische tempels zul je verder zien, en dit zijn beslist tempels - kenasy. Karaïten eren de Thora, maar hun tempels zijn anders dan synagogen.

Deze plaats verdient zeker een gedetailleerde beschrijving. De vallei die naar het zuidoosten van Chufut-Kale gaat, wordt genoemd Iosafatova (de analogie met Jeruzalem is niet toevallig). In de bovenloop bevindt zich een grote Karaite-begraafplaats. Geen klein kerkhof, maar honderden oude grafstenen. Ze zijn verschillend in grootte en vorm, ze zijn verschoven en zelfs omgekeerd, ze waren gekluisterd met de wortels van bomen in hun strakke armen. En dit alles neemt willekeurig, maar krachtig, een enorm territorium in.

Historici geloven dat de begrafenisrituelen voor verschillende bevolkingsgroepen geen significante verschillen vertoonden, maar de vorm en grootte van de grafstenen verschilden. Op veel monumenten kun je zelfs epitafen demonteren. Is het eng dat sommige toeristen hier komen als een plaats van macht? Kan er een plaats zijn voor de laatste schuilplaats? Maar als je je niet aan de woorden vastklampt, is de Karaite-begraafplaats echt energetisch sterk.

Het werd niet op de grond geniveld, het verdween niet in de wervelwind van de geschiedenis, maar staat hier en in onze hightechtijd als een levende herinnering dat we niet de eerste zijn op deze aarde, en dat niet de laatste. En er zit een soort eenvoudige, nauwelijks waarneembare wijsheid in.

Er zijn veel mysteries die toeristen vaak hebben beschreven. En over het slechte lot tegen degenen die probeerden de begraafplaats te ontheiligen, en over de verbazingwekkende locaties op haar grondgebied, die onverklaarbaar schoon bleven toen alles buiten met gebladerte bedekt was. Maar de gevallen waarin iemand hier met vrede en respect kwam en de begraafplaats een negatieve invloed op hem had, kwamen nergens anders voor.

Dit is een andere interessante plaats. Aan de rand van de oostelijke klif is dit artefact, gecreëerd parallel met de stad en gerelateerd aan zijn verdedigingsstructuur. In de pithos en de stortbakken waren de watervoorzieningen heel bescheiden, lange tijd wisten ze natuurlijk niet hoe ze de stad water moesten geven. In tijden van vrede namen de stedelingen water dat geschikt was voor een keramisch sanitairsysteem aan de voet van het plateau.

In de rotsachtige reeks maakten ambachtslieden een gat met vier hoeken. Beneden de trappen van zes marsen, op elk - de speeltuin. En dus hebben ze met succes waterpots uit elkaar gedreven. En in het midden van de eerste mars werd een vrij grote grot omgehakt met als het ware een deur. Er wordt aangenomen dat dit de plaats was van de bewakers die het strategische object bewaakten. En nog een venster werd in het midden van de afdaling naar de afgrond doorgesneden.

Een bedachtzame toerist wordt gekweld door de vraag hoe water hier werd afgeleverd. En dit is bijna het grootste mysterie van de Foothills. Hoewel veel onderzoekers geloven dat de wetenschapper Repnikov in de jaren 30 van de vorige eeuw het fenomeen heeft kunnen verklaren. Een specialist suggereerde dat er alleen atmosferisch vocht kon zijn, dat op de rots werd voorgesteld door de gebruikelijke nachtdauw. Omdat de zee nabij is, is de dagtemperatuur hoog, de lucht bleef 's nachts vochtig.

Toen de put niet meer functioneerde, is deze precies onbekend. Maar hoogstwaarschijnlijk gebeurde dit in de periode dat de indringers erin slaagden de buitenmuur van het fort te doorbreken. Ze is niet langer onneembaar.Een afzonderlijke waterbron is verloren. Hoewel water hier nog steeds komt, maar in veel bescheidener hoeveelheden. Experts adviseren niet om het te proberen - de belegering is erg vies.

Een orthodox klooster in dit gebied zal ook veel belangstelling wekken. De juistheid van informatie over de geschiedenis van het voorkomen ervan is niet gegarandeerd, maar men gelooft dat de tempel werd gesticht op de grens van de 8e en 9e eeuw, en dat het feitelijk het centrum van de christelijke cultuur op het schiereiland was.

De Krim, zoals we weten, was toen Protatar, christenen werden op zijn zachtst gezegd onderdrukt. De belastingen die ze moesten betalen waren vrijwel onbetaalbaar. Ze konden niets anders doen dan zich verschuilen in de bergkloven van dit onrecht. Toen duurde het een tijdje voordat het klooster ophield te bestaan. Maar in de 14e eeuw begon een nieuw stadium van zijn bestaan.

In de jaren van de Turkse invasie Assumption Monastery werd vermeld als de residentie van de Metropolitan Goths. Er is een mening dat pas in de 15e eeuw een klooster werd geboren. Hij overleefde geen Russisch-Turkse oorlogen. In sommige oorlogsjaren lag het ziekenhuis hier, de doden werden begraven op de begraafplaats van het klooster.

Maar wat het leven van het klooster verwoestte, was de komst van de Sovjetmacht. En het bittere lot dat veel tempels over het hele Sovjetgebied overkwam, had nog droevigen kunnen zijn voor het klooster. Tijdens de Grote Patriottische Oorlog heeft hier een militair hospitaal gefunctioneerd en na de oorlog is hier een echt psychiatrisch ziekenhuis geopend.

In de tempel is heel klein, veel toeristen. De ene groep gaat omhoog, de andere naar beneden. De tempel heeft een zeer interessante plafondsteen, het is duidelijk dat hij ijverig is uitgehouwen, dat hij bedekt is met een speciale beitel. Er is ook een kleine kamer, een icoon van de Moeder Gods van Bakhchisarai (Panagia) wordt daar bewaard. De buitenkant van het klooster is niet minder indrukwekkend. Stenen dakranden hangen majestueus, iconen - recht op de rotsen.

Het zogenaamde mausoleum van de 15e eeuw, dat eigenlijk volledig bewaard is gebleven. Het wordt beschouwd als een monument van architectuur, gelegen in het zuidoosten van de stad. Dit is de historische erfenis van de Gouden Horde. Het territorium dat ernaast ligt, is vandaag leeg, maar er was eens een begraafplaats op deze plaats. In 1437 gaf Khan Tokhtamysh opdracht tot de bouw van een mausoleum ter nagedachtenis aan zijn dochter Janik-Khanym.

Iemand vergelijkt het lot van dit meisje met de Maid of Orleans, maar niemand kan je precies het verhaal van haar leven vertellen.

Zeker, één interessante regel is bekend en doorgegeven van mond tot mond, hoewel dit niets meer is dan een legende. Tijdens de belegering van de stad redde Janik de mensen: zij, dun als een riet, was de enige die in de put kon komen.

Het is onmogelijk om te zeggen dat een object van de grotstad de anderen kan overschaduwen. Nee, een enkele, holistische indruk is de stad als geheel. De toerist komt op het plein, dat sporen achterlaat van oude, zeer oude gebeurtenissen - een moskee, een stenen put, een christelijke kerk. Je zult meer te weten komen over de Karaieten, die in afzondering leefden, in hun buurt, die zich bezighielden met ambachten en landbouw. Het grote stenen huis van een van hen, de kroniekschrijver en wetenschapper Firkovich, staat nog steeds in de grotstad.

Mint, ambachtelijke winkels, drukkerijen - alles was hier, en te oordelen naar de integriteit van de gebouwen, lijkt het dat het gisteren was. Maar eeuwen gingen voorbij, en dit is de meest geweldige, heldere, nauwelijks gerealiseerde indruk van de oude stad: hoe is het mogelijk dat we door de lagen van eeuwen een huis hebben waarvan de wanden niet verstrooid zullen raken door het aanraken van onze handpalmen.

Het zal interessant zijn om door de straten van de oude stad te dwalen, zijn geheimen te ontrafelen, de boodschappen te ontcijferen van mensen die hier ooit hebben gewoond, om te begrijpen wat voor soort macht die persoon had, dat zijn spoor vandaag zo duidelijk was. De straten van Chufut-Kale zijn perfect bewaard gebleven, maar de manier waarop de trottoirs in de oudheid werden gedaan, is de moeite waard om te laten zien aan veel van de hedendaagse bouwers. Bij een zware stortbui stroomt het water de weg af maar de reiziger loopt rustig over de stenen stoep. Dat is zeker, al eeuwen gedaan.

De officiële site van het cultuurhistorisch object geeft aan dat het mogelijk is om een ​​tour te organiseren van 9 tot 18 uur 's middags, de werking van de kassa's - tot 17.00 uur. Er is ook een aankondiging dat elke bezoeker een hoed en een voorraad drinkwater bij zich moet hebben: zonder deze is een excursie onmogelijk. Dit is geen kade, maar een rotsachtig terrein, zelfs als je niet in de winter bent gekomen, maar tijdens het hete seizoen moeten de schoenen sterk en gesloten zijn - sneakers. Draag comfortabele kleding.

Je moet hier niet met kleine kinderen naartoe gaan: Rotsen, bergen, kuilen en kliffen zijn gevaarlijk voor kinderen van achteraf. De ticketprijs is ongeveer 200 roebel (volledig) en 100 (korting). Je kunt drinken en eten in de grotstad, maar alleen als je eten en drinken bij je hebt, en in ieder geval geen zwerfvuil.

Chufut-Kale is een stenen overblijfsel van de Krim. Voor veel toeristen doet een excursie hier je denken aan belangrijke dingen, herzie je leven, missie, levenspad. Daarom, zelfs vanuit het oogpunt van opladen met energie, zal een reis hier nuttig zijn. Tenslotte, onderdompeling in de geschiedenis is fascinerend en, gelukkig, toegankelijk.

Zie hoe de grotstad Chufut-Kale op de Krim eruit ziet in de volgende video.